Oimiakón, o pobo máis frío do mundo, chega aos -65 graos, un valor que nin os habituados a climas extremos resisten
17 ene 2018 . Actualizado ás 19:31 h.Hai ocasións que deixan claro que as excepcións poden converterse en regra. É o caso de Oimiakón , o pobo ruso que vive sometido ás temperaturas máis baixas do mundo. Acostumados a que o cotián sexa que o mercurio rolde os 30 graos baixo cero, o que están a vivir os case mil habitantes desta localidade do leste de Siberia é inaudito. Teñen garaxes con calefacción, os seus aseos están fóra de casa polo risco de conxelación das tubaxes e traballan durante horas para dar sepultura aos seus mortos no permafrost. Pero os menos 65 graos non dan tregua nin aos máis habituados ao frío extremo: xa hai dous mortos por hipotermia e o risco de que esta cifra aumente é elevado. «Ninguén pode resistir un par de horas a menos trinta graos se non está preparado, imaxínache a esas temperaturas, morrería en minutos», explica o catedrático en Fisiología da UDC, Javier Cudeiro.
En Oimiakón saben o que é o frío. Saben que doe. E saben o difícil que é facer vida normal cando o mercurio rompe -literalmente-, situación que se repetiu de novo onte. Levar lentes é inconcibible nos seus duros invernos, pois se pegan ao instante á pel. Ninguén deixa o seu coche apagado porque xamais podería volver acendelo e o uso de lapis é moito máis común que noutras zonas porque a tinta dos bolígrafos se solidifica. Unha odisea se se pensa desde esta esquina do noroeste peninsular. Con todo, o hábito ás veces fai ao monxe, e os nenos só deixan de ir ao colexio días como os desta semana, cando as temperaturas están por baixo dos 52 graos baixo cero.
Adecuación limitada
«Se unha persoa se expón durante un tempo prolongado a valores extremos como os que viven os siberianos, as súas condicións homeostáticas adecúanse, pero con límites. Sen dúbida, vivir a 65 graos baixo cero non é viable para ningún ser humano á intemperie, tes que utilizar pezas exteriores especiais, e aínda así hai riscos», puntualiza Cudeiro. Ademais, engade: «O noso sistema de control de temperatura ten que estar sempre dentro dun rango, nas condicións de Siberia podemos funcionar lonxe dese parámetro grazas á vasoconstricción periférica, coa que fabricamos máis calor interno, e mediante mecanismos como o aumento do consumo de graxa, o tiriteo ou co feito de que se nos poña o vello de punta, que é unha reminiscencia de cando tiñamos moito pelo e funcionaba de illante».
A pesar do tráxico que lle pode parecer ao común dos mortais enfrontarse a estas temperaturas, o certo é que a República de Sajá leva anos no punto de mira dos máis aventureiros. Desde China , cando os avións poden aterrar, que non é moi a miúdo, chegan constantemente turistas para experimentar o inverno máis agudo das súas vidas e aproveitar o coñecido como «bautismo de xeo». Estes ousados foráneos tamén teñen que asumir a estrita dieta que seguen na rexión, onde é imposible cultivar plantas, polo que a alimentación queda practicamente reducida á carne.