No medio deste clima de euforia que acompaña o comezo do traballo de pretemporada, co club a toda máquina nas redes sociais, oxalá que todo funcionase ao mesmo nivel. A sensación é de absoluta felicidade. Mesmo parece que vimos dun ano de goce en lugar dun pesadelo plasmado nun cúmulo de erros que conduciron ao club a un descenso cruel que nin o club, nin a súa historia nin a súa afección merecíanse. Campións en twitter, diso de hai dúbida, pero completamente inoperantes na xestión deportiva. Un carrusel de cambios errados e sen ningunha estrutura adecuada.
E parece que seguimos igual. Hai un ano tíñanos que ceder xogadores Ponferrada. Este club de ACB non tiña detrás máis que o baleiro. E a vida segue igual. A solución é volver asinar un convenio co Estudantes, do que hai demasiado tempo que se ten unha absoluta dependencia. O convenio está listo. Espera ou agardaba amais dunha mesa. Só faltaba a firma. Xa se sabe: se non hai convenio <non deixo xogadores>. Sucedeu na pretemporada anterior. Por que esa dependencia? Catro anos vai facer que tomou posesión este consello e os nenos que quere xogar a baloncesto en Lugo teñen moitas opcións, pero curiosamente ningunha no Breogán. Sorprendente.
Gustaríanos saber os termos dese convenio. Inclúe cláusulas económicas? Hai que pagar cando o Breo necesita a un xogador? Mellor sería que houbese claridade. Os dous equipos teñen o mesmo presidente, de momento. Se de verdade pensa irse por que tomar decisións tan importantes?
Está pendente unha asemblea con asuntos tan importantes como o nomeamento dun novo consello. non tería que ser o que adquirise compromisos?
Non hai club grande sen unha boa organización, sen claridade. É verdade que todas as decisións as toman dúas persoas e ningunha é o presidente? Unha sin duda é Tito Díaz, e a outra traballa na sombra. Se todo vén de cara, non haberá problemas; pero se as cousas se tuercen.... E neste barullo non hai que esquecerse da cancha, do que alí suceda. Alí é onde hai que gañarse cada semana o regreso e con urxencia. E nin a desorde nin as loitas internas axudan.