Moito máis que contable de Astano e Zara

Sofía Vázquez
Sofía Vázquez REDACCIÓN / LA VOZ

MERCADOS

JOSÉ MANUEL CASAL

Mira á vida de fronte; nunca de lado. Amador de Castro ten unha mente privilexiada para as matemáticas financeiras e a contabilidade, don que lle axudou -e moito- no mundo dos negocios. Tres veces traballou para Astano e unha para Amancio Ortega, «un amigo». Demostrou que cando toma decisións -sobre todo as máis duras- faino razonadamente

18 feb 2018 . Actualizado ás 12:25 h.

Amador de Castro podería definirse como un dos homes máis humildes e con máis éxito empresarial de Galicia. Na rúa pasa desapercibido a pesar de que todos os que teñen un coche que ha ir á inspección técnica de vehículos foron os seus clientes. Creou un grupo empresarial -Fomento de Iniciativas- do que hoxe colgan Sogarisa, a construtora Abeconsa e o negocio náutico. De Supervisión e Control mantén, xunto co grupo Campo e José Luis Álvarez, o 20 %, tras vender o resto («o que me fixo dano, aínda que outra decisión sería ser un egoísta», recoñecía en privado) ao grupo cotizado Applus.

O empresario naceu o día de Noiteboa de 1947, en casa. A súa nenez lémbraa marabillosa na rúa Biscaia, da Coruña, onde xogaba ao fútbol cos seus colegas, e se pasaba un coche protestábanlle.

O seu pai, castelán e traballador incansable, decidiu emigrar a Galicia porque «as esquerdas e dereitas naquelas terras estaban moi mal mesturadas». Xa no norte coñeceu a unha muller nada nunha aldea de Cambre á que viu un día na rúa dos Olmos e da que non se separou desde entón. «casaron a auga e o aceite -define o fillo aos seus pais-. Ela obediente, sempre que fixese o que lle daba a gana; mentres que el impuña todo o que a súa muller lle deixaba».

A vida de Ama, como lle chamaba a súa nai cando quería que subise a merendar, estivo marcada polas mulleres: tivo dúas irmás, tres fillas e logo viñeron «os fillos das miñas fillas e aí teño tres nenas e un neno». Aos 16 anos, De Castro xa comezou a axudarlle no almacén ao seu pai, que tiña unha licenza en exclusiva dunha importante marca de embutidos de Salamanca. A este empresario non lle gusta recoñecer que estudaba, e á vez traballaba naquel almacén facendo espazo, o que o obrigaba a mover centos de caixas. Relata o día que o seu pai lle deu un billete de mil pesetas «porque un home sempre ten que levar diñeiro no peto polo que poida suceder. Advertiume que non o gastase, e que me ía pedir que llo ensinase, e se non tíñao, debía de darlle explicacións. Nunca o gastei».

Amador de Castro estudou primeiro no Instituto Masculino e logo na Escola de Comercio. Non o facía mal. Tivo a habilidade de aprobar sen demasiado esforzo. Quería rematar (fixo por libre practicamente toda a carreira de Económicas), e un profesor propúxolle o traballo de corrixir en materias de contabilidade e matemáticas financeiras. Aceptou. Empezaba ás 7 da mañá no almacén, seguía sobre as 9 impartindo clases e, despois de comer, íase á facultade aínda que antes paraba no bar Estadio, onde había preparada unha partida de tute. Gañou algunha aposta de café, copa e puro. Pola noite, ao acabar, íase á Academia Juan Flórez, onde me pagaban unha cantidade desusada por alta» por dar clase de matemáticas. Entre os seus alumnos, inspectores de Traballo como o alcalde Francisco Vázquez e Carlos Domenech.

