María Luisa, veciña de Vilar de Cancelada, en Becerreá, explica o abandono que viven no rural lucense
04 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.María Luisa, coñecida como Mae, é natural de Alacante pero vive co seu marido e os seus dous nenos pequenos en Vilar de Cancelada, en Becerreá. Enxeñeira de profesión, aínda que non exercer polo coidado dos seus fillos, non dubidou en denunciar o pasado martes ante os medios o abandono que sufrían na aldea, sen luz desde a madrugada do sábado ao domingo. «Non dan facilidades para vivir no campo, e así non se favorece a natalidade».
Grazas á colaboración do seu veciño, José Luis, na súa casa puideron manter o conxelador cheo de carne, algo prioritario fronte á falta de luz na vivenda ou, mesmo, á calefacción, e iso que coida dun bebé e unha nena de dous anos. «Aquí hai camiños nos que non se poderá entrar en cinco anos, non sei, para que serve a Lei de Montes se non se coidan nin se limpan», explica Mae.
Como explicaba a súa sogra, «no canto de ir cara adiante parece que imos para atrás», lembrando que nos seus 80 anos de vida na aldea a luz faltara como moito seis horas, pero non catro días. «Ademais de estar sen luz e de que non che dean explicacións nin che collan o teléfono, tes que comprarche un grupo electróxeno, e este gasto quen cho paga», quéixase María Luisa.
Paseando por Vilar de Cancelada o pasado martes só se escoitaba o ruído estrondoso dos grupos electróxenos movidos por combustible, cun gasto duns 10 litros ao día. Os veciños que non o tiñan recibían a axuda dos que o compraron por uns 700 euros. Empalmes e enganches cruzaban as casas para manter polo menos os conxeladores ou para bañarse en auga quente. «Tanto que cobran coas facturas e coa subida dá luz, pero non reforzan ou persoal na invernía, notar que somos poucos clientes e que ou noso consumo non lles importa, se fosen grandes empresas seguro que ou amañaban rápido», queixábase unha veciña de Vilar.
José Luis resume a situación: «Hai trinta anos eramos 90 veciños e ou monte ou estaba limpo, ou botábase centeo, trigo ou patacas; hoxe está todo abandonado, só quedamos 12 veciños».