O ata agora primeiro ministro italiano presentou a súa dimisión ante o presidente da República. Fíxoo tras duras críticas a Salvini, ao que acusou de oportunista. El respondeulle que lamentaba que tivese que aguantalo un ano»
21 ago 2019 . Actualizado ás 08:48 h.Chegou como unha figura de consenso entre o Movemento 5 Estrelas (M5E) e A Liga para gobernar Italia tras as eleccións xerais de marzo do 2018, pero pronto se converteu no centro das discrepancias entre ambas as formacións, e por iso deixa agora esta «experiencia».
Giuseppe Conte (Volturara Appula, 1964) chegou a ser a segunda personalidade política máis importante do país sen ter ningún tipo de experiencia previa. Foi o elixido por consenso entre Luigi dei Maio e Matteo Salvini para pórse á fronte do Goberno de coalición que os dous manexarían ás súas anchas como viceprimeiros ministros. Non foi doado chegar a ese acordo pois houbo que vencer moitas resistencias do líder da Liga sobre o sureño tecnócrata. Baseaba a súa desconfianza en que Conte declaraba que o seu corazón «latexa á esquerda».
Máis aló do seu bufete de avogados e as aulas, Conte era un descoñecido. Non tiña nin Twitter, a rede onde calquera político do M5E ou a Liga ten unha conta oficial. Foi Dei Maio o primeiro que viu nel ao candidato perfecto e xa o propuxo en plena campaña electoral.
No escaso ano e medio de vida do Goberno de coalición, o primeiro ministro ha tido un papel secundario dentro do Executivo. Agardábase que fose o mediador necesario no caso de que os populistas de esquerdas e dereitas dinamitasen o seu pacto nalgún momento. O seu perfil de xurista moderado facía pensar que sería capaz de amansar aos conflitivos Dei Maio e Salvini.
Nas súas primeiras aparicións mostrouse reservado. Tiveron que pasar varios meses ata que o primeiro ministro gañou confianza. Con todo, esta non conseguiu frear as presións que lle chegaban dun lado e doutro dos seus teóricos patrocinadores. Conte viuse silenciado en numerosas ocasións, principalmente pola sombra de Salvini, que pretendía exercer de primeiro ministro. O seu currículo de 24 páxinas, cuestionado polos seus críticos, non foi suficiente para acougar as augas.
A súa experiencia no denominado Goberno do cambio finalizou este martes tras acudir ao Senado para, cheo de confianza, atacar duramente ao abanderado das políticas máis extremistas do seu Gabinete: Matteo Salvini. O avogado que fuxía das política tradicional caeu do xeito máis clásico en Italia, derrocado polos seus.
