Toda a vida tivo claro que quería ser unha sherpa; é dicir, guía e acompañante no difícil ascenso á montaña empresarial. Cara a ese ámbito dedicou a súa actividade profesional, e tras varias experiencias laborais con empresarios da industria, con mulleres empresarias, co comercio e co emprendimiento rural, creou a súa propia firma: «Agora son libre e aplico o meu propio método»
18 mares 2018 . Actualizado ás 05:12 h.Talvez porque a miúdo viu chegar ao seu pai canso e quixo tenderlle unha man, sempre soubo o que quería ser de maior, e por iso matriculouse na Escola de Negocios de Caixanova, onde cursou Dirección e Administración de Empresas. «Os meus pais fixeron un gran esforzo para pagarme a carreira», admite Mariem Filgueira (Pontevedra, 1979). A súa tenacidade, a súa extensa experiencia profesional e o seu olfacto levárona a coñecer as reviravoltas de todos os ámbitos empresariais galegos, e cando se sentiu segura, creou a súa propia firma e dotouna da súa personalidade, que é o que quixo facer sempre.
-Foi doado maridar a súa vocación coa oferta laboral?
-Non. A miña parella era da Coruña e funme a vivir alí, e custoume moito. Traballei nel Corte Inglés, de operadora, en Fenosa... e ao mesmo tempo seguíame formando.
-Como chegou esa primeira oportunidade que todo o mundo anhela?
-Tras un ano facendo o que podía, empecei a traballar en OBZ, que estaba facendo unhas guías empresariais, era como un estudo de mercado. Primeiro tocáronme as escolas de música. Fixen sete en total; granxas de avestruces, carafio e ras... Estiven un ano, o soldo era irrisorio pero estaba encantada. OBZ facía cursos de formación para as cámaras e cando se acabou o das guías díxenlles que quería impartir eses cursos, porque eran 1.500 alumnos. Insistín e ao final entrei cun contrato laboral, e aí puiden trasladar o que aprendera na Escola de Negocios. A maiores facía diagnósticos integrais para o Igape, que tamén foi apaixonante porque me permitía coñecer o esqueleto das empresas e facerlles unha radiografía.
-A súa ambición non chocou co teito de cristal?
-Si, claro. Estiven en OBZ tres anos e un día díxenlles que quería máis, pero non había máis para min. Así que me cambiei a Formación Mulleres, unha oenegué de Madrid que tamén traballaba na Coruña. Foi un reto, pasei a traballar media xornada para crear unha área de consolidación de empresas de mulleres, e foi difícil chegar a elas. O meu traballo co Igape centrábase na industria e polo tanto, nun mundo de homes; coñecer o lado feminino ensinoume que elas teñen outras inquietudes, enfocadas aos servizos, e preguntábame por que ocorría iso. Acostumada ir ás carpinterías metálicas cos almanaques de mozas espidas... Coas mulleres estiven ano e medio e aprendín a coñecer os seus medos, a compartir as súas angustias, a enfrontarme a casos de violencia de xénero... Algunhas ían coa súa parella porque el quería saber que trataban elas comigo... En fin, estamos a falar do 2006.
-E despois?
-Despois, como sempre, quero máis. Empecei con Barrabés, unha consultora de novas tecnoloxías que empezaba coa venda por Internet, material de montaña neste caso. Centreime no mundo virtual e na mercadotecnia dixital para empresas exportadoras, e viaxei moito.
-A vostede non lle afectou a crise?
-Por suposto, chegou a crise e nesa época divorcieime e deille un xiro total á miña vida. Tiña 29 anos e produciuse unha revolución no meu interior. Recuperei o contacto cos meus pais: ‘Necesítovos', díxenlles. E iso uniunos máis.
-Trasladou esa crise persoal ao ámbito laboral?
-Ofrecéronme un proxecto para axudar a pequenos comercios da Coruña, para revitalizalos. E coñecín outra realidade. Aí cambiei o meu método; aprendín a escoitar porque había moito po que limpar. E deime conta de que traballando co corazón conséguense máis cousas.
Mariem colabora agora con outros empresarios no «coworking» Espazo Arroelo, en Pontevedra. | emilio moldes
«Gañar máis diñeiro non é o primordial para min, impórtame máis marcarme retos»
O seu seguinte traballo permitiulle coñecer o emprendimiento no rural, co que pechou o círculo e expúxose outras cuestións. A principal, pór en práctica o seu método de traballo con liberdade, xa que para Mariem, «gañar máis diñeiro non é o primordial, impórtame máis marcarme retos».
-Regresou a Pontevedra e alí decidiu crear a súa propia empresa. Como tomou a decisión?
-Fixen un novo proxecto, o de Empresarias de Galicia, e un día díxenme: ‘Quero ser libre'. Coñecín a África González, xestora do coworking Espazo Arroelo, e creei Sherpa Empresarial. Presenteille ao Concello o Plan Verea, similar ao que fixen sempre pero coa miña metodoloxía particular. Seleccionouse a vinte persoas cun perfil moi amplo, desde emprendedores a empresarios que querían mellorar o seu negocio. Esa foi a miña primeira experiencia e tamén o meu primeiro erro; todo o que levaba anos dicindo que non se podía facer, fíxeno eu, que é ter todos os ovos na mesma cesta, é dicir, non diversificar o teu negocio. Acabouse o plan e vinme sen nada, foi o meu primeiro zasca.
-Como superou esa fochanca?
-Pásalo moi mal cando non tes capacidade financeira para afrontar os pagamentos. Ao final, o plan renovouse, pero para entón xa tiña outros obxectivos. As persoas que estamos no coworking temos un proxecto conxunto moi interesante que se chama A Redeira para apoiarnos uns a outros e mesmo crear un banco de tempo, e tamén vou colaborar coa Deputación da Coruña, con Acción contra a fame, con empresas privadas, con proxectos relacionados coa educación... Pensaba que Pontevedra se quedaba pequena e agora estou encantada. Está xenial compartir o teu día a día con corenta profesionais cos que che tomas un café e desafógasche se tes un problema.
-O seu currículo dá para un libro
-¡Bo, xa colaborei con un! Contei a miña experiencia en Empresari\
-Cal é o seu segredo?
-Trato de desmitificar o rol do profesional sempre distante. Non é o xeito de facer negocios. Todos somos persoas; comemos, durmimos, sufrimos...