A opinión de Ricardo Hevia
03 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Por fin unha alegría. E das gordas. Unha semana grande toda ela. Primeira parálise e afundimento. «Non somos de ACB», repetíase. Despois, por fin, o club movíase... ¡e apareceu o diñeiro! Alguén chamou á porta e todo cambiou. Era o momento de reforzar o equipo, había vida, só faltaba acertar e non cometer a torpeza das anteriores incorporacións. Non había nin hai lugar nin tempo para equivocarse. Só quedaba gañar en Badalona, tarefa moi complicada, e logrouse. Estamos con vida no corredor da morte, pero dependendo de nós mesmos.
E hoxe, cúmprese o plan de viaxe de Daniel Ochefu, pecharase o círculo do persoal e a remar cun equipo renovado e un ambiente detrás a pleno rendemento. A chegada do Barça non facilita o obxectivo de lograr outra vitoria, pero non queda outra que intentalo en cada ocasión, e non esquezamos que esta fin de semana o Breo xoga en dúas canchas: no Pazo e en San Sebastián. En terras guipuscoanas comparece o Estudantes. Que ben nos viría que perdese. Agora mesmo parece o máis alicaído do grupo dos enfermos. Precisamente no seu campo xogaremos a próxima final pola permanencia.
Todos estamos ilusionados e todos agardamos expectantes a Daniel Ochefu. É verdade que non ten experiencia en Europa, pero non é un rookie. Quen lle viron xogar dinnos que pode ser un pivote dominante e niso confiamos, que nos faga máis poderosos preto do aro e que calquera contratempo do resto dos xogadores interiores non nos deixe tremendo. A partir de aquí, menos protagonismo directivo. Ata o momento non están para tirar foguetes. O foco debe apuntar a este grupo de xogadores que teñen que conseguir que Lugo siga firme no seu sitio natural, que non é outro que a Liga Endesa. Aínda que sexa no último minuto e con angustia.