Volver ao pasado

Luis Caparrós

HEMEROTECA

22 abr 2018 . Actualizado ás 02:39 h.

O peor que lle pode suceder a este país de 1978 é parecerse a calquera dos países que foi. O peor que lle está sucedendo é que, triste e irresponsablemente, comeza a facelo. A xente está nerviosa, inqueda, seriamente preocupada. E moitos, que o viviron e quixesen non vivilo, din unha frase sinistra: «Comezamos a estar como se estaba a comezos do 36...». Non hai, con todo, que perder os nervios e deixar, unha vez máis, que o destino de todos os españois quede a mercé duns poucos. Os eternos fanáticos, os eternos tolos, os eternos asasinos.

Sen entrar en balance de culpas, aínda que alguén, algúns, teñen a culpa. Pero sen meterse a discriminar se este crime da extrema esquerda é réplica a aquel outro crime da extrema dereita e viceversa. Perseguindo o crime, castigando ao criminal, calquera que sexa a súa cor e a súa motivación. Porque a orde pública, a seguridade, a garantía da convivencia nun Estado de Dereito están moi por amais dos intereses ideolóxicos, das paixóns políticas, do resentimento duns, o revanchismo doutros.

O que é certo é que a convivencia se fai difícil e que a degradación da orde pública acentúase por momentos. Os delitos políticos e os delitos comúns mestúranse e reitéranse ata o punto de que a xente perde a elemental confianza na súa propia seguridade. Nas grandes cidades, como Madrid e Barcelona, nótase algo que xa comeza a suceder tamén en cidades máis pequenas. A xente vacila en saír a determinadas horas e as casas particulares reforzan os seus sistemas de seguridade. Crecen a inquietude, a desconfianza. Xorde o medo.

Os xornais enchen as súas páxinas de sucesos con noticias continuas sobre violacións, atracos, secuestros, agresións, roubos, atentados. Faise difícil precisar, á hora das cualificacións, cando un delito, un crime, un asalto, ten unha motivación política ou ten un carácter común. Non debese tampouco importar demasiado, pero a efectos oficiais así sucede e por iso, ao amparo dunha debilidade no exercicio da autoridade por compracencia política os protagonistas convictos e confesos de moitos destes delitos aniñan soltos, están libres, permanecen impunes.

A min sorpréndeme tanto que estean na rúa os que colocaron a bomba no bar madrileño da rúa do Correo como que tamén anden libres os que cometeron a matanza do despacho laboralista da rúa de Atocha (...).

De pouco vale, cando os crimes se consuman, que os partidos políticos, de absoluta boa fe en case todos os casos, condenen o crime e exterioricen a súa repulsa. A acción preventiva destes crimes, así como a sancionadora, non corresponde a estes partidos, senón ao propio Goberno, que ten como primeira obrigación, antes que resolver calquera outra cuestión, resolver a da orde pública, a da seguridade dos cidadáns. Se o Goberno se mostra incapaz de facelo, se nas concesións políticas ampara a súa posterior debilidade, ese Goberno invalídase a si mesmo e descualifícase para as súas primordiais funcións.

Por iso é polo que a responsabilidade dunha situación como esta recaia exclusivamente sobre as súas costas, porque o que arrisca con iso, ao que nos arrisca a todos, é a facilitar os obxectivos da acción desestabilizadora que o terrorismo implica e propiciar solucións de urxencia, solucións traumáticas, case desesperadas, que queremos evitar tanto como ao propio terrorismo (...). Neguémonos a aceptar o parecido desta España con aquela outra, condenada a longo prazo e cruenta penitencia de todo o que parecía iamos por fin a superar en paz e en orde. Non fagamos posible que teñan enteira razón os que, desde a nostalxia, aseguran que calquera tempo pasado foi mellor, se a nosa obrigación cidadá é contribuír todos, con unanimidade e ilusión, a que o que sexa mellor é calquera tempo futuro.

Todo iso só será posible desde a autoridade. É dicir, desde a severidade naqueles casos nos que a tolerancia só serve para envalentonar aos desestabilizadores e con eles, aos asasinos. Eses asasinos que evidentemente andan soltos e que pouco máis que iso, que asasinar, teñen que facer na rúa. Eu crin, escapando de todas as radicalizaciones que por igual me repugnan, na opción equilibrada e democrática, esencialmente liberal, deste Goberno que está protagonizando a circunstancia española do momento.

Pero a miña ilusión nel comeza a desvanecerse na mesma medida en que vexo desvanecerse a tranquilidade, a seguridade, o respecto e a orde na rúa.