José Carlos López, garda civil de Monforte, presenta un libro no que recompila 106 poemas escritos desde hai anos
24 mares 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Moitos dos seus achegados non eran conscientes da súa afección pola poesía e que entre os seus poetas favoritos atopábanse Federico García Lorca ou Pablo Neruda. Tanto é así que unha ampla maioría dos seus compañeiros non disimulou a súa sorpresa ao recibir a invitación para asistir a un evento que acabou congregando a unhas setenta presentas na cidade do Cabe.
O funcionario monfortino, que actualmente presta servizo no municipio ourensán da Rúa, José Carlos López Valcárcel (Monforte de Lemos, 1971) presentou este xoves uno dos seus segredos mellor gardados: Humanidades Espidas. Trátase dun libro que recompila 106 poemas de diversa índole e escritos desde hai varios anos. «O primeiro estímulo que tiven cara á poesía xurdiu na miña adolescencia, concretamente nun concurso do instituto. A partir de aí empecei a collerlle o gusto e ata hoxe. Para min, a poesía é exteriorizar os sentimentos máis íntimos e pórlle voz á alma», indica.
E xustamente partindo da súa concepción de poesía, xurdiu o título do poemario. «O título significa que me estou abrindo e espido a miña alma. O que era algo íntimo pasa a exteriorizarse e a abrir os meus sentimentos cara aos demais», indica José Carlos, que recoñece ter sentimentos atopados ao ver os seus poemas impresos. «Por unha banda gústame a publicación, pero por outra estou nervioso pola crítica que poida ter. É unha sensación estraña», confesa.
O nacemento da súa filla
Ata fai tres anos os seus sentimentos escritos en momentos de inspiración acababan depositados na papeleira e non foi ata o dous de febreiro de 2016 cando decidiu cambiar o seu destino. O motivo que o levou a iso foi o nacemento da persoa á que dedica a súa obra: a súa filla Martina. Nun primeiro momento, co nacemento de quen se converteu na súa debilidade constante, tiña a intención de imprimir os 106 poemas e gardalos, para entregarllos nun momento dado. Unha intención que lle fixo cambiar unha persoa especial, que viu nos seus poemas unha interesante lectura para toda a sociedade. Empezou a buscar editoriais, a enviar manuscritos e ao pouco, a editorial Olélibros, interesouse polo poemario.
«O libro é un recordo que Martina terá para sempre. O día de mañá eu non existirei e serei un recordo ou unha fotografía. Cando sexa maior e lea estes poemas vaime a coñecer mellor pola súa madurez. Non é o mesmo ler un poema con quince, vinte ou corenta anos. Un vai madurando e ao longo da vida vai recompilando información nova e os sentimentos vanse modificando», explicou José Carlos, quen elixiu a súa cidade natal e de residencia para presentar a súa obra.
Ata a carátula do seu poemario está relacionada coa súa filla Martina. «É unha fotografía que retratei no Club Fluvial xogando con ela. Estabamos a facer castelos de area cun cubo que tiña forma de corazón e que permanecía abandonado na zona desde facía meses. Resultoume moi curiosa a imaxe e elixina para a carátula», conta.
Un pasatempo no que o autor se refuxiaba de forma íntima e que desde o xoves hase convertido nun poemario para todos.
«Para min a poesía é exteriorizar os sentimentos máis íntimos e pórlle
voz á alma»
«O libro é un recordo que a miña filla terá para sempre e que coñecerá a través dos poemas»