A lotería dunha segunda vida

Luis Díaz
LUIS DÍAZ MONFORTE / LA VOZ

LEMOS

José Antonio González (izquierda) y José Luis Vázquez, caminan por el paseo de la ronda urbana en una foto tomada ayer.
José Antonio González (esquerda) e José Luis Vázquez, camiñan polo paseo da rolda urbana nunha foto tomada onte. roi fernández< / span>

Dous veciños de Monforte trasplantados de fígado contan a súa experiencia

08 ene 2016 . Actualizado ás 22:27 h.

José Luis Vázquez e José Antonio González nunca foron afortunados no xogo. Pero séntense tan felices ou máis que os que resultaron agraciados algunha vez polo Gordo. Non lles sorriu a sorte en forma de décimo. Foi a través dunha chamada telefónica da coordinadora de transplantes do Hospital Universitario da Coruña. A mensaxe, en ambos os casos, era o mesmo. Unha doazón de órganos ía facer posible a intervención pola que agardaban desde facía meses.

«Os médicos teñen moito mérito. Nós nunca lle estaremos suficientemente agradecidos. Pero o que fai unha doazón de órganos...», di José Luis Vázquez. Antes de acabar a frase, prefire darse un respiro. «Son unha persoa que se emociona con facilidade», descúlpase. O doante do fígado que lle foi trasplantado cedera a totalidade dos seus órganos. «Coa súa xenerosidade puido salvar moitas vidas», este veciño de Eirexalba, no Incio, fincado desde hai tempo en Monforte, operado o pasado mes de novembro no Hospital da Coruña.

José Antonio González é natural de Piñeiros, na Pobra do Brollón, aínda que reside desde hai tempo en Monforte. Leva seis meses trasplantado de fígado e a súa experiencia serve de axuda ao seu compañeiro de avatares. «Xa o coñecía antes de vista e a raíz da operación veume visitar un día», explica. O seu foi un transplante particularmente complicado. A primeira intervención anulouse cando saía para A Coruña, despois de ter recibido a ansiada chamada do hospital.

O transplante puido realizarse por fin a finais do pasado mes de xuño, pero houbo un problema co órgano que recibira e tivo que pasar de novo polo quirófano en xullo para que se lle implantase outro fígado. «Cando espertas da operación, o que máis te sorprende é que non tes ningunha dor», di José Antonio. José Luis confésase «máis aprensivo» que o seu compañeiro. «Cando espertei da intervención estiven dous días sen moverme por medo a descolocar algo. Os médicos preguntaban se xa non ía cambiar de postura», rememora entre risos.

Cambia o carácter

Nótase que ambos saborean a vida doutro xeito desde a operación. «Cando pasas por unha cousa así o carácter cambia. Valoras máis a vida. Faste máis comprensivo cos demais», apunta José Antonio. O seu compañeiro ensínalle as fotos que fixo desde o seu cuarto despois do transplante. Vistas do mar que lle parecían «máis bonitas que nunca». Lonxe xa da costa, onte tocaba falar da lotería. Non sen certo reparo, eles recoñecían ter xogado algo. José Luis invitou ao seu médico a comer en Monforte. Por se a reportaxe chega ás súas mans, quere deixar as cousas claras: «A min xa me tocou o Gordo o vinte de novembro». Foi o día do transplante.

«Cando souben que tiña que agardar por un trasplante boteime a chorar»

A raíz do transplante hepático ao que se someteron, José Luis Vázquez e José Antonio González pasan revisión cada mes no Hospital da Coruña. O habitual nestes casos é que colaboren dando charlas de apoio a outros pacientes pendentes da doazón dalgún órgano. «O factor anímico neses momentos é moi importante. Nós temos que estar lle moi agradecidos a todo o equipo que nos atendeu», sinala José Luis. Cando soubo que necesitaba un transplante, confesa que veu abaixo por completo. «Boteime a chorar como un pequeno», rememora. Hoxe ve as cousas dun xeito moi distinto. Non para de chancear e insignia con toda a naturalidade as cicatrices da operación. O que máis lle preocupa agora é que o doutor Suárez, o seu médico, veña pronto a Monforte. «É un home majísimo», insiste.