Chegou a Lugo pensando que ía estar un ano, fai xa 26 e a xente e a cidade enganchárona
07 may 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Conchi Delgado naceu no barco máis grande do mundo, o de Valdeorras, lugar desde o que chegou a Lugo para xogar ao baloncesto cando aínda era moi novo. Pensou que só estaría unha campaña, pero a cidade e a xente enganchárona e está a piques de cumprir tres décadas na capital das murallas. É unha das xogadoras históricas do Ensino, do que cando fala non pode evitar emoción e ata tremor na súa voz. «O Ensino fíxome cumprir o meu soño de xogar ao baloncesto e ata me deu un marido. É moito máis que un club». A maior parte da súa carreira desenvolveuse no cadro lucense, cun fugaz paso polo Autoestradas da Coruña. Hoxe dá clase no Centro Educativo Galén e transmite a nenos e nenas os segredos e valores para chegar alto na vida e no deporte.
-Como empezou no baloncesto?
-Facía atletismo no colexio, pero un adestrador de baloncesto José Luis Gómez viume e preguntoume como unha moza tan alta non xogaba ao básquet. Comecei e gustoume, polo que cando tiven que elixir entre ambos os deportes, aínda que en atletismo gañei varias medallas e tiña boas marca, optei polo mundo da canastra. Enganchoume o ambiente de xogar en grupo.
-Como chega ao Ensino?
-Un día soou o teléfono da miña casa e respondín. Alén estaba Miguel Granxeiro, que me dixo que me vise xogar, gustoulle e pretendía ficharme para o Ensino en Liga 2. Non o dubidei e aceptei, pasando unha campaña na que estudaba COU na miña casa e viña a Lugo a adestrar o venres e xogar a fin de semana.
-Cando pensou que podía ser xogadora profesional?
-De pequena seguía algún partido dos poucos que televisaban e cando vía a algunha xogadora sobre todo a Ana Herdeiro e Cata Pollini, dicía en voz alta que algún día ía ser como elas. Cando me fichou o Ensino o meu soño cumpriuse.
-Que representa para vostede o Ensino?
-Como acabo de dicir, cumprir o soño de ser xogadora profesional e ata lle debo coñecer ao meu marido. Era a miña etapa de directiva e estabamos a visitar empresas para recadar diñeiro. Nunha delas dixéronme, fala con esa persoa de aí, e esa persoa é hoxe o meu esposo. Á marxe diso o Ensino é un magnífico xeito de dignificar o deporte feminino, cada vez que vexo a algunha nena co chándal ou a camiseta do club pónseme a carne de galiña.
-Como lembra o ascenso á máxima categoría?
-Foi impresionante. Xogabamos a semifinal para ascender contra un equipo andaluz e metéronnos un triplo que as puña por diante a falta de catro segundos. Pensamos que estaba todo perdido, pero Ester Gómez sacou moi rápido e deume un pase brutal que recibín en carreira, crucei toda a pista e transformei o pase a canastra que nos daba o ascenso e tiro adicional. Logo xa recordo a Manel saltando e a todas celebrando o triunfo. Foi espectacular.
-As semifinais polo título contra Salamanca supoño que non as esquecería?
-É imposible esquecerse daquilo. Só sufrimos catro derrotas na liga e cruzámonos con Salamanca, con Amaya Valdemoro á cabeza, na semifinal. Foron tres partidos durísimos nos que o pavillón estaba a rebentar coa xente envorcada connosco, aínda que ao final nos gañaron.
-Cal era o segredo daquel equipo?
-O éxito, aínda que soe a tópico é que eramos unha piña, xa que eramos o equipo con menos orzamento da liga e case a gañamos. Acababamos os partidos extenuadas, xa que non cesabamos de loitar ao máximo. Sempre nos axudabamos e tiñamos moito carácter, ademais de crer nas nosas posibilidades.
-Como decide entrar na directiva?
-O equipo estaba ao bordo da desaparición e tiña claro que era o momento de devolverlle o moito que me deu. Reunímonos un grupo de xente e decidimos sacalo adiante. Collémolo con débedas e sen base e deixámolo con 400 nenas e saneado. Convertémonos no único club de Liga 2 e dos poucos da máxima competición, que pagaba a Seguridade Social ás súas xogadoras.
-Como deciden deixalo?
-Tocamos teito deportivamente e en decembro dixémoslle aos empresarios de Durán e Candeas se querían collelo e optar ao ascenso. Así o fixeron e os resultados están aí. Para o club é un luxo ter a estas dúas empresas apoiándoo sen reservas, ademais que mantén o mesmo espírito que nós, permitir que todas as nenas de Lugo poidan ter un club de referencia ao que queren chegar.
-Como viviu a fase de ascenso?
-Non me chegaban todas as uñas para mordelas e con sentimentos atopados, xa que o equipo subiu e eu non estaba alí. Sobre todo o que máis sentín foi un orgullo brutal por todo o que significa que o club que é unha parte do meu corazón regresase á máxima categoría. Agora volvemos ter todo, un equipo de luxo cunha canteira detrás de centenares de nenas.