O analisis Mohanad Hage AlÍ advirte que as represalias pola morte do xeneral Soleimani non tiveron mniado máis probable, aínda que o que máis preocupa a Teherán agora son as protestas internas
18 ene 2020 . Actualizado ás 09:45 h.En éraa postSoleimani a gran pregunta é ata onde chegarán as hostilidades entre Washington e Teherán. O director de Comunicacións do think tank Carnegie Middle East Center, Mohanad Hage Alí, descarta unha guerra aberta entre Irán e Estados Unidos, pero advirte que a represalias polo asasinato do xeneral iraniano Qasem Soleimani non rematou.
-Como definiría o legado do xeneral Qasem Soleimani?
-É un legado complexo e polémico. Por unha banda, axudou a acabar coa ocupación israelí no sur do Líbano. Por outra, o seu papel no conflito sirio -participando no asedio a cidades que causaron moito sufrimento aos civís- dividiu a rexión e aumentou tensións sectarias, polo que algúns lle consideran un criminal de guerra.
-Cara a onde van inclinarse as hostilidades entre EE.UU. e Irán cara a unha guerra «proxy» [cando ten lugar en terceiros países] ou cara a unha confrontación militar directa?
-Unha combinación de ambas. O episodio que acabou co asasinato de Qasem Soleimani comezou como conflito proxy, con milicias iraquís atacando a EE.UU. (bases militares e embaixada), pero despois vimos unha confrontación directa: Washington matou o xeneral iraniano e Teherán bombardeou bases de tropas estadounidenses en Iraq. A escalada de tensión pode levar a un enfrontamento directo, pero está opción non interesa a ningunha das partes. Irán sabe que unha guerra directa pode destruír o seu réxime.
-O líder de Hezbolá, Hasán Nasrallah, anunciou que a represalias polo asasinato de Soleimani será a expulsión das tropas EE.UU. de Oriente Medio. É posible que o logre?
-Hezbolá poida que participe na próxima resposta iraniana. O seu número dous, Naim Qassam, afirmou desde Teherán que Hezbolá ten agora novas responsabilidades. Isto indica que talvez vexamos ao partido-milicia libanés xiíta asumir un papel máis directo na xestión da rede iraniana dado o impacto da ausencia de Soleimani. A vinganza aínda non comezaron.
-Que tipo de represalias agárdanse? Ataques a obxectivos militares estadounidenses no Líbano e Iraq ou ataques a Israel?
-Por agora Israel distanciouse da escalada de tensión. O seu papel dependerá do resultado que obteña Benjamin Netanyahu nas eleccións do 2 de marzo. Ata agora as milicias iranianas centráronse na presenza de EE.UU. en Oriente Medio. Pero, á fin e ao cabo, é Israel quen estivo presionado a Washington en contra do acordo nuclear e os dous países discutiron a posibilidade dun ataque a infraestruturas nucleares iranianas, pero estas discusións non se materializaron. Estamos lonxe da liña vermella do 20 % de nivel de enriquecemento de uranio iraniano. Aínda hai tempo antes de que se necesite unha medida urxente segundo a perspectiva israelí.
-Está Donald Trump obtendo resultados coa súa campaña de máxima presión contra Irán?
-Tivo éxito no sentido de que diminuíu as vendas de petróleo de Irán e o mundo cedeu á presión de EE.UU.. Pero asinará Irán un novo acordo nuclear? Non o sei, talvez está a agardar a ver o resultado das eleccións estadounidenses para decidir.
-Que potencias ve capaces de xogar un papel na desescalada de tensións? Que expectativa ten do xefe da diplomacia da Unión Europea, Josep Borrell?
-A UE, concretamente o presidente Emmanuel Macron xogou un papel en controlar a situación. Pero pode presionar e impor a súa axenda a Estados Unidos? A UE quere a volta ao acordo nuclear, pero hai fisuras, o Reino Unido está a aliñarse con EE. UU. Non vexo un papel efectivo da UE. Por agora, Xapón, e potencialmente India e Omán, están a mediar.
-Pode o asasinato de Soleimani incendiar os sentimentos anti-estadounidenses na rexión e catalizar o chamado «eixo da resistencia» proiraní?
-Non creo que o asasinato de Soleimani aumente a influencia do eixo da resistencia. Si que haberá unha reestruturación no liderado, que necesita lidar con esta perda de moral. Os iranianos son o suficientemente pragmáticos para entender o perigo dunha confrontación directa. As protestas internas son a súa principal preocupación. O que gañaron en termos de popularidade tras o asasinato de Soleimani, perdérono coa derriba do avión ucraíno. O principal desafío é a presión interna. Os cidadáns iranianos, iraquís e libaneses están a pedir cambio, un liderado diferente, non queren conflito. A maior preocupación [de Irán] é o desafío interno, poida que nos próximos días vexamos maior represión contra os manifestantes.-
-En Irán, Iraq e Líbano vimos masivas protestas antigubernamentales. A tensión EE.UU.-Irán pode levar ás elites destes países a relegar a un segundo plano as demandas dos manifestantes en aras de seguridade nacional?
-Esta escalada foi deseñada para desinflar as protestas, non é que os manifestantes se retiren debido á escalada, estas hostilidades pretenden contrarrestar as manifestacións.
-Durante a Guerra Fría, o filósofo francés Raymond Arond popularizou a máxima de «a paz é imposible, a guerra improbable». Vivimos hoxe unha situación similar?
-É unha descrición correcta. Hai unha semana estivemos ao bordo da guerra, foi unha fase tensa, e viviremos máis episodios así. Estamos nunha era de desinformación, vemos a un presidente Trump con enormes poderes e un menguante equipo de expertos que está a tomar decisións que nos afectan a todos. E isto é desafortunado.