«Hai fillos que herdaron dos seus pais a paixón pola Adoración Nocturna e veñen desde a cidade»

Pablo Varela Varela
P. Varela OURENSE / LA VOZ

MONFORTE DE LEMOS

Cedida

José Manuel Villar, reitor do Santuario dos Milagros e superior dos Paúles, analiza o centenario deste fervor relixioso

01 dic 2019 . Actualizado ás 17:31 h.

«Xa non é o mesmo que antes, pero os últimos sábados de cada mes temos grupos de 30 a 50 persoas», di José Manuel Villar. O reitor do Santuario dos Milagros mira cara atrás no centenario da Adoración Nocturna e, entre medias, tópase co despoboamento do rural como o punto de inflexión que cambiou todo. 

No seu momento, os inicios desta congregación supuxo unha explosión de peregrinaxe. «Foi ata os anos 70. Despois veu un parón e ata un bajón», comenta Villar. O paulatino abandono das aldeas do interior cambiou a forma de entender a Adoración, que agora xa non se fai ás escuras. «Tivemos que adaptala e facela vespertina», detalla. O efecto imán das cidades tivo, en certa parte, a culpa. Con todo, o sentimento non chegou a perderse.

«Moita da xente que vén agora dos núcleos máis poboados son fillos que herdaron dos seus pais ou avós a paixón pola Adoración Nocturna», comenta Villar. O feito de traspasar o acontecemento ás tardes tamén ten que ver coas distancias, pero polo volante. «Desde o ano 2006 modificamos esa tradición polo referente á condución, porque o importante non é o momento e si a adoración ao Santísimo», di.

Ese sentimento de pertenza é resumido por Villar en que «isto non é unha parroquia, senón un lugar de culto». Para el é o seu segundo mandato como reitor, tras unha primeira etapa entre os anos 2006 e 2011, que retomou no 2014.

A aparición das mulleres

Villar lembra que a Adoración Nocturna «empezou sendo cousa de homes». Non hai un explicación aparente, pero si unha data de cambio: o Concilio Vaticano II, a inicios dos 60. «Desde entón, a asistencia foi mixta», comenta o reitor. E parece que a vía de supervivencia para manter os seus obxectivos de difundir a fe. «Evangelización e caridade son nosas dúas palabras», explica. 

O caso de Fernando

Fernando Fernández, responsable da sección comarcal da Adoración Nocturna Española, é un deses casos que absorberon o sentimento dos seus proxenitores. «Cando era pequeno, viña con el desde a dez da noite ata primeira hora da mañá», conta. Vive en Ferrol, pero a súa muller é de Baños de Molgas, onde residen as fins de semana.

«Eu canto en todas as misas que se celebran no Santuario», di con orgullo. Agora, 37 persoas conforman a agrupación que el dirixe. Aspira a que, nun futuro e como outrora, volvan ser máis. «Hai xente que non é só dos concellos próximos. Eu veño de lonxe e hai casos de compañeiros que chegan desde Monforte», enumera.