De Castro non esquece a un catedrático ao que lle tivo moito respecto. Fillo de bedel, dunha valía incrible. «Chegaba a clase -relata- e preguntábanos que queriamos que nos explicase. Todos calados. Levantábase e íase, e así día tras día. Pensei que non iamos acabar a carreira xamais; entón propuxen que cada un de nós preparase un tema e fixésemoslle unha pregunta. O primeiro fun eu, por delegación dos meus compañeiros. O profesor chegou, fixo a pregunta de sempre e eu levantei a man. Deunos unha lección maxistral. Collín fama entón de querer aproveitar o tempo». É certo.

Da universidade a unha empresa onde estivo un mes levando as contas. Deixou este traballo porque «o fillo do xefe queríase impor e non sabía nin sumar». Chegou a Astano en 1973 como xefe de contabilidade da compaña da que un ano antes fíxose cargo o INI. Dous anos despois, a Amador de Castro chámano da corporación industrial do Banco do Noroeste e polo novo traballo ofrécenlle máis do triplo do salario que gañaba desde facía catro meses en Astano. Tardou cinco segundos en dicir que «si» e incorporouse a Mafriesa, onde constatou unha importante falta de profesionalidade. Pero en decembro de 1976, os responsables do INI pedíronlle que volvese a Astano, e esta vez ofrecéronlle o posto de subdirector financeiro. Involucrouse durante dous anos, ata que comezou entón a súa aventura con Amancio Ortega. Alguén lle dixo que un «tal Amancio» quería falar con el porque lle ía propor unha oferta de traballo no téxtil. Amador de Castro entendeu que o tal Amancio era o famoso xogador de fútbol ao que coñecía do barrio (Amancio Amaro Varela) e ía disposto a dicirlle con todo respecto que non aceptaba o emprego porque descoñecía o sector.

Chegou a unha tenda ao lado do cine París, na rúa Real, e alí atopouse ao que hoxe é o primeiro accionista de Inditex, compaña que naquel momento estaba iniciando a súa andaina. Empezaron a falar ás 3 da tarde e déronlles as 2 da madrugada. Aceptou a súa proposta. «Ortega é un encantador de serpes que ten claras as cousas tan elementais... Encerellámonos nunha conversación de horas». Díxolle que si, pero ben é verdade que o soldo era «un pelín máis alto». Aí comezaron a manter unha relación profesional e persoal.

Un día alguén lle deu o chivatazo a Ortega: Astano segue detrás de Amador. O impulsor de Zara non dubidou en ir á casa do empregado, chamar ao timbre e invitalo a tomar un café: «Dime, canto queres?». Non puido convencelo porque De Castro tiña a oferta de ser director financeiro do estaleiro, desde onde o promoverían á dirección xeral. Explicoulle que era a súa oportunidade para negociar coas grandes petroleiras do mundo e que lle resultaba imposible non aceptar ese agasallo que lle facía a vida aos seus 32 anos. Ortega entendeuno.

Catro anos despois daquela primeira conversación (corría xa 1984), Amador de Castro presentou a súa renuncia irrevogable en Astano e renunciou á indemnización. A reconversión industrial deseñada por Carlos Solchaga quería acabar co estaleiro. Ao saír pola porta negouse a utilizar o coche de empresa. O chofer colleu o seu 127 e acompañouno a casa. Ao chegar, pediu que non lle pasasen chamadas. Pero...

-Don Amador, chámanlle.

-Quen é?

-Di que se chama Amancio.

-Pero home, xa che decataches?

-Cando volves comigo?

A súa seguinte misión pasou por dirixir o plan de viabilidade de Spantax, unha compaña aérea pertencente a Patrimonio do Estado, e de aí a organizar o seu propio negocio.

Hoxe segue nel.

DNI

  • A familia. Cada vez que cambiou de empresa e de cidade, alí estaba a súa primeira e última noiva, Rosa, «unha mandona, que teño que recoñecer aguantou a miña vida».
  • As gabanzas. Ante calquera gabanza que lle lancen, Amador de Castro solta frases como «a cegueira non ten límites».
  • O día a día. Fai exercicio hora e media diaria por prescrición médica ante «tres cancros aos que lles teño tanto cariño que prefiro esquecelos».