Un diplomático chinés bota por terra nun extenso artigo os «horrores» que da cociña oriental «comprácense en dicir certos viaxeiros... Con prevencións»
14 abr 2018 . Actualizado ás 19:08 h.«Hai que contestar as críticas negativas, porque ás veces se escriben medias verdades ou cousas que son falsas». Dicíao onte en La Voz o chef Pepe Vieira a propósito de comentarios pérfidos que entendidos gastrónomos plantan, con ou sen empacho, nunha aplicación sobre restaurantes.
Reflexión análoga debeu de conducir en 1901 ao xeneral Tcheng Ki-tong (tal e como se transcribía o seu nome na época) a saír en defensa dos entón aldraxados manxares do seu país. Nas primeiras liñas dun prolijo artigo publicado no xornal, explicaba: «Cóntanse tantos horrores da cociña chinesa, que me parece indispensable consagrar un capítulo á rehabilitación da nosa arte culinaria». Sobrábanlle argumentos. Cualitativos e, por amais de todo, cuantitativos, xa que a súa presentación da gastronomía chinesa soaba máis pantagruélica que calquera cuchipanda ideada por Rabelais.
O tal Tcheng, que se desempeñou varios anos como diplomático en París, quería conxurar prexuízos. «Os meus concidadáns non comen as extraordinarias cousas que se compracen en dicir certos viaxeiros... Con prevencións», dicía.
Polo menos oito pratos
Explicaba que «as comidas ordinarias» se compuñan no seu país, «xeralmente, de oito pratos: dous de legumes, un de ovos, outro de peixe, un de mariscos, un de ave e dúas de carne: porco e carneiro no mediodía, cordeiro e vaca no norte. Ademais, un gran prato de sopa, acompañado todo de arroz».
O menú aumentaba cando se trataba de atender a invitados, «como pode verse pola seguinte enumeración: catro pratos de entremeses; catro de froitas secas; catro de froitas da estación; catro grandes fontes, compostas cada un dun pato, aletas de quenlla, niños de golondrinas e unha carne calquera; catro fontes máis pequenas con aves, mariscos e carnes; catro fuentecillas con cogomelos, fungos [...], arroz dos inmortais (outra especie de fungo) e retoños tenros de bambú; catro grandes pratos, compostos de peixe, carne de porco, estrelas de mar e cordeiro». E así, «estes catro últimos pratos, dos que xeralmente -e obviamente- non se serve ninguén, dan fin á comida».
Como sería un banquete de etiqueta? «Aquí son máis numerosos os pratos», advertía antes de iniciar a lista. «Hai dous asados regulamentarios que se serven no medio da comida, salteados con pedacitos de pan cocidos no baño de María» e regados con augardente de arroz. «En toda a comida os pasteis alternan con pratos fortes. Cos pasteis salgados, que teñen carne, preséntase unha tacita de caldo de galiña, e cos doces, leite de améndoas. Debo engadir tamén -se se podía engadir máis- que a comida empeza polos entremeses e as froitas, e remata cunha fonte de arroz que case nunca se proba». Por algo sería.
Exquisitos ovos de 25 anos
Os mencionados entremeses consistían en xamón, mollejas de ave e lagostinos, ademais de «ovos en conserva». Ao parecer, unha delicatesen. «Mercé á súa envoltura de cal, consérvanse indefinidamente; aos 25 anos están exquisitos, tendo sufrido unha especie de transformación: o amarelo da xema hase volto dunha cor escura e o branco da clara parece gelatina de carne, moi escura tamén».
Faltaba aínda desmontar un mito. Para iso, Tcheng lembraba unha anécdota que protagonizaran en París el mesmo e unha condesa polaca que «coidaba [...] unha ducia de perrillos [...]. Queríaos entrañablemente, e medorenta de que a colonia chinesa se comese as súas animalitos, anunciábame [...] que se chegaba a faltar un dos seus cans prendería lume ao edificio da legación». «Xamais coñecín a ninguén que coma gato ou can», sentenciaba.
Con esta detallada exposición, consideraba o diplomático máis que demostrado que atribuírlles aos chineses «pratos tan pouco apetitosos» como a miúdo se facía era, «sinxelamente, gratuíto: obra de imaxinación moi viva, quizais, pero de pura imaxinación ao fin».