A última viaxe, o ultimo paseo cara ao estadio, a última vez que pisas o campo, o último adeus ao vestiario, aos teus compañeiros de equipo, a quen formaron parte da túa día a día. Despois de media vida de celeste (17 anos dos seus 34), todo isto toma un cariz tan especial e emocional que é difícil non percibilo mesmo desde a distancia. Hai que vivilo para sentilo na súa plenitude.
Non tiven o pracer de coñecer persoalmente a Sergio Álvarez, pero admíroo como profesional. Os seus feitos transmitiron dedicación e devoción por unha profesión tan emocional, diferente e que xera sentimentos a tanta xente como é a de futbolista. Isto e o compromiso que desenvolveu co seu club foron exemplares.
17 anos de carreira infestada de dificultades nos que loitou e traballado ata a extenuación por todo o que conseguiu e que converteron ao Gato de Catoira nun exemplo de compañeirismo, de capacidade de superación e de compromiso co Celta tanto como equipo, como entidade social. Na súa loita por chegar, chegou, gozou do último Celta europeo e non se rendeu ata que ao final a odiosa realidade obrigoulle a elixir entre o presente e o futuro. Paixón.
Desde a miña posición de espectador, sin duda sígome sorprendendo de como vivía os partidos. A mesma intensidade, fose desde o banco ou desde dentro do terreo de xogo, con xestos que transmitían verdade, honestidade e sobre todo paixón. Nun mundo tan competitivo, sin duda trátase dun valor inusual. Ave Sergio.
Unha paixón que ademais regresou ao estadio de Balaídos da man da afección celeste. Os ánimos enlatados deron paso ao alento en vivo dunha afección que chegou a tempo de agradecer ao equipo unha tempada que se podería valorar como notable e que fai seis meses parecía imposible.
O Celta , que o único que se xogaba era bater a súa propia marca de vitorias consecutivas, demostrou no inicio que se lle fixo corta a liga. Durante 50 minutos, mantivo o nivel e a intensidade dos últimos partidos sendo superior aos béticos. Pero co encontro controlado e o rival moi tocado, a inmediatez dos acontecementos tras un 2-0 que parecía definitivo cambiou o curso dun partido que 20 minutos despois non era a sombra do que foi. A necesidade do rival e os erros defensivos individuais contribuíron ao sorpasso verdibranco a pesar da superioridade numérica celeste nos últimos 15 minutos.
O final do partido, a pesar da derrota, serviu para que unha representación de afeccionados mostrase a equipo e corpo técnico o sentir dunha afección agradecida co presente e esperanzada cun futuro que faga esquecer o pasado máis recente. Unha esperanza que ademais se estende sobre a convocatoria dunha selección que faría xustiza futbolística se a ben tivese incluír a Don Iago Aspas entre os seus convocados.
