Miguel González Franco: «Estou moi ilusionado por volver expor en Lugo»

suso varela LUGO / LA VOZ

LUGO

Un rostro moi coñecido na cidade. Miguel González Franco naceu en Lugo hai 67 anos e durante 25 anos da súa vida foi o rostro, xunto co falecido Ramón Soilán, da obra social e cultural de Caixa Galicia. Tamén é recoñecido polos seus máis de 50 exposicións en todas as cidades de Galicia, polos seus cursos de pintura con asociacións e polo seu labor a cargo de Anciáns do Mundo. s.v. SUSO VARELA

Centos de lucenses gardan nas súas casas un óleo deste artista que expón desde mañá na Xunta

04 novs 2019 . Actualizado ás 13:45 h.

Miguel González Franco está de volta. Aos seus 67 anos e despois de atravesar uns problemas de saúde regresa á vida pública para expor na cidade onde naceu e onde desenvolveu a súa vida profesional. En ambas as facetas foi recoñecido - non polas elites artísticas e económicas- pola xente da rúa. «Coñéceme moita xente, foron moitos anos de exposicións e de traballo na obra social e cultural de Caixa Galicia», relata González Franco.

Este luns, ás sete da tarde, na sala de exposicións da Xunta, volverá sentir o cariño da xente de Lugo e dos seus amigos. Exporá 54 óleos realizados algúns nos últimos meses e outros do seu fondo de armario. As súas últimas exposicións na cidade son de hai case unha década, con éxitos de vendas en Sargadelos ou na desaparecida Salga Almirante do Hotel Méndez Núñez. «En Sargadelos vendeuno todo e máis, expuxen 70 e vendín 73», ri Miguel González lembrando os bos momentos do pasado.

As obras que presentará agora na Xunta -ata o día 20 de novembro, os días laborables de 10.00 a 12.00 e de 17.00 a 20.00 horas- son do mesmo estilo que o fixo famoso entre os seus seguidores: paisaxes e motivos mariños. No caso dos primeiros, levan o selo persoal deses bidueiros alongados coa cortiza gris e no medio de ríos, lagoas ou prados. Ou tamén, como explicaba hai anos o gran xornalista de La Voz de Galicia Rafael Vilaseca, os seus campos nevados. No caso dos motivos mariños, as rocas e a ondada son as súas marcas recoñecidas, por influencia dos seus veráns en Benquerencia.

«Sempre fixen iso. Por que? Comecei facendo bodegóns pero logo funme centrando en menos temas, en abarcar pouco, pero iso facelo sempre o máis perfecto posible. Deste xeito creo que conseguín algo que me comenta moita xente, que as miñas obras aínda que non leven a miña firma, sexan recoñecibles».

Las obras de Miguel González Franco, aquí en su estudio hace diez años, se vendieron en más de sesenta exposiciones que presentó en ciudades y villas de Galicia. Su éxito, como el define, se basó en repetir paisajes y motivos marinos, «buscando de esa manera la perfección». Son famosos sus óleos de abedules, con esa característica corteza gris, junto a ríos y prados; o sus escenas de nieve, o el oleaje contra las rocas de la costa de A Mariña. Cientos de lucenses guardan en su casa algunos de sus cuadros. roi fernández

As obras de Miguel González Franco, aquí no seu estudo fai dez anos, vendéronse en máis de sesenta exposicións que presentou en cidades e vilas de Galicia. O seu éxito, como o define, baseouse en repetir paisaxes e motivos mariños, «buscando dese xeito a perfección». Son famosos os seus óleos de bidueiros, con esa característica cortiza gris, xunto a ríos e prados; ou as súas escenas de neve, ou a ondada contra as rocas da costa da Mariña. Centos de lucenses gardan na súa casa algúns dos seus cadros. roi fernández ROI FERNANDEZ

Numerosos lucenses teñen nas súas casas algún dos seus óleos ou láminas. Foron case 45 anos de exposicións, cursos de pintura e relacións sociais en toda a cidade. «Teño anotadas todas as obras que vendín, se quen son os seus donos e teño unha ficha cunha foto do cadro, así se un día teño que facer unha colectiva sei a quen teño que acudir», explica González Franco, que comezou a expor as súas obras no afastado 1945, na extinta Caixa de Aforros, esa entidade na que traballou durante case tres décadas. O, xunto co agora malogrado Ramón Soilán, de quen Miguel González se acorda con cariño, foron durante anos as caras visibles da obra social e cultural de Caixa Galicia. «Foron anos apaixonantes, vivía moito o que facía, aprendín unha barbaridade coas exposicións, conferencias, libros, concertos e películas que programamos». Miguel González estaba atento a que todo saíse á perfección: «Coidaba que todo estivese perfecto, desde que se afinase o piano como quería o artista, ata o ramo de flores para a actriz, ou que o público non entrase co paraugas mollado ou cunha bolsa que fixese ruído e molestase. Foron anos de dedicación plena», lembra agora con nostalxia. E tamén estraña uns tempos nos que «había máis sensibilidade pola arte e iso transmitíase en persoas moi educadas. É normal, se tocas o violín, é difícil que sexas unha persoa maleducada». Esa bagaxe cultural aínda gárdao e como un mozo afirma que se achega sempre que pode a ver museos: «Eu cando vou a unha capital non vou ao teatro, vou a un museo» (risos).

Agora, afirma que se sente moi ilusionado coa exposición que inaugura na Xunta. «É que a pintura é a miña paixón, son moi esixente e quero telo todo ben acabado, porque non todo o que pinto expóñoo», explica un home que sempre destacou por ser metódico e amante do traballo ben feito. A súa formación foi autodidacta. Comezou con 10 anos a pintar a lapis, logo a carboncillos, despois buscou a cor na acuarela e ao final acabou no óleo, e de aí a innumerables exposicións por toda Galicia. e Castela e León. «Estou satisfeito co que fixen, porque ves que pasas pola vida e gustarme percibir que deixas feito algo que perdura no tempo», reflexiona facendo balance este home bo e sempre cun sorriso.