Pasaron de multinacionais ou compañas tradicionais a «startups» con éxitos e fracasos; os empresarios galegos que forman parte desta nova era tecnolóxica non pairan de emprender ou mesmo compaxinar varios proxectos á vez
05 novs 2019 . Actualizado ás 16:05 h.Se algo non lles falta a estes profesionais é valentía. Unha sentenza que se podería aplicar a calquera tipo de emprendedor, pero no seu caso, en pleno ecosistema dixital, podería dicirse que os cimentos se cambalean con moita máis facilidade. O seu mercado é o mundo. A súa competencia tamén, e a súa contorna e retos cambian á velocidade da luz. Por iso, sorprende aínda máis que este tipo de emprendedores non só teñan posto en marcha empresas e vendéronas pouco despois, senón que poidan convivir movendo os fíos de varios proxectos á vez. Proxectos que en moitos casos pouco teñen que ver os uns cos outros.
O compostelán Daniel Seijo converteuse en emprendedor dixital cando poucos albiscaban que sería iso. «Era o 2005. Tiña 21 anos e non sabía que era unha empresa. Vin unha corrente de blogues que estaba cambiando a forma de consumir información. O plan de negocio era un pano de mesa. Non imaxinaba o que viría despois». Esa empresa chamábase Diariomotor, despois chegou Que coche cómprome? e, desde o 2016, é o CEO de Menéame. «O reto actual é moi diferente, unha plataforma xa madura. Emprender non é o mesmo. Non todo o mundo vale, igual que os emprendedores non valemos para moitas outras cousas», comenta. Ademais dos seus múltiples proxectos, desde o 2013 capitanea Civeta Investment. Desde a súa experiencia, apoia aos primerizos. «Cando empezamos, os fondos de investimento falaban unha linguaxe distinta ao das startups. Nós podemos estar máis preto dos emprendedores. Por sorte, o panorama cambiou moito». Por iso, Daniel anima a quen teña unha idea a que probe. «O erro máis habitual é crer ter unha idea fantástica e pensar que o disparo non vai fallar e prepararse un ano para facelo. O emprendimiento non é un tiro con arco. É a selva. Cando antes se empezo, mellor».
O vigués Pablo López estivo e está en catro ou cinco proxectos ao mesmo tempo: desde as apps ao 3D. El goza desta vida de emprendimiento en serie, pero pide «sentidiño». «Moitos se han ir ao hoyo. Só o 3 % das startups sobrevive máis de tres anos. O meu consello é que hai que contar cunha idea testada, validada, con clientes ou investidores ou un colchón financeiro desde o minuto uno. Non é malo darse un golpe, pero hai que telo claro». Sabe do que fala. A el pasoulle e ten máis que asumido que o fracaso volverá asomar nalgún momento. «Este mundo móvese moi rápido. Hai quen monta proxectos coa intención de vendelos nun par de anos. Para especular. Outros o vemos diferente: eu teño cinco proxectos en marcha e cada un xérame un tanto. Pero si, é probable que se a idea é boa, chegue unha empresa e lévella». É o que lle sucede a moitos emprendedores en serie como Juan Carlos Riveiro. A cotizada Broadcom comprou a súa Gigle Networks por varios millóns de euros. El permaneceu na estrutura para despois arrincar unha nova startup, Vilynx. «As compañas compran outras para crecer e facerse máis grandes. Decídese comprar porque avanzas máis rápido e adquires talento. A xente só ve os millóns, pero nisto hai que analizar dous valores. Por unha banda, a tecnoloxía, o produto ou a propiedade intelectual. Por outro, o equipo. Cantos xogadores pode fichar o Barcelona ou o Real Madrid que teñan un impacto real, como Messi ou Cristiano ? Non é máis barata a canteira e facela crecer? Pois o mesmo: en tecnoloxía non se compra presente que teña impacto no tamaño da compaña. Cómprase mirando ao futuro. Cando Google comprou Android eran 15 persoas. Mesmo Apple, que non se caracteriza por comprar, obtén todos os seus procesadores dun grupo dentro da compaña que no seu día empezou coa compra dunha startup», explica Juan Carlos, pondo por diante que hai compras que funcionan e outras non. «Se as grandes empresas españolas queren seguir sendo grandes, terán que aumentar as adquisicións. Sorpréndeme o pouco que compran compañas tipo Telefónica. O mundo trae cambios e van ter que asumir esas transformacións».
NON IMPORTA O SECTOR
O de Lalo García Torres é un deses exemplos que a calquera mortal lle farían pensar un bo intre. Traballou en Cupa Group, un dos grandes imperios da lousa, e agora tanto inviste en startups, como ten as súas propias. Proxectos que ás veces non están nas súas mans a longo prazo. «Os profesionais das startups temos en común que nos gusta vivir a fase inicial do ciclo das empresas e non tanto a madurez das mesmas. Creo que depende máis do perfil do emprendedor que do modelo da empresa. Non debemos identificar ás startups só nun sector. Pensa que achegan o seu gran de area á transformación dixital de sectores máis tradicionais, como a banca, a automoción ou a sanidade», apunta.
De xiros profesionais sabe bastante David Bonilla. Este empresario presume de galego e fala moi claro. «Se son un emprendedor en serie? Se iso significa que cometín a idiotez de emprender máis dunha vez, si. O son», explica. E é que tanto na súa páxina web, nas súas redes, como nos seus eventos, explica a súa experiencia de forma moi franca. Sen adornos. David tiña aforros para dous anos cando lanzou Otogami, un comparador de videoxogos . «Lanceime con máis de 30 anos e máis dunha década aforrando. Podía dedicalo a unha hipoteca ou a outro investimento, pero fun un afortunado. Non todo o mundo pode aforrar cos soldos deste país». Ter ese peto tiña unha explicación. Estaba preparado para non ter ingresos a curto prazo. «No mundo startup había moito fume. Xente que pintaba o proceso de cor de rosa. Coma se fose algo que resolves nun par de tardes tomando café. A realidade é máis complicada. O 75 % non saen adiante e as que o fan é despois de anos de duro traballo». Cre que, en canto ao financiamento, as cousas están a cambiar, «hai moitos máis fondos que antes e unha rede de business angels importante. Pero o mellor investimento de todas é o diñeiro dos teus clientes. Primeiro vende , logo inviste, constrúe, contrata, feixe o que queiras, pero primeiro vende ». Dio porque sabe tanto o que é lanzarse como emprendedor, como formar parte da sólida estrutura dunha compaña. «Non todo o mundo vale para isto. Parece que hai presión para emprender, coma se foses un vago sen dereito a queixarse se non che lanzas. A xente que o fai alegremente dáse contra un muro de cemento. Chámase realidade».
