O Teatro Villalbés pechou as súas portas nos noventa, e o salón parroquial, nos sesenta
15 abr 2019 . Actualizado ás 14:37 h.A rúa Galicia e a rúa das Pedreiras, que albergaron senllos cines, simbolizan dous xeitos distintos dos cambios experimentados en Vilalba nas últimas décadas do século pasado. A primeira, cun tráfico de entrada e de saída cara a Lugo e cara a Meira que foi diminuíndo ao construírse circunvalacións, destaca por bloques de varias alturas con comercios e servizos na planta baixa e na entreplanta. A segunda tivo unha construción menos intensa pero non menos simbólica ou decisiva.
O Teatro Vilalbés abriuse fai practicamente cen anos, e a súa actividade rematou a comezos da década dos noventa. Levantábase na beirarrúa par da rúa Galicia, case xusto fronte ao cruzamento con Chao Ledo, arranque da estrada de Meira. No soar, anos despois, construíuse un bloque de baixo e varios pisos. A transformación non afectou soamente ao edificio construído onde se levantaba a sala de cine, senón que outros próximos, situados ata o cruzamento coa rúa San Roque, teñen hoxe un aspecto similar, con inmobles de varias alturas.
A pesar da proximidade, as vendas de pisos non levaron a cabo con igual rapidez neses edificios. O que si axudou foi o momento en que se levantaron, antes de que a crise desinflase a burbulla inmobiliaria. De feito, algunha promoción iniciada pouco despois en rúas próximas comercializouse con máis problemas.
O cine parroquial tivo unha vida máis breve, pois se puxo en marcha a mediados do século pasado e as proxeccións non duraron nin vinte anos. O Teatro Villalbés estivo en mans privadas e da súa xestión encargouse durante moitos anos o empresario local Isidro Gayoso, mentres que o outro cine estaba vinculado coa parroquia. A desaparición de leste trouxo consigo a presenza do Auditorio Municipal, inaugurado en 1997.
O edificio permitiu ampliar a actividade sociocultural, e tanto acolle unha representación de ópera como a gala do deporte ou o pregón das festas de San Ramón. O Teatro Villalbés tamén foi escenario de bailes e ata de mitins, e o salón parroquial, de veladas teatrais
As dúas salas chegaron a acoller outras actividades mentres estiveron abertas