Juan Perol: «Non pensaba en nada; só quería remar, remar e remar»
Un pescador de 18 anos axudou a rescatar a catro mariñeiros do Divina do Mar
Pasaron uns días desde que o cerqueiro Divina do Mar embarrancó nas rocas fronte ao castro de Baroña, pero o ir e vir de persoas ata os restos do naufraxio é constante. Un mozo de 18 anos percorre os estreitos carreiros a través do monte que conducen ao cerqueiro. Outros camiñantes detéñenlle para mostrarlle os seus respectos, nunha rara mestura de orgullo e tristeza. Non é a primeira vez que Juan Perol González (San Vicente de Noal, O Son, 2001) percorre este camiño. A última foi na madrugada do martes, despois de ter salvado a vida -xunto ao seu compañeiro Ismael Carreño-, a catro mariñeiros sobre un bote auxiliar e regresar correndo en busca do único ao que non puido rescatar, José Manuel Castelo.
Con apenas catro meses embarcado no Ardorán -pesqueiro patroneado por Eduardo Carreño, irmán de Iván, o patrón do Divina do Mar-, Perol explica que veteranos con case dúas décadas de experiencia nunca pasaran por algo así. E iso coa cicatriz aínda en carne viva que deixou na memoria o naufraxio do Sen Querer Dous, hai menos dun ano.
A noite do sinistro, un asubío de alerta sorprendeu ao mozo de regreso a porto mentres durmía no Ardorán. Ao escoitar o segundo, voou a cuberta e soubo ao que se ía enfrontar. Como outros dous barcos, non dubidaron en pór rumbo a Baroña. «Cando me botei ao mar co bote non pensaba en nada; só quería remar, remar e remar. Tiña na cabeza que non ía ir para as pedras e que tiña que salvar a todos no mar».
E tanto que o fixo, a pesar de ver como un amigo seu era catapultado pola ondada -habíase atado antes cun cabo- e a un compañeiro noutra auxiliar cos remos partidos.
Inferno de auga e sal
Daba igual que Juan Perol coñecese a catro dos nove tripulantes do Divina do Mar, pois quen non os coñece nun lugar tan ligado á pesca? No medio dun inferno de auga e sal, Carreño e el lograban rescatar aos dous primeiros, un galego e un senegalés. Aquel só era a primeira viaxe e volveron internarse. «Parecía que se facía eterno, parecía que nunca íamos dar chegado», relata Ismael Carreño dese segundo rescate no que puido mirar de novo aos ollos do seu irmán e do maquinista.
«Houbo momentos nos que estabamos en total silencio, non me atrevía a preguntar», di Perol, tras tomar a decisión de regresar a porto e buscar por terra ao único desaparecido: «Dicíame que tiña que atopalo e que o ía facer, pero sabía que sería duro». Nada máis pór un pé fose do coche, botou a correr como nunca o fixo ata chegar á costa e ver como os equipos de rescate trasladaban os restos mortais. E ante o recoñecemento brindado desde Salvamento Marítimo e as múltiples mostras de apoio na Rede, o mozo reafírmase: «Debería ser a eles a quen llo agradecesen».
«Unha das escenas que máis impacto me causou foi cando nos achegamos ao barco e vin a situación, os nervios...», revela para sinalar outra imaxe que nunca esquecerá e que tivo lugar coa chegada dos primeiros raios do sol. A de decenas de veciños axudando para manter firme o barco e que certifican que Porto do Son nunca abandona a ninguén.
Esta historia está tan repleta de casualidades como de heroes. Tantos que a quilómetros de distancia, no Centro de Salvamento Marítimo de Finisterre, o controlador era Ignacio González Torres. O tío do mesmo mozo que axudou a salvar catro vidas.
Ismael Carreño: «Unha vida que queda nas pedras desfacéndose como un anaco de cartón»
«Con total impotencia, vas vendo como perdes todo polo que meus pais e irmáns loitaron para conseguirnos unha vida, unha vida que queda nas pedras desfacéndose como un anaco de cartón», estas palabras pertencen a Ismael Carreño, quen porta o apelido dunha das familias máis golpeadas polo tráxico suceso do Divina do Mar. O mesmo barco no que faenou durante cinco anos e que deixara fai só dez meses. Xunto a Juan Perol, el estaba no bote auxiliar no que lograron salvar a catro persoas, un deles o seu irmán, o patrón do barco embarrancado, Iván Carreño.
Perol fixo ou inhumano, remando con eses botes que non están preparados para estas cousas... é un campión»
«Por meu irmán, por todos, mentres facíamos a primeira viaxe só pensaba en que tingamos que volver canto antes por se ou barco daba a volta. Perol fixo ou inhumano, remando con eses botes que non están preparados para estas cousas... é un campión», explica o mariñeiro. Pero Ismael ten moi claro que hai unha perda irreparable: a do seu íntimo amigo desde a infancia, Pichón (José Manuel Castelo Gudín). «Fai tres semanas fomos vos dous a comer cun compañeiro que marchaba para a Antártida. Falei co hai dous días e está fatal por non poder estar aquí».
«Hai que seguir»
«Estou inmensamente agradecido aos compañeiros, aos armadores, aos patróns e a todos vos que botaron unha man en terra», destaca sobre todo Carreño. E ante a pregunta de como encara a idea de volver ao mar, lembra que «xa ou explicou meu irmán de marabilla. Non sabemos facer outra cousa. Mañá hai que seguir pagando letras, eu teño un fillo que manter. Hai que seguir, hai que remar».