En proceso de recuperación do ictus que sufriu no 2015, cumpre hoxe 70 anos e lembra etapa como canteirán céltico; viuse reflectido no éxito de Iago Aspas
16 ene 2017 . Actualizado ás 10:20 h.Quique Costas cumpre hoxe 70 anos. Vinculado ao Barcelona durante ao redor de 40, o vigués nunca esqueceu as súas orixes. «O Celta foino toda na miña carreira, sen el non viñese o demais», admite quen a día de hoxe segue considerándose celtista, aínda que co corazón dividido cando os que están en fronte son os culés. Ano e medio despois de sufrir un ictus, segue a súa recuperación e móstrase ilusionado cando fala dun Celta que, durante un proceso de restablecemento que vai «moi aos poucos», deulle «moitas alegrías».
-En 1965 proclámase subcampión de España xuvenil cun histórico equipo do Celta . Como chegara ao club?
-Todo empezou no colexio, nos Xesuítas. Xogabamos campionatos escolares e había un observador que fora central no Celta moitos anos, Pepe Villar, que me viu e foi o que me fichou. Estiven tres anos, os que marcaba a etapa xuvenil, e logo debutei no primeiro equipo. Aquel subcampeonato foi moi especial, perdendo pola mínima contra o Bilbao. Chegar ata alí era unha ilusión enorme.
-E o salto ao primeiro equipo ese mesmo ano?
-Imaxínache. Son de Vigo, era celtista desde neno e ía a Balaídos co meu pai cada día de partido. Era unha ilusión tremenda. Ademais, eu xogaba ao fútbol por diversión, ser profesional nin se me pasaba pola cabeza. Igual como un soño, como calquera neno, pero no que pensara era en irme e Madrid a estudar como o meu irmán, enxeñeiro industrial. Pero chegou a oportunidade do Celta e collina. A vida hai que collela como che vén.
-Na súa carreira e na súa vida pesa moito o Barcelona. Que significado ten o Celta ?
-Todo. O do Barcelona é moi importante, pero foi posterior e veu grazas aos meus anos no Celta , sen iso non xurdise o demais. Fichar con 14 anos polo Celta xuvenil, sendo un rapaz que xogaba sen máis no colexio, foi un soño. E todo o vivido neses anos.
-Con que queda dese período celeste?
-Foron tempos tan positivos… Pero sendo de Vigo non hai nada como conseguir subir co Celta a Primeira na tempada 68/69, que fixemos un campionato espectacular, e logo tamén a clasificación para Europa, aínda que aí xa foi cando me traspasaron ao Barcelona e por unha banda quedou a pena de non ter xogado co Celta en UEFA aquela primeira vez que se conseguiu.
-Algún gol especial dos que marcou?
-Acórdome creo que de todos. Pero como gol relevante un nun partido no que gañamos ao Bilbao 2-1 en Balaídos nesa última tempada da clasificación para Europa. Marquei un gol de cabeza e a Iribar, que para min era un auténtico ídolo naquel momento.
-Cal é o recordo máis agre que conserva?
-Acórdome que había unha pista de hockey detrás da portería se miras arriba á esquerda, que era onde xogaba o equipo do Celta . Un día adestrando alí, co campo mollado, lesioneime no menisco. Logo púidenme recuperar pronto, pero no momento foi unha tristeza enorme. E despois a despedida do Celta .
-Xogou o seu último partido sabendo que o era. Que sensacións tivo?
-Para min foi duro, custoume moito. Estaba a alegría de ter unha oportunidade no Barcelona, pero sabía que ía botar de menos á miña familia, Vigo, e por suposto ao Celta , como así foi. Tiven moita morriña. Todo o mundo me animaba e estaba encantado e ao que máis complicado facíaselle parecía que era a min. Logo en Barcelona tiña bos amigos da selección xuvenil, como Filosía ou Rexach, e aínda que ía solteiro, xa estaba coa miña muller, coa que logo me casei e foi o mellor que puiden facer. Todo iso o fixo máis doado.
-Nesa última tempada en Vigo chegoulle a súa primeira oportunidade coa selección, algo pouco frecuente tratándose dun xogador do Celta .
-Si, debutei nun amigable en Sevilla contra Alemaña, que gañamos 3-1 paréceme. Ser futbolista dun equipo máis ou menos humilde como o Celta e chegar á selección foi un paso moi importante. Sentinme moi identificado con Iago Aspas, polo que a súa convocatoria representou para el e para o club. Na miña época vivín como sacaban rapaces da canteira aos que nos foi ben e revivilo agora dáme unha alegría enorme.
-De quécompañeros da súa época celeste acórdase máis?
-Había veteranos dos que aprendín moito, como As Heras, o porteiro Ibarreche, Pedrito, Rivera… E logo compañeiros meus xa do Xuvenil como Manolo, Lito, o que foi moito tempo director deportivo Félix Carneiro, Bayona… Formei parte dun equipo importantísimo. Tamén Dobras e Xeonllo, cos que teño moito contacto agora grazas a que están a cargo de a Agrupación de Veteranos.
-Como técnico mencionaba antes a Pepe Villar.
-Si, foi o que me permitiu chegar ao Celta . Descubriume e levoume alí, pero non só iso, senón que me coidou e preocupouse por min en todo momento. Fora xogador moito tempo e cando me ficharon era coordinador da base. Estareille agradecido sempre.
-En Barcelona formou unha familia. Queda algo de celtismo nos seus fillos e netos?
-Téñenlle cariño porque saben das miñas magníficas vivencias alí, pero aínda que os meus fillos naceron cada un nun sitio ?Bilbao, de onde é a miña muller; Vigo e Barcelona- viñeron aquí desde pequeniños e son máis do Barcelona.
-E vostede con quen vai cando xogan entre si?
-Pois teño o corazón un pouco dividido. En Barcelona estiven moitos anos, pero o Celta tírame moitísimo. No partido de Balaídos foi unha sensación agridoce, marabillado por como xogou o Celta e con pena por ver perder ao Barcelona. Pero é que ese día ao Celta había que darlle para comer á parte. Agora agardo que en Copa lle pinten o morro ao Madrid, que vai ser complicado, pero o Celta pode facelo.
-Segue os partidos habitualmente?
-Si, si, claro. O Celta xoga moi ben e está sacando adiante as tres competicións a pesar de ter un persoal moi xusto. Están a facelo fenomenal, unha campaña marabillosa e eu estou pendente sempre. Neste tempo que levo enfermo, o Celta deume moitas alegrías. E séguemas dando.