As claves polas que o Breogán consumou a caída á LEB
20 may 2019 . Actualizado ás 05:00 h.A derrota do pasado sábado en Andorra supuxo a confirmación matemática do descenso do Cafés Candeas Breogán á LEB Ouro pouco máis dun ano despois de ter logrado o ansiado ascenso á ACB tras doce tempadas. A caída dos breoganistas parecía só cuestión de tempo nunha tempada na que as cousas comezaron mal, parecían arranxarse antes de nadal, pero foi unha miraxe e o equipo non evitou o descenso. Fichaxes erradas, unha praga de lesións que non lles abandonou durante a tempada e mala fortuna en momentos puntuais de partidos que puideron gañar foron as claves para que o cadro lucense non lograse consolidarse na Liga Endesa a tempada do seu regreso á elite.
Lesión de Norel
O xogador franquía non chegou a xogar nin dous minutos. Henk Norel, o mellor pivote da ACB a pasada campaña chegaba a Lugo para sorpresa de todo o baloncesto nacional destinado a converterse no xogador franquía do equipo e a pedra angular para lograr a permanencia. Todos sabían dos seus problemas coas lesións, pero o xogador adestrou con normalidade toda a pretemporada ata que sufriu a lesión que lle condenaría ao ostracismo durante toda a campaña. Os intentos para que non pasase polo quirófano primeiro e para que se recuperase con prontitude foron baldíos e a achega do xogador limitouse a 90 segundos que xogou no partido ante Fuenlabrada tras o cal xa non volveu aparecer en ningunha convocatoria.
Fichaxes erradas
Xogadores que non callaron. O rendemento da maioría de xogadores que chegaron novos ao equipo estivo moi por baixo do que se agardaba deles, sobre todo no caso dalgúns americanos. Un inicio vacilante de liga fixo que o equipo se reforzase no posto de base con Kinsey, xogador que non chegou a callar no persoal e que foi cortado ás poucas semanas pola súa escasa achega. No seu lugar chegou Millsap, cuxo rendemento foi aínda peor e tamén foi cortado en poucas semanas sen achegar nada ao equipo.
Marcha de jordan
Carencias no xogo interior. A fichaxe de Jerome Jordan supuxo un gran reforzo para o xogo interior dos breoganistas. O equipo acadou o seu mellor nivel de xogo e logrou varias vitorias que abrían as portas da esperanza á permanencia. O contrato temporal do xogador esgotouse e o club puxo todos os medios ao seu alcance para acadar as pretensións económicas do xogador, que finalmente optou por marcharse ao Andorra para xogar competicións europeas. A súa marcha foi un duro golpe para o equipo. A casualidade quixo que o propio Jordan se medise co seu ex equipo no partido no que o Breo perdeu a categoría. O club trouxo a Dragicevic para substituírlle, un xogador que demostrou oficio e profesionalidade, pero que, ademais de lesionarse, non era o cinco que necesitaba o equipo nese momento.
Praga de lesións
Xogadores clave moito tempo no dique seco. Á marxe da desgraciada baixa por toda a tempada de Norel, o equipo tivo que soportar durante todo o ano prolongadas ausencias de xogadores importantes. Uriz estaba chamado a ter un papel importante e tivo que soportar problemas físicos dos que nunca logrou recuperarse por completo a pesar dos seus esforzos, Sergi Vidal chegou como un gran reforzo e demostrou o seu valía ata que unha lesión lle obrigou a pasar polo quirófano, Brown perdeuse varios partidos por problemas físicos, o mesmo que Salva Arco ou Sulejmanovic que actuou en moitas ocasións minguado fisicamente, mesmo caso que Redivo. Polo seu fosen poucos os problemas físicos, ata os dúas últimas fichaxes, McCallum e Ochefu non puideron xogar no momento clave por lesión.
Incorporacións tardías
McCallum e Ochefu non chegaron a tempo. Co equipo en situación crítica chegaron a Lugo dous xogadores realmente de renome e destinados a salvar ao club no tramo final da tempada, o base McCallun e o pivote Ochefu. O primeiro deu mostras da súa clase desde o primeiro momento e implicouse por completo na dinámica do equipo, converténdose nunha peza vital, pero unha lesión nun partido no que soportou o dolos con estoicismo ata que non puido máis tamén lle obrigou a parar. O pivote nunca chegou a meterse de cheo na dinámica do equipo e unha lesión cuxo alcance é un misterio apartoulle do equipo. No partido ante o Canarias, vital para o equipo na loita pola permanencia, decidiu borrarse do xogo tras cometer unha técnica e unha descalificante.
Mala fortuna en finais
A moeda sempre saíu cruz. O equipo afrontou moitos partidos con finais apertados nos que a moeda ao aire sempre saíu cruz, xa que só conseguiu gañar na pista do Fuenlabrada tras unha prórroga. En momentos vitais como os dous tiros liberados que non entraron e que supuxesen o triunfo en Valencia ou o triplo afastado que encaixaron no Pazo ante Canarias son só dous exemplos dun tempada na que o equipo case sempre tivo que remar co vento en contra.
Substitución no banco
Cambio por sorpresa, pero tamén tarde. Unha das consecuencias dos malos resultados do equipo foi o cambio no banco, cesando o consello de administración ao adestrador que o pasado ano había ascendido ao equipo, Natxo Lezkano, para traer no seu lugar a un histórico do breoganismo, Tito Díaz. A substitución no corpo técnico, cualificado polo propio preparador saínte como sorpresivo haberá persoas que o consideren acertado e outras que o vexan de xeito diferente, O que si parece obvio é que se produciu demasiado tarde, xa que o equipo facía semanas que, sen ter baixado os brazos en ningún momento algo que non fixo durante toda a tempada, non atopaba nin o seu ritmo de xogo adecuado nin era capaz de dar a sensación de que tiña opcións de sacar os partidos adiante, máis por unha cuestión psicolóxica dos xogadores que por cuestións meramente tácticas e que só competen aos responsables da parte técnica.