Próximo a cumprir 30 anos da miña chegada a Lugo e á ACB, teño parecidas sensacións. O mesmo movemento cidadán, o mesmo interese, as mesmas preguntas e unha sobre todas: Salvarémonos? A aciaga pretemporada parece ter convertido un persoal ilusionante nun conglomerado de xogadores pouco fiables e non é xusto.
Certo que a baixa de Norel é un revés moi duro, hai xogadores claves e difíciles de substituír. Sen ir máis lonxe, a chegada de Laprovittola a Badalona e un cambio de adestrador cambiaron por completo o rumbo da Penya hai poucos meses. Pero non somos un equipo menor por ter chegado da LEB. O Breogán está agora no seu sitio natural. O Pazo herdou, do antigo pavillón, fama de cancha dura e gañoulla. Máis de 4.000 socios e as bancadas repletas dun ambiente aceso, que che levanta cando caes, configuran un club e un conglomerado que tamén xoga. E ademais, a ilusión.
Toda a linguaxe dun partido ACB é tan superior ao vivido estes 12 anos que acaban de quedar atrás, que hai que volver converterse nun clásico, a ser un fixo nesta liga. Que ninguén dubide que a chegada do Breogán á Liga Endesa é unha bocanada de aire fresco necesaria. En moi poucos sitios hai unha cidade tan pegada ao seu equipo como en Lugo e un apuntamento: nesta situación difícil, con tantos problemas detrás, unha vitoria esta tarde é un cheque en branco, un mes de tranquilidade e un chutazo de fe para os que a perderon.