A súa dimisión agrava a crise do Goberno británico e sementa o desconcerto na primeira ministra, que coloca en Exteriores a Jeremy Hunt, un partidario do segundo referendo
10 jul 2018 . Actualizado ás 07:24 h.As aparencias de que o gabinete de Theresa May saíra unido do peche do venres en Chequers apenas duraron 72 horas. Dous dos ministros que máis quebradizos de cabeza deron á primeira ministra os últimos meses, os dous, pesos pesados do conservadorismo, David Davis e Boris Johnson, dimitiron este luns dos seus cargos, abrindo dese modo unha fenda no Executivo que arruína o enésimo plan da premier para desbloquear as negociacións con Bruxelas e debilítaa ao extremo de guindar dúbidas sobre a súa continuidade no número 10. Un revés tan forte que fontes de Downing Street víronse obrigadas a aclarar que o seu titular non tira a toalla e que ten pensado seguir contra vento e marea.
A xornada abriuse co anuncio de May dun novo ministro para o brexit, Dominic Raab, en substitución do dimitido Davis. Claramente desautorizado por unha proposta de brexit brando elaborado ás súas costas, Davis deixaba o cargo alegando que non quería ser un «soldado reticente» na folla de ruta de May e destacando que non podía vender o compromiso da primeira ministra a Bruxelas. A solución desta foi tan rápida como desconcertante, pois o nome que elixiu, o do ata agora ministro de Vivenda, foi precisamente un dos membros máis destacados da campaña a favor da saída da Unión Europea no referendo de xuño de 2016. Raab forma parte da alcumada como «nova xeración talentosa» de deputados tories, un sindicato de mozos ambiciosos que se aprestan a substituír aos ministros do gabinete dispostos a tirar a toalla polas súas constantes discrepancias con May. Con formación de avogado e cinto negro en kárate, nunha entrevista fai un par de semanas, defendeu que apoiaba un «brexit total» pero, puntualizando que hai riscos e oportunidades, chamou a «mostrar esforzo de equipo» dentro das súas filas para que o Reino Unido consiga «cousas máis grandes e mellores».
Conmoción
Parecía, pois, que a primeira ministra había conxurado o perigo. Pero era só unha impresión momentánea. Cando todos os ollos estaban postos no ministro de Medio Ambiente, Michael Gove, pensando que ía ser o seguinte en dimitir por estar a favor dun brexit duro, finalmente foi o titular de Asuntos Exteriores, Boris Johnson, o que deu a cara e presentou a súa dimisión inmediata. A conmoción foi brutal cando o fixo, a poucos minutos de que a primeira ministra comparecese no Parlamento, o que provocou que caese sobre ela un baño de críticas da oposición.
Na súa carta de despedida de dúas páxinas, Johnson non tivo reparos en puntualizar que «o soño do brexit está a morrerse, afogado por unhas dúbidas innecesarias». Recalcou unha vez máis que a saída británica da UE «debería ser unha oportunidade para facer as cousas de forma diferente» e «maximizar as vantaxes particulares do Reino Unido como unha economía aberta, global e coas miras cara ao exterior». No seu lugar, argumenta, o plan de May conduce a «un status de colonia».
Durante a súa comparecencia, May insistiu en que despois de dous anos de «debate enérxico» no seu gabinete, decidiuse polo brexit correcto para o «interese nacional». Defendeu que a súa proposta permitirá «recuperar o control» do país, xusto o que criticaba Davis ao dimitir e que, aínda que hai discrepancias no seu equipo, unha saída da UE sen acordo con Bruxelas sería necesariamente abrupta e tería fatais consecuencias para Londres.
En aparencia inasequible ao desalento e nun intento desesperado por aparentar control, May segue adiante co seu calendario. Confirmou que a súa proposta para a futura relación coa UE publicaríase en forma de libro branco este xoves. Con todo, as mostras de improvisación sucédense. O home que atopou para substituír a Johnson non é menos desconcertante que o que releva a Davis. Trátase de Jeremy Hunt, quen apoiou en 2016 a continuidade de Reino Unido na UE e quen tras a vitoria do brexit defendeu un segundo referendo, xusto o contrario do que veu defendendo ela e nas antípodas do que pensa Dominic Raab.
O líder laborista, Jeremy Corbyn, non perdeu nin un segundo para chamar a May a que se recompoña tras as dimisións, «e, se non pode, deixe paso aos que si poden». Na súa opinión, a renuncia de Davis é unha mostra de que «non lle queda autoridade e que é incapaz de levar a cabo o brexit». Desde as súas propias filas tampouco houbo tregua para a primeira ministra. Os deputados conservadores furiosos polos seus intentos de suavizar o brexit reuníronse para estudar se tiñan apoios para presentar un voto de confianza. En concreto, os membros do Comité de 1922 permaneceron reunidos ata ben entrada a noite para ver as súas opcións e contabilizar se tiñan o respaldo de 48 tories para botala do Goberno.
