Inmigración, tres problemas

Venancio Salcines
Venancio Salcines VICEPRESIDENTE DO CLUB FINANCEIRO ATLÁNTICO

MERCADOS

08 jul 2018 . Actualizado ás 05:06 h.

Trescentos mil, leste é o número de persoas que cruzaron o Mediterráneo para chegar a Italia durante o 2016 e o 2017. Se a viaxe é en lancha pneumática, as mafias cobran entre 500 e 1.000 euros; se o tránsito é máis seguro, pode chegar aos 7.000 euros. É dicir, os que embarcaron aos inmigrantes africanos moveron nos dous últimos anos, como mínimo, trescentos millóns de euros. A maiores, teñen ás súas costas unhas 6.000 mortes, como as dos tres bebés do outro día. Isto é un problema, ou non?

Trescentos millóns no Magreb compran moitas vontades. Bo, iso tampouco hai que explicarllo a un español, farto de ver como alcaldes viran a cabeza para outro lado a cambio de meros agasallos, como un Jaguar ou unha festa de aniversario para os nenos.

O que nos toca é enmarcar o problema. E realmente non hai un, temos polo menos tres: a orixe, o tránsito e o destino. Falar de orixe supón falar de política exterior en África central e de como rematar co neocolonialismo francés, xerando as bases para un desenvolvemento económico sostible no Sahel e no Golfo de Guinea. O tránsito? De novo política exterior, en primeiro lugar, para axudar a Libia a estabilizarse politicamente e, en segundo lugar, para tecer alianzas, como a que creamos con Turquía. Ás nacións do Magreb halles de ser «rendible» facer fronte ás mafias. E, para rematar, o destino. Hai que regular a porta de entrada en Europa. A residencia non pode ser un premio para quen sobreviviu ao Mediterráneo. E conste que é o que lle pediría o corpo a máis dun. A min, seguro. Pero esa decisión xeraría un efecto chamada que, con toda seguridade, íanos desbordar.

Un par de datos que creo necesarios. A poboación de Nixeria, o coloso do golfo e principal nación de orixe dos inmigrantes que chegan a Italia, é hoxe de 196 millóns de persoas. Dentro de dez anos serán 250 millóns. Se un habitante de Abuia, a capital de Nixeria, decide subirse a un coche, diríxese ao Sahel de Níxer e de aí ao Sahara por Alxeria, en 59 horas chegou a Melilla. A Trípoli tarda o mesmo. Este dato sábeo vostede agora, seino eu e hai moitos anos que o saben as mafias de trata.

Fíxese, por dúas veces falei de política exterior, xustamente una das moitas cousas das que adoece a Unión Europea. Agora, iso si, Francia xa liderou a creación dunha forza armada co Reino Unido, Alemaña e España. E non está mal que se cre, pero non han de ser os fusís os que constrúan os muros de Europa, senón os soños de futuro aos que poida acceder un africano.

Devandito isto, o envellecemento de Europa é unha realidade tan potente como a da inmigración. Obvio que necesitamos a súa mocidade, aínda que só sexa para que coticen para nosas pensións. Un problema? Entre outros, o seu nivel de instrución, ostensiblemente inferior ao dos mozos europeos. Se este é o problema, a solución parece sinxela, hai que empezar a exporse, esencialmente a través do capital privado, unha rede de centros de educación superior no exterior. Considera unha estupidez un centro español de formación profesional en Lagos, Nixeria? Eu non. E creo que a industria española tampouco. Tampouco os británicos veríano anormal. Miren para Asia. O problema é que África central é de ascendencia francesa e en París, do mesmo xeito que en Madrid, os burócratas do Estado sempre viron con receo tanto as súas perdas de poder como o desenvolvemento da iniciativa privada.

Este é un mundo estraño. Vemos como un crime exportar educación, pero á vez entendemos que é natural vender armas coas que explotar e matar a outros. Talvez a ignorancia é moi rendible para algúns.