O «aparello semiinfantil» sobre o que puxo o ollo a DXT protagonizou no último século festas, marcas deportivas e, como non, algún que outro incidente
20 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Unha pequena plataforma razoablemente sólida, un par de rodas (mellor tres) e un manillar para conducir e manter o equilibrio. Poucos vehículos haberá tan sinxelos como o patinete, a patinette, a patineta ou o patín, todos eles nomes que tivo, segundo gustos e épocas, o «aparello semiinfantil» que a Dirección Xeral de Tráfico estuda meter en cintura.
É invento antigo, di este fragmento publicado en La Voz en 1934 co gallo dunha exposición en Berlín: «Unha estatuita exipcia revélanos que os nenos da época faraónica practicaban a patineta». E segue dando que falar. Talvez porque á vella propulsión a perna solta sumáronse sistemas mecánicos que o fan voar. Ou non será para tanto...?
Nas primeiras décadas do século XX, as carreiras de patinetes eran habituais nos programas de festas. O espello no que se miraban os participantes era «Enrique Agulló, coñecido deportista madrileño» que logrou en 1927 «un triunfo da patinette» ao «efectuar o percorrido Madrid-Santander e volta [...]. E saben vostedes que velocidade obtivo?». Non moito máis baixa que a que acada un aparello actual. Un grupo de ciclistas que o acompañaron detallaban: «Sacou unha media de 15 quilómetros, pero houbo momentos en que nos asombrou [...]. No descenso de Bárcena de Pie de Concha acadou a 50 e 60 quilómetros por hora [...]. Nós quedámonos arriba, non nos atrevemos a lanzarnos en bicicleta».
Monxas motorizadas
Iso, sen necesidade de motor, cuxo uso tampouco é novo, como demostra o pé da fotografía superior, publicada no xornal en 1965. Dicía: «Estas monxas-enfermeiras do Hospital de Santa Isabel de Granite City, en Illinois (EE.UU.), están contentísimas coas patinetas motorizadas que lles compraron. Van dun lado a outro polos corredores e chegan pronto a todas partes sen cansarse. Aínda non houbo ningún accidente de circulación no mesmo hospital. As monxas gardan as regras de tráfico e observan unha prudente velocidade, salvo en casos de urxencia».
Pero máis que deportistas e relixiosas, os principais usuarios foron sempre os nenos. E, ao tempo, quen sufriron máis accidentes. Algúns, mesmo mortais, como lle ocorreu a un pequeno de Teo que en 1936 foi golpeado por un coche na saída de Santiago cara a Pontevedra. Outros sinistros, aínda que graves, non chegaron a fatais. «Os nenos de Carral Pablo Louro Ferreiro e Jesús Santos Castelo [...], ao baixar montados nunha patinete pola pendente que existe no lugar denominado Ponte Lago, estreláronse contra unha árbore da estrada. Pablo produciuse a fractura completa do fémur dereito, polo seu terzo medio, erosións na cara e man dereita e lixeira conmoción cerebral [...]. Jesús sofre a fractura, con afundimento, da rexión frontal esquerda, ferida [...] na perna dereita e conmoción cerebral».
Dous nenos turistas
E outras veces as consecuencias non pasaron da reprimenda paterna... ou policial, como lles sucedeu a dous mozalbetes ferroláns a quen en 1933 déuselles por emular ao tal Agulló e viaxar á Coruña. «Foron detidos na praza de Pontevedra Benito Domingo López, de 14 anos [...], e Santiago Rodríguez Dopico, de 13 [...]. Saíron de Ferrol antonte ás catro da tarde, facendo a viaxe en patinete. Viñan á Coruña co desexo de coñecer a poboación. Toda unha viaxe de turismo, como pode verse. Fixeron noite en Puentedeume, e ás seis da madrugada de onte continuaron [...], e ás cinco e media da tarde arribaron á Coruña. Total, doce horas de viaxe para coñecer... a comisaría de policía coruñesa. Deuse conta aos seus pais para que veñan recollelos».