José Argul Fulgueiras, cura da Fonsagrada: «Cando cheguei, non había luz nin auga nas miñas parroquias»

Ana L. CILLERO / m.c. FONSAGRADA/ LA VOZ

A Fonsagrada

José Argul, cura de A Fonsagrada (derecha), junto al alcalde, Carlos López (izquierda).
José Argul, cura da Fonsagrada (dereita), xunto ao alcalde, Carlos López (esquerda). Fotografía Manuel

Este párroco implicouse desde os seus inicios, hai máis de 50 anos, en facer que as súas parroquias puidesen saír adiante

18 ago 2019 . Actualizado ás 20:39 h.

Poder pasar media vida facendo o que sempre se soñou é un motivo de celebración, rodeado das persoas que se quere e que queren. E isto é o que pasou esta semana na parroquia de Vilabol de Suarna, na Fonsagrada, cuxos veciños honraron os cincuenta anos de dedicación do seu sacerdote, José Argul Fulgueiras.

José naceu en Ferreirous, na parroquia de Fonfría, no ano 1943. El mesmo explica que é unha zona que está a «7 quilómetros da Fonsagrada» e que naceu no seo dunha familia numerosa, sendo o terceiro de cinco irmáns.

Na súa casa íase a misa, tamén o levaban os seus avós e el empezouse a fixar nos curas. «Tiña admiración ante a actitude dos sacerdotes, gustábame moito como trataban á xente e o que supuña o oficio», comenta José. Tales foron os seus sentimentos que con 14 anos, no ano 1957, foise ao seminario de Lugo. Alí estivo ata que o 16 de xuño de 1969 saíu ordenado sacerdote na parroquia de Santa María de Vilabol de Suarna e en Santa Bárbara de Vilar de Cuíña. Exerceu nelas de xeito exclusivo ata o ano 1981. Nelas foi onde José empezou a realizar traballos pola súa xente.

«Estas eran zonas rurais na montaña e eran lugares onde había falta de todo», explica o párroco e engade que «non había auga nin luz, pero tampouco había unha estrada pola que puidesen acceder os coches». A xente tiña que deixar o coche a uns 20 minutos desas parroquias para desprazarse ata elas, cousa que o mesmo cura tiña que facer para oficiar a misa.

Labores

Desde o ano 1969 ata o 1981, José di: «Traballamos no espiritual, pero tamén no humano porque a xente de aquí era moi boa e tiña moitas ansias e ganas de saír adiante». Como se puido, mellor ou peor, construíron unha pista para que «polo menos puidesen chegar os coches ás casas». Por aquel entón, José comenta que os coches que había eran «Land Rover modestos», pero que a xente tiña que poder usalos e non quedar a moita distancia das súas casas.

A primeira ponte de acceso que se realizou, grazas ao labor de José con axuda de axentes forestais e mestres, entre outros moitos, sen contar a todos os veciños, foi sobre o río Suarna. Todo o mundo colaboraba traendo materiais desde A Fonsagrada. A ponte contaba con vigas de castiñeiro e un pasamanos.

A xente desprazábase ao pobo a buscar material pero, como sinala José, «había veces que se perdía a viaxe porque non había teléfonos para saber se o mercador ía chegar ese día ou outro». Os fregueses baixaban ao pobo con carros de cabalos ou calquera outro animal para poder axudar no que se puidese.

A situación tamén era complicada cando un médico se tiña que achegar a visitar algún enfermo: o coche deixábase á entrada. «A vida era moi dura entón», incide José. El comprou o seu primeiro coche en 1974 e tiña o mesmo problema.

A partir de 1981

Neste ano, o sacerdote sinala que «xa había luz, xa había auga e xa había algunha pista para acceder ás casas, a situación xa empezou a cambiar a mellor».

Agora empezábase a mirar polas paredes das leiras, o estado das capelas e tamén das igrexas. Aquí José incide en que había moita man de obra porque a xente non cobraba nada, pero era todo froito da vontade.

En leste mesmo ano, tivo unha parroquia máis, Santiago de Castañedo, ata chegar a ter as 11 actuais. Repartidas polo total das parroquias ten 42 capelas ás que se lles cambiaron tellados e intentáronse ir recuperando todos os edificios.

Crise vocacional

José sinala que agora hai moi poucos mozos que queiran axudar do xeito tan especial como a fan desde o sacerdocio. «Estou seguro de que Deus segue chamando», comenta o sacerdote. Aos seus 76 anos, realiza 100 quilómetros diarios. A el gustaría ir morrendo cos seus fregueses.

Naceu nunha familia humilde e era coñecedor das necesidades das vilas de a zona

José pasou toda a súa vida exercendo a súa profesión na mesma zona, e ao nacer próximo a ela, sabía que cousas eran as que non se tiñan. El madurou a súa idea de ser sacerdote por axudar aos demais, e así o fixo.

Implicouse, quixo que houbese o mínimo de servizos necesarios para todos. «A extensión agraria axudounos moito», explica, pero sinala que «sen o esforzo, a loita por superarse e poder vivir máis tranquilos» dos seus veciños nada podería ter saír# adiante.

A pesar de que pasaron os anos e as necesidades cambiaron, seguen existindo. «Nos pobos aos que vou, hai moi poquita xente. As persoas maiores xa non saen de casa e están moito tempo soas», sinala o párroco. «Eu vounos a ver, teñen persoas que realizan servizos sociais durante unha ou dúas horas pero logo vanse e agora a xente ten necesidade de que se fale con eles, teñen fame de comunicación», incide este veterano sacerdote.

Na celebración puido falar con moitos coñecidos da súa longa etapa sacerdotal.