Unha cata no corazón do claustro

LUGO CIDADE

ALBERTO LÓPEZ

O patio barroco da catedral de Lugo serviu por primeira vez de escenario a unha degustación de viños galegos

21 jul 2019 . Actualizado ás 21:40 h.

Son as oito da tarde e no claustro da catedral de Lugo só o titileo do vidro fino dunhas copas ao entrechocar rompe o silencio. Fóra da basílica a calor aínda aperta. Pero no patio que hai séculos serviu de lugar de recreo para os cóengos o ambiente é agradable. De cando en cando sopra unha lixeira brisa que levanta os bordos dos manteis marróns que engalanan as mesas. Algunha pomba arrulla nos tellados. A escena é cinematográfica. O silencio, sobrecogedor.

Os invitados comezan a chegar. Van tomando asento expectantes. Están a piques de vivir algo único. Unha viaxe a través do tempo e dos sentidos. Porque iso é o que sucede cando se goza dunha cata de viños no corazón dun claustro como o da catedral de Lugo. Vista, oído, gusto e olfacto agudízanse. Toman o mando.

É a primeira vez que no recinto porticado barroco acolle un evento así. Posiblemente non sexa a última. É a maridaxe perfecta. O simbolismo do viño no cristianismo sobrevoa constantemente. As arcadas que rodean o patio impoñen a quen as observa, como fai tres séculos, cando as erixiron. Delas caen pétreos adornos vexetais que reclaman a atención e axudan ao visitante a mergullarse no tempo e a historia mentres Isa Lozano, catadora e guía nesta particular viaxe, invita aos asistentes a mirar ao pasado. A imaxinarse a frei Gabriel de Casas, primeiro, e a Fernando de Casas Novoa, máis tarde, dando vida a semellante obra.

Nunha mesa, varias botellas de viño convenientemente tapadas agardan a ser degustadas. Será unha cata a cegas. Un xogo no que a memoria visual, a olfativa e o gusto irán da man para recoñecer sabores e aromas. Para crear recordos. «O máis importante é gozar o viño», di Isa. Ela sábeo ben. No seu momento deixou o Dereito para dedicarse á súa paixón. «E quen me ía dicir a min que estaría dando unha cata no claustro da catedral?», pregúntase no alto.

A letra pequena do viño

Durante uns minutos debulla unha parte da letra pequena do mundo do viño. Fala da riqueza da terra como primeira clave. Dá consellos para identificar cada viño. Conta anécdotas. Vai guiando aos asistentes e aos poucos os tres brancos e os tres tintos que se van degustar entran en contacto coas copas. Sucesivamente. Como un xogo de adivinanzas. Con descricións. Con referencias cruzadas. Coa súa liturxia. Con reivindicación do autóctono, do viño galego. Con palabras que cobran sentido: untuosidad, salinidade, astringencia, terruño.

Entre o público hai xente de Sevilla, de Cádiz, de Albacete, de Portugal, un «inglés» de León e moitos galegos. Un deles é Mario Vázquez, o deán da catedral. Toma a palabra. «Aquí o sacro e o profano atópanse», di tras lembrar a simboloxía do viño no cristianismo. O primeiro tinto que se degusta, baixo a etiqueta Ora et Labora, é obra súa. É unha das sorpresas da tarde. Cultívao nas adegas da súa familia, na Ribeira Sacra. «É un viño honesto», defíneo a catadora.

Un godello; un treixadura; un albariño; un mencía con algo de garnacha; e un brancellao con algo de mencía sucédense nas copas. O último, posiblemente o que máis unanimidade suscita, é un Monterrei do 2013 no que uva mencía, bastardo e tinta fina conxúganse. É creación de José Luis Mateo, o mestre dos viticultores galegos. Un artesán do viño que prefire perder toda unha colleita antes de sacar ao mercado un viño co que non está satisfeito. «Um bom vinho», resume un dos portugueses.

É o punto e final perfecto a case dúas horas nos que historia, arte e viño han maridado á perfección. O ceo xa escureceu e o claustro aínda resulta máis impoñente. Pero é hora de deixalo atrás.