As noticias axudan a establecer novas canles de comunicación entre o profesor e os seus alumnos
13 feb 2019 . Actualizado ás 09:27 h.Nalgunhas das experiencias que se rexistran nas observacións gravadas en aulas que analizan despois os mesmos profesores nas súas sesións de práctica reflexiva para mellorar a comunicación cos alumnos, aparecen con frecuencia os abundantes tempos empregados en clase polo profesor. Ás veces, o eco da súa voz rexistra sonoras e longas intervencións verbais que chegan ao 80 % do tempo total de clase.
E, por suposto, adoitan xustificarse, a maioría das veces. É natural, dise. «Á fin e ao cabo, teño que explicar, recoller sentimentos, preguntar, animar, informar, xulgar, dirixir, felicitar polas súas iniciativas, volver explicar, pedir silencio, suxerir, insistir, repetir… e elevar a voz, mesmo a pesar de frecuentes afonías».
«NON SABEDES QUE…?»
«Estabamos a entrar en clase uns cantos… ¡os que sempre chegamos en punto! O profe estaba a comentar cun grupo de catro alumnos o que pasara en achegouse tamén outro grupo e arrimaron o oído… Que pasou, que pasou?... Pois a min me parece, dixen eu, que a culpa é… de Chegaron outros, que enseguida comentaron: “Pois por 8 euros, o neno non debía palmar sen excursión… faise unha colecta e xa está”. Alguén se arriscou a preguntar… “Profe, por que non nos sentamos e discutimos? É un tema importante, non?”. “Ben -dixo o profe-, o que vós queredes é non ter en clase… Bo, sentámonos?”». Sentáronse. A discusión seguiu case a hora enteira.
A noticia estaba en La Voz de Galicia (4/2/2019): «Tiven que negarlle ao meu fillo unha excursión de 8 euros, quería chorar». E o comentario que explicaba o sorprendente título: «Mulleres soas e parados, os rostros dunha pobreza que afecta a 162.000 persoas».
TEMPO A, TEMPO CON
Ambos son imprescindibles, pero moi distintos os escenarios. O tempo a ten o imprescindible obxectivo de que os alumnos se decaten do que non saben. Pode ser máis difícil de seguir ou, mesmo, se hai sorte, como sucede moitas veces, a necesaria explicación é divertida e atractiva. Vai, xeralmente, do profesor ao alumno.
O tempo con adoita ser máis divertido e deu orixe a diversos métodos de aprendizaxe en grupo onde o profesor se fai máis próximo con múltiples métodos de diálogo: pregunta, reflexión, diálogo, conclusións... Os métodos dialógicos son lentos, pero implican máis aos alumnos na aprendizaxe: é algo así como buscar xuntos, profesor e alumnos, a solución de moitos problemas.
As noticias son un bo escenario para os tempos con. Móstrao o anterior apartado «Non sabedes que…?». Os alumnos viviron o momento. Falan co profesor. Mostran os seus pareceres, xorde a discusión entre eles, pásaselles o tempo, case a clase enteira, pero comproban a proximidade. O profesor fala con eles. Por que non vai ser sempre así, pregúntanse, ou algunhas veces máis?
ACTIVIDADES
A1. O xornal inglés «The Guardian», na súa sección de educación, publicou un artigo co título: «Teachers: here´s how to get your lessons off to a flying start».
A2. Como empezas as túas leccións? En moitas escolas, as clases comezarán do mesmo xeito, co mestre explicando dous ou tres resultados de aprendizaxe previstos. Estes a miúdo están escritos na lousa e os estudantes anotaranos nos seus libros de texto.
A3. Pero un exemplo de boa práctica involucra a un mestre deliberadamente en non compartir os obxectivos de aprendizaxe «ata máis adiante na lección, momento no que desafian aos alumnos a articular por si mesmos o que aprenderon».
A4. Aínda que os beneficios se abren cos resultados da aprendizaxe: axudar aos mestres a elixir as actividades apropiadas e facerlles saber aos estudantes o que se lles ensinará, a ciencia da aprendizaxe suxire que pode haber formas máis efectivas de comezar unha lección. Aquí hai algunhas ideas, que tamén se desenvolven na páxina 2:
http://bit.ly/2zwoKrC