Antonio Sacedo opina que é imprescindible a presenza de xente da canteira no primeiro equipo
21 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Antonio Sacedo chegou a Lugo nos anos oitenta, cando o Breogán vivía a efervescencia dun ascenso á elite do baloncesto. Non foi ese detalle o que o animou a vir, senón máis ben a presenza de Pablo Casado -ao que coñecía da súa etapa de Madrid, cando un formaba parte da canteira do Estudantes, e outro, do corpo técnico do club- no banco lucense.
Cando se lle pregunta se se arrepinte de ter elixido Lugo, contesta que «nunca se pode mirar atrás», aínda que o seu traxectoria vital o explica mellor: chegou a Lugo, pasou anos na cidade e xogou noutros clubs, pero vive en Lugo.
-Cal foi a impresión que lle causou Lugo cando chegou?
-Cidade pequena, con falta de medios; todo moi comprimido. Hai 33 anos, a cidade impuña ao chegar: parecía vella, doutra época. Viña de Madrid, con moito movemento de xente. Aquí facíase todo ao redor da Muralla; fóra da Muralla, coma se non houbese nada. Cando comprei o piso [na rolda dás Fontiñas], vía ao paisano plantando leitugas.
-Foi doado a integración na cidade?
-Si. A xente estaba moi amais , apoiábache, animábache... O adestrador tamén era importante. Era outra época: ías adestrarche, e eramos unha piña; todo era intentar axudarche. Agora son todos absolutamente profesionais; cambiou a historia.
-Tito Díaz, Manel Sánchez, Suso Fernández... Canto supón a xente de casa?
-É a vida do club. Eu estiven na Lagoa dous anos: subimos de Primeira B a Primeira, fichouse a xente do Real Madrid e separouse un pouco o club da afección. A xente pensou ‘non é tan noso'. É un pouco o que ocorre agora no Breogán.
-Está hoxe o Breogán desarraigado?
-Si. De aquí quen xoga? Nótase que aos de antes, ao ser xente case de aquí, perdoábasenos máis. Agora, en canto hai un fallo, está o público amais .
-Están os exjugadores desligados da vida do club?
-Estamos desligados. Ás veces quedamos para cear. Pero creo que non custaba moito ter algunha ligazón entre directiva e xogadores. Cando se xogou contra o Obradoiro, achegámonos. Nunca se fomentou esa relación.
-Cal pode ser a solución?
-Ten doado solución. Hai que falar. Non creo que sexa tan difícil.
-Hai futuro no equipo sen conexión coa base?
-Tiña pouca fe no equipo deste ano. Equivoqueime, porque saíu do hoyo. Pero creo que o futuro debe ser outra cousa: non digo que a canteira vaia a ser o 50 % da xente, pero si unha parte. Sabes como son as tendencias do deporte: este ano salvámonos; o ano que vén, se cadra, non nos salvamos. Non podemos optar sempre aos descartados da NBA. Os directores saberán.
-Recomendaría a un mozo elixir o Breogán e non outro club?
-Habería que ver o outro club. Non creo que o Breogán dea hoxe moitas oportunidades á xente nova. Gústame ver torneos de categoría júnior, e os rapaces non ten logo opción de dar o salto. O Breogán, que debía ser un dos que captase eses xogadores, non os colle: queremos que veñan todos aprendidos. Todos fomos mozos: tes que aprender.
«Non hai unha afección que teña sobresaído tanto tempo como esta»
-Hai unha afección mellor que a de o Breogán?
-Que teña sobresaído tanto tempo, non. A o Huesca era boa, pero foise desligando. A do OAR [Ferrol] era buenísima, pero... A de o Breogán subsistiu, ha ir animando, non decaeu.
-Canto vale a afección para un club?
-É a vida do club. Se non, o equipo haberíase desfeito.
-De onde é a estas alturas?
-De Lugo. Levo máis tempo aquí que en Madrid. [Cando se lle comenta que polo seu acento parece aínda madrileño, responde ‘non será polo que vou a Madrid'].
-Como se pode unir aos mozos da canteira, non só a de Lugo cidade, con o Breogán?
-Que se adestren co primeiro equipo. É o único que fai que eses xogadores teñan ilusión e transmítana aos seus compañeiros: adéstrasche con máis alegría, implícasche co equipo. Cando as mentes pensantes de o Breogán din non se que da canteira e logo ves as estatísticas, a cifra é case cero.
Bos recordos dos compañeiros de Viveiro
Antonio Sacedo acabou xogando en Viveiro, cuxo equipo competía entón en Segunda División. Lembra que os medios de que dispuña o club eran escasos, aínda que iso quedaba amplamente superado por outros detalles: «Son boa xente, tratáronme fenomenalmente. Lévome moi ben con eles», conta. Unha lesión de menisco fíxolle pensar que os problemas físicos seguirían aparecendo, e decidiu rematar a súa carreira deportiva.