Unha noite de festa despois de tantos finais amargos, ademais do ritmo que co cambio de adestrador pasa a ser contrasinal, o equipo non se perdeu por primeira vez lonxe de Lugo nun final angustioso, nunca mirou de lonxe ao rival, tívoo sempre a tiro e nas dúas ou tres defensas decisivas todos traballaron por pechar o camiño do aro, algo que tantas veces foi un tormento. E a sorte ese factor importante que non se vestiu de azul en toda a liga non nos foi esquiva, o postremeiro triplo de Redivo foi unha bendición e estableceu unha distancia que cortocircuitó á Penya. Menos mal que Lucio, afortunadamente, segue en Lugo, cando alguén pedía a súa saída inmediata para Buenos Aires. No inicio do partido, unha vez máis, machucáronnos a canastra con bandexas, aos poucos todo foi cambiando, centrouse a defensa, foron aparecendo contraataques e ata Laprovíttola foi reducindo a súa influencia, marcado por diferentes defensores, empezábase a adiviñar que aquilo se resolvería a última hora e así foi, todo o importante sucedeu ao final, pero se ante Fuenlabrada o tiro libre foi un lastre, onte foi a salvación, 18 de 20, un 90% de acerto. O triplo de Redivo ao final da posesión e dous rebotes cruciais en defensa certificaron que efectivamente este equipo non estaba morto. Debutou McCallum e fíxoo fiel ao seu estilo, magnífico penetrador, un bo físico que ten que axudar a mellorar a defensa e sin duda eleva o nivel dunha posición crave.
Por fin unha alegría que se merecen a afección e os propios xogadores, os grandes sufridores dun ano duro, como estaba previsto, pero que polo desenvolvemento dalgúns partidos con menos vitorias das que o equipo merecía.