Ricardo Uriz: «Facía 16 anos que non me perdía un partido por lesión»

I.MEITIÍN BUJÁN

LUGO

Alberto López

O base navarro do Breogán reapareceu na cancha do Zaragoza e acadou os 350 partidos na ACB

08 feb 2019 . Actualizado ás 18:59 h.

Ricardo Uriz (Pamplona, 1980) volve á carga. Por fin deixou atrás os problemas físicos que lle impediron gozar do protagonismo agardado na súa segunda campaña a bordo do Cafés Candeas Breogán. Volver vestirse de curto e saltar ao campo de batalla xunto aos seus compañeiros foi unha «satisfacción enorme» para o base navarro, cuxa reaparición na cancha do Tecnyconta Zaragoza permitiulle acadar os 350 partidos na Liga ACB.

-Como se atopou no seu regreso ao equipo?

-Bastante ben. Non tiven molestias na zona da lesión, que é importante, e, sobre todo, atopeime moi feliz por ter volto a sentirme xogador de baloncesto. Mágoa que non puidese festexar a miña volta cunha vitoria.

-Fáltalle ritmo, supoño.

-Claro. Aínda queda para estar ao mesmo nivel que os meus compañeiros, pero púidome máis o sentimento de felicidade por ter volto que o feito de non ter podido axudar un pouco máis ao equipo.

-En 19 xornadas só puido xogar tres partidos, os dous ante o Zaragoza e na pista do Unicaja. Algunha vez vivira un calvario parecido?

-Facía 16 anos que non me perdía un partido por lesión. No 2002 sufrín un problema no nocello dereito e estiven fóra dous ou tres meses, e os partidos que me perdeu desde entón foron por decisión técnica.

-É duro, non?

-Si, é moi duro. As lesións son o peor na carreira dun profesional. O tempo pasa moi lento traballando na sombra para recuperarche e non podendo xogar as fin# de semana.

-A sorte deu as costas ao Breogán coas lesións desde o primeiro día.

-Por desgraza a miña non foi a única, caemos practicamente todos os xogadores do persoal, o que non é moi habitual. Tantas lesións condicionaron moitísimo o rendemento do equipo.

-Vivirían máis desafogados na clasificación sen esa praga?

-Creo que si. Co persoal san desde o inicio fósemos un bloque máis cohesionado e máis forte. O exemplo está na pasada tempada, na que apenas sufrimos lesións e iso viuse reflectido na nosa traxectoria.

-Que aspecto ten o equipo desde fóra?

-O mesmo que desde dentro. Transmite unha imaxe de equipo competitivo que nunca se entrega. Demos a cara en practicamente todos os partidos a pesar dese condicionante tan importante que son as lesións.

-Murcia, Obradoiro e Guipúzcoa. Os tres próximos partidos terán moito que dicir no futuro do Breogán.

-A partir de agora todos os partidos serán tremendamente importantes, aínda que é verdade que estes tres en concreto teñen un valor dobre porque se trata de rivais directos. Somos conscientes de que teremos que gañar uns cantos partidos máis para seguir na ACB e oxalá o consigamos canto antes.

-Desas tres finais xogarán só unha en casa, este domingo ante o UCAM Murcia. Isto preocupa?

-En casa sentímonos moi arroupados e con moita confianza, pero para acadar a nosa meta tamén hai que gañar partidos a domicilio e temos capacidade para facelo.

-Asinasen chegar a estas alturas de competición con seis vitorias?

-Estamos fóra dos postos de descenso. Despois dos problemas que tivemos e de ver os persoais que teñen os outros equipos que tamén están aí, algúns dos cales se reforzaron, creo que ten moito mérito a nosa traxectoria.

-Dicía que precisan uns cantos triunfos máis para salvar a categoría. De que cantidade estamos a falar? Seis máis, talvez sete?

-Dependerá dos equipos que están por baixo. Se non volven gañar, as seis vitorias que temos agora chegaríannos (risos)... A idea é sumar agora o maior número de triunfos para evitar chegar con problemas a unhas últimas xornadas que poden ser dramáticas.

«Coa miña idade, ao final de cada tempada teño pensado se seguir xogando ou non» 

Uriz tivo máis que celebrar que a súa reaparición no encontro ante o Zaragoza. Co seu concurso acadaba os 350 partidos na Liga ACB, repartidos coas camisetas de o Tau Cerámica, Fórum Filatélico, Lagun Aro Bilbao, Bruesa GBC, CB Canarias, Iberostar Tenerife, Montakit Fuenlabrada e Cafés Candeas Breogán. «Faime moita ilusión», recoñece o base navarro.

-Lembra o seu debut?

-Como non. Eu era un rapaz e xogaba en o Tau Cerámica con Sergio Scariolo como adestrador. Nun partido ante o Xirona, Jordi Millera, que era o segundo base, lesionouse e puiden xogar uns 14 ou 15 minutos. Creo que foi en decembro do 98.

-Con cal queda deses 350 partidos?

-Nesa lista hai partidos moi importantes e especiais. Xunto co do debut, quedaría cun que xoguei co Tenerife en Vitoria, que gañamos e ademais fun o MVP da xornada con 26 puntos e 35 de valoración. É curioso porque en Vitoria tamén fora a miña estrea.

-E de que encontro ten peores recordos?

-Ao longo da miña carreira tiven bos momentos e outros non tan bos. Posiblemente sexa o do descenso con o Bruesa GBC na última xornada e perdendo en casa con o Menorca. Foi un momento moi duro porque viñamos de ascender, sentíame moi identificado con ese club e o público envorcouse ata o último momento. Illumbe, a praza de touros, estaba a rebentar nese fatídico partido.

-Próximo obxectivo: 400 partidos. É posible?

-Esa é unha boa pregunta. Coa miña idade, ao final de cada tempada teño pensado se seguir xogando ou non.

-Foi catro veces campión da LEB Ouro, dous con Bruesa, unha con Bilbao e outra con o Breogán...

-Catro títulos e cinco ascensos á Liga ACB.

-E cal foi o que máis ilusión lle fixo?

-Todos foron moi especiais. Cada un deles ten a súa historia detrás e realmente non podería decantarme por un.

-Ascender á ACB ou permanecer na ACB? Que produce máis satisfacción?

-Outra boa pregunta. O ascenso implica que fixeches moi ben o teu traballo, que gañaches moitos partidos, que a afección se reengancha... Pero eu tamén lle dou moito valor á permanencia e creo que a importancia é practicamente a mesma.