A rendibilidade dos MOOC

Luis Moreno Izquierdo PROFESOR AXUDANTE DOUTOR DA UNIVERSIDADE DE ALACANTE E COORDINADOR DA PLATAFORMA UNIMOOC

MERCADOS

13 ago 2017 . Actualizado ás 04:51 h.

O fenómeno MOOC, ou dos cursos masivos e abertos, foi sin duda un dos elementos que máis dinamizou o debate sobre educación nas últimas décadas. Desde a súa orixe no 2012, universidades e profesores puxéronse dun lado ou doutra nas cuestións máis relevantes que poidamos REVISAR imaxinar dentro do mundo académico. Cinco anos despois de todo aquilo, é bo preguntarse de novo se «isto dos MOOC ten sentido». A resposta, por suposto, é si, pero vexamos por que.

A nivel de experimentación, aquelas universidades que apostaron polos MOOC contan hoxe cunha vantaxe indiscutible para abordar a dixitalización do ensino, clave na formación do século XXI. Os datos derivados en temas como a metodoloxía, a comunicación ou a certificación poden supor unha diferencia clave á hora de atraer a novos estudantes nunha contorna globalizada.

Con todo, cabe advertir que a pesar do seu carácter aberto, plataformas pioneiras como Udacity ou Coursera buscan sen descanso modelos de negocio para soster os seus proxectos, e que as universidades tamén están a tratar de explotar. Xeralmente, o rendemento económico derívase da venda de certificados. E é aquí onde a formación aberta supón o debate máis profundo. Sen entrar na suposta titulitis, non cabe dúbida de que os certificados seguirán existindo, sexa en papel, dixitais ou en forma de insignia para a túa portafolio. O verdadeiro foco de atención está en saber quen expedirá ese certificado.

Porque a educación aberta ten dúas patas ben diferenciadas: por unha banda, calquera persoa (estudantes, desempregados, quen buscan promocionar…) teñen acceso nas mesmas condicións a cursos sobre calquera materia. Isto abre a posibilidade dun currículo con coñecementos moi complementarios entre si e que os programas formativos pechados non poden igualar. Pero no outro lado están as institucións que crean os cursos, que en moitos casos contan centos de miles de estudantes. Por iso é lóxico que moitas empresas, máis aló da rendibilidade económica, busquen explotar estas cifras en cuestións de comunicación e prestixio, como as actuacións realizadas por Google (mercadotecnia) ou IBM (Big Data).

Ante isto, as universidades públicas deben seguir experimentando para sacar o maior proveito a esta formación. Os seus certificados seguen sendo os máis prestixiosos, e contan coa materia prima máis valiosa (profesores) para liderar o cambio cara á educación do futuro.