Picores

Emilio R. Pérez LUGO / LA VOZ

LUGO

14 abr 2021 . Actualizado ás 19:51 h.

Para poder rascarme onde non chego, gustaríame ter brazos máis longos ou máis elástico o meu corpo; pero como non os teño, para estes mesteres adoito recorrer a un dispositivo de aluminio que se pliega e que se alonga a cuxo extremo vai unha man. Pero nada, non é moi práctico ese chisme; aínda así segue o problema: teño ósos angulosos e non incide exactamente nesa zona das miñas costas que incomoda. Co que a falta de organismo de mandril ou lagartija, recorro a míster Córner ao que Deus terá na súa gloria polo mero feito de inventar a esquina. A pesar de todo non quéixome, pois as costas, con reparos, aínda se aguanta; pero como todo o mundo sabe, outros puntos hai do corpo máis sensibles que requiren a asistencia das mans, e o feito de chegarlles con soltura reconforta. Agora ben, mesmo así hai quen non chega, e iso si que é un problema. Así que, mentres xuro en arameo e me enrosco cal ovillo ou acho alivio contra o marco dunha porta, penso en como deben ingeniárselas os pobres e iso consólame. A orixe do meu incómodo prurito está nesa sustancia que contén a auga na que nado con frecuencia. Baño o corpo cada día na piscina de aí de FRIGSA, e o cloro, como é sabido, reseca e irrita a epiderme; e como vivo só e a ese ángulo non chego, a zona entre os dous omóplatos queda sen a crema. Así que se alguén está ao tanto dalgún tipo de postura, artimaña ou artefacto milagroso que me acougue estes picores, calquera noticia a este respecto é benvida e desde a miña fiestra aquí no alto agradézoa. Tamén se admiten voluntarias solidarias para dar a crema. Grazas.