Bruxelas esixirá a Londres a devolución de 45.000 millóns de euros e móstrase disposta a litigar
24 ene 2019 . Actualizado ás 07:29 h.Aos poucos vanse apagando os últimos escintileos de esperanza na Unión Europea (UE). Faltan 62 días para o desenlace do brexit. O 29 de marzo os británicos collerán a maleta e dirán adeus, pero de que xeito? O negociador europeo, Michel Barnier, está convencido de que a ruptura será traumática. O francés asegurou onte durante un debate o Comité Económico e Social Europeo (CESAMENTO) que un brexit caótico «é o escenario predeterminado» sobre o que traballa o seu equipo.
A medida que pasan os días esa opción cobra forza. O bloqueo en Westminster persiste e o que é peor, parece que algúns deputados non entenderon os sinais que enviou Bruxelas advertindo de que o acordo «non é negociable». O tory euroescéptico Jacob Rees-Mogg insistía onte en introducir «cambios fundamentais» no texto.
Barnier torna os ollos en branco, cansado dos tirabuzones políticos do partido conservador británico. O galo lembrou onte aos Comúns que só se logran conformar unha maioría a favor do acordo poderase evitar o precipicio. Non confía demasiado na concesión dunha prórroga: «Hai meses que digo que fan falta decisións, non máis tempo», sostivo. E ese é o reto que ten por diante o Parlamento británico. Os seus deputados volverán á cámara o 29 de xaneiro para votar o plan B de May.
Unha saída sen acordo obrigará a unha fronteira dura no Úlster, con controis continuos O obstáculo co que lida a premier ten que ver coa futura fronteira entre Irlanda e Irlanda do Norte. A UE ten claro que, a pesar da resistencia de Dublín, unha saída ás bravas, obrigará a levantar unha fronteira dura no Úlster, con controis e recoñecementos permanentes. O Goberno irlandés quere evitar custe o que custe este escenario que podería revivir a pantasma da violencia na rexión, en paz relativa desde a firma dos acordos de Venres Santo. Aínda que Bruxelas manifestou onte a súa intención de «facer todo o que se poida, haxa ou non acordo, para resolver o problema das fronteiras e protexer os acordos de paz», a realidade imponse: a integridade do mercado interior e a unión aduaneira esixirá levantar unha estrutura física na rexión.
A pesar de que o risco de manco segue aumentando, Barnier non renuncia a pasar a factura do divorcio a Londres . Outra cousa é que os británicos a paguen. O montante ascendería a uns 45.000 millóns de euros. «Todos os compromisos do Reino Unido como membro da UE deberán ser respectados. Pero será difícil facelos respectar no caso de que non haxa acordo», admitiu o francés, quen suxeriu que, de ser necesario, Bruxelas litigará para forzar ao Goberno de May a desembolsar o que deben: «Os compromisos teñen natureza xurídica desde o punto de vista do dereito internacional», advertiulles.
O club dos «brexiters», optimista ante calquera divorcio
Iñigo Gurruchaga
Ningún asento baleiro, membros da terceira idade en pé nos corredores, nomes de grandes figuras británicas da ciencia e a industria -Newton, Watt, Arkwright...- gravados na moldura do teito e un reloxo dixital presidindo o escenario. Quedaban 65 días, 9 horas, 52 minutos e 30 segundos para o Freedom Day, o día da liberdade, cando o moderador, Barry Legg, celebrou a inminencia do brexit.
O Grupo de Bruxas formouse tras un discurso de Margaret Thatcher na cidade belga, en 1988. «Britain non soña cunha existencia confortable e illada nas marxes da Comunidade Europea. O noso destino está en Europa», dixo alí, pero sobrevive entre os seus fieis o seu rexeitamento aquel día á centralización de poderes en Bruxelas.
Convertido agora en asociación de brexiters , reunira a un público entusiasta e a tres oradores: Roger Bootle, un economista da City, que foi premiado por deseñar o mellor método para marcharse do euro; Crispin Blunt, un exmilitar e deputado que foi ambiguo sobre a cuestión europea ata o referendo do 2016; pero a estrela era Jacob Rees-Mogg.
Home de cortesías antigas, é o membro máis destacado do grupo de brexiters que trae de cabeza a Theresa May. Precoz financeiro, estudante en Eton e en Oxford, pode confiarse nela para unha puntualización desde o seu escano sobre asuntos de procedemento parlamentario ou cuestións constitucionais. E atopou o xeito de evitar que se bloquee o brexit.
A emenda de Cooper
Se as emendas presentadas á declaración de May logran o martes aprazar o brexit e pólo en perigo, o único procedemento constitucional para evitalo, con precedentes medievais, sería que a raíña se presentase no Parlamento e prorrogáseo, causando a anulación dos proxectos de lei en tramitación. Rees-Mogg non desexa que May teña que recorrer a Isabel II.
Pero está preocupado polo efecto que pode ter unha emenda encabezada pola laborista Yvette Cooper, subscrita por deputados doutros partidos e que parece ter o respaldo de Jeremy Corbyn, pola cal o Parlamento esixirá ao Goberno que solicite o adiamento do brexit se ao fin de febreiro non se chegou a un acordo coa UE. Que entusiasmo no auditorio cando o deputado por Somerset Norte afirmou que os británicos avanzan «cheos de alegría e optimismo». «E Yvette Cooper non nos parará», engadiu. A xuízo de Rees-Mogg, vívese «un momento importante» para a Constitución británica, para as relacións entre o poder executivo e o lexislativo, provocado por quen «queren atrasar o brexit para evitar que nos vaiamos».
O seu optimismo non se funda unicamente no futuro fóra da UE senón no presente. «Creo que finalmente as cousas van polo noso camiño», di. Porque en Irlanda, Polonia ou Italia, nas últimas palabras de Angela Merkel sobre a súa disposición a «traballar día e noite para chegar a un acordo», oe voces que expresarían o temor comunitario a unha saída abrupta do Reino Unido.
Ceden os demais, pero non el. Votará de novo contra o acordo de saída se non se elimina salvagárdaa irlandesa, pola que o Reino Unido permanecería nunha unión aduaneira e Irlanda do Norte asumiría ademais regulacións do mercado común para evitar unha fronteira forte.
Para Blunt, o pulso entre Londres, Dublín e Bruxelas estaría evolucionado agora en favor dos euroescépticos porque «é agora evidente que quen máis sufriría tras unha saída sen acordo sería Irlanda».