«Podía haber ouro que non puiden salvar nada»

LUGO

Óscar Cela

Os habitantes do Pando arroupan ao veciño que perdeu a súa casa por un incendio nunca antes visto na zona

17 oct 2017 . Actualizado ás 22:47 h.

Antonio González ten 66 anos, os mesmos que tiña a casa que construíron os seus pais e na que vivía na aldea do Pando, en Cervantes, ata onte pola mañá. As chamas devorárona en cuestión de horas sen que el puidese facer nada. Como moitos veciños da súa aldea, ou das veciñas de San Martín, de Deva ou de Cela, foi desaloxado na tarde noite do domingo ante a posibilidade de que as chamas entrasen nas vivendas. «Fun para a cantina de Doiras, pero estaba nervioso, e intentei subir ás tres dá mañá pero non me deixaron. Dixéronme que non preocupáseme, que ou lume non chegara á nosa aldea, pero cando subín ás oito e media dá mañá e vin este panorama, pois xa pódese imaxinar».

A vivenda familiar de Antonio González, que constaba de ata oito cuartos, tivo a mala sorte de que as chamas que baixaban por unha das ladeiras do monte cara ao río Cereixido caeu sobre o tellado, mentres que a só dez metros, o lume pasou de longo sobre o bosque que rodeaba a casa sen deixar rastro de queimadura.

Os veciños do Pando, incluso os de máis avanzada idade, non lembran nada similar, e non só pola superficie queimada, senón pola voracidade do lume: «E que saltaban polo aire as chamas, sen queimar ou chan, e desa maneira ou lume cruzaba ríos, pasaba por riba dás casas, cambiaba de ladeiras», explicaba un habitante do Pando.

Desde que se soubo a traxedia que viviu Antonio González, os seus veciños solidarizáronse e choraron xunto a el. Todos estaban onte axudando no que podían. «E que isto púidolle pasar a calquera e tocoulle a o», explica un veciño de Antonio, que momentaneamente vivirá na casa dun irmán e que xa recibiu a axuda de servizos sociais do Concello, aínda que onte ningunha administración habíase interesado pola súa situación.

 

ÓSCAR CELA

«Agora non teño nada, só a carteira e de milagre, porque viñeron con présas a dicirnos que nos tingamos que ir, e imos, e imos...», explicaba González, quen aínda non se explica como puido suceder o lume que levou por diante a súa casa e que considera que se puido ter salvado se houbese máis medios. Os seus veciños e familiares persuadíronlle de que non pasase a noite xunto á casa, pola que paseaban nerviosos os seus cans Tobi e León, que onte non se despegaban del. Antonio González, «un home ao que nunca lle gustaba saír dá casa», ten a ilusión dalgún día poder volver levantar parte dunha vivenda na que naceu e viviu durante 66 anos. É a súa vida e non quere abandonala.