Profesionais de Marín visitan institutos para a animar aos mozos a que vexan a pesca como saída laboral
08 dic 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Tal é a crise de falta de vocacións na pesca como para que os armadores teñan que ir aos institutos a buscar futuros tripulantes? «Non se trata diso, senón de que nos centros educativos, en especial os que teñen Formación Profesional, á hora de elixir itinerario educativo, vexan que a pesca tamén é unha saída laboral, como a informática ou maquinista naval». Juan Carlos Martín, xerente de Opromar (Organización de Produtos de Pesca do Porto e Ría de Marín), explica desa guisa a presenza de armadores nas aulas dos centros Chan do Monte, de Marín, e Gonzalo Torrente Ballester, de Pontevedra, organizando charlas para que os estudantes de cuarto de ESO teñan presente que «a pesca tamén existe».
Esa visita aos institutos é só o arranque da campaña #trabajaenpesca. Así, cun hastag diante. Porque, ademais de presencial, a iniciativa é tamén virtual, non en balde ese é o lugar de quedadas dos mozos.
A verdade é que se ás portas dun centro educativo -non valen escolas náutico-pesqueiras- exponse aos rapaces que van facer unha vez acabada a etapa de ensino obrigatorio, moi poucos, por non dicir ningún, vai responder que quere traballar como patrón de pesca, xefe de máquinas ou contramaestre. E, con todo, por que non? Agora que nin sequera ir ao Gran Sol é xa o que era.
Sin duda, segue sendo un oficio duro e perigoso. Iso non o pon en dúbida nin Martín, nin o máis avezado lobo de mar. Pero, como tratarán de explicar nesas sesións, «os barcos do século XXI non son como os de outrora; as relacións laborais, en canto a horarios, descansos e vacacións cambiaron moito; vélase pola sustentabilidade dos recursos...». En definitiva, trátase de dignificar e pór en valor o oficio. Dicir «que ninguén está co látigo, iso se cadra noutras flotas, non nas nosas», apunta o xerente dos armadores de Marín.
Por boca de profesionais
De explicar como é o oficio pesqueiro na actualidade encargaranse os propios profesionais. Patróns, xefes de máquinas, tripulantes relatarán aos raparigos como son as vivencias a bordo e en que consiste o traballo. Trasladarán, por exemplo, que os pesqueiros de agora están dotados con redes de banda larga que permiten estar conectado cos achegados diariamente, se se quere, e ser tan activo nas redes sociais como cando se está en terra.
Tamén é certo que hai moitas modalidades de pesca. Na asociación de Marín hai barcos do arrastre, que traballan de luns a venres; pesqueiros que operan en Portugal, que fan mareas de 3 a 5 días; cerqueiros, que traballan 12 ou 13 horas; flota que vai a Mauritania, con mareas de 7 días con correturnos e un mes de vacacións; palangreiros de superficie que fan mareas de 50 ou 60 días no Atlántico, de 3 meses no Índico e un pouco máis, ata 4, no Pacífico, con descansos da tripulación case equivalentes ao que dura unha marea... Vacacións «remuneradas», subliña Martín, pois os armadores non queren correr o risco de perder unha man de obra hoxe tan prezada e disputada.
Outra forma de ir ao Gran Sol
O de que xa nin ir ao Gran Sol é o que era non é unha simple expresión. É que xa non é o mesmo. Non meteorológicamente falando, dado que o cambio climático non foi capaz de amainar os temporais, máis ben ao contrario, pero xa non se fan mareas de 15 ou 20 días seguidos, senón que a comodidade é maior, porque se descarga en portos de Irlanda ou do Reino Unido (aí está o brexit para complicalo todo) cada 6, 7 ou 8 días, co que o peixe gaña en calidade e o tripulante sae gañando en calidade... de vida. «Antes tocábase terra cada 15 ou 20 días, pasábanse dous en terra e volvíase ao mar; agora cada dous meses e medio pásanse 20 días en terra». A cousa cambiou.
