O seu pai e os adestradores Claudio Giráldez e Manel Fernández debullan a traxectoria de Carlos Domínguez tras debutar en Primeira
11 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Carlos Domínguez (Vigo, 2001) referíase onte en Instagram a o seu debut co primeiro equipo do Celta o domingo ante o Vilarreal como «un soño cumprido». Máis aló da frase habitual nestes casos, quen lle coñecen recalcan que, efectivamente, o seu soño de sempre foi non só chegar á elite, senón facelo vestindo a camiseta do club da súa vida.
Porque Carlos comezou aos cinco anos no Independente de Traviesas e logo pasou unha tempada no Areosa antes de chegar á Madroa sendo alevín. «Desde moi pequeniño, el sempre dicía que oxalá poder xogar no Celta », lembra o seu pai, JoséCarlos , gran afeccionado ao equipo celeste, aínda que o seu foi o balonmán. «Fun porteiro do Novás oito anos. O meu fillo tamén estivo un ano no Seis do Nadal, pero logo elixiu o fútbol».
Neses primeiros anos, xogaba de centrocampista e mesmo de extremo. Foi en cadetes cando Claudio Giráldez, xa o Celta , optou por colocarlle como central. «Cando lle felicitei polo debut, acordouse diso, díxome que é central grazas a min entre comiñas, porque non lle gustaba moito e nós vímoslle máis futuro nesa posición. Pero o mérito é seu», afirma o que foi o seu técnico durante catro tempadas.
«É zurdo, de boa presenza, con bo xogo aéreo... O fomos atrasando e creo que o tempo nos deu a razón», profunda Giráldez á vez que destaca que Carlos o aceptou ben aínda que ao principio non fose doado. «Nunca ten unha mala cara nin unha mala palabra. A súa actitude sempre é proactiva e iso axudoulle a acadar o seu soño no equipo da súa vida», sostén. José Carlos engade que o cambio veu dado porque «tivo un ano en que creceu bastante e de medir 1,65 ou 1,70 pasou a 1,80. Como centrocampista se fixo un pouco máis lento, decidiron probalo no eixo da defensa e foise adaptando». Ese estirón tróuxolle algúns problemas de costas que foron supuxeron a súa única lesión ata agora.
Nesa época de cambio coincidiu con el Manel Fernández, que se enfrontou cando dirixía ao Racing e cuxo fillo Manu foi compañeiro e mantén amizade con Charly , como lle chama. «É deses rapaces aos que lles ves proxección. Gústalle moito o fútbol e xa era rápido, forte, con boa saída de balón. Deses centrais que non adoita haber moitos, e zurdos, menos», recalca. Giráldez tamén lle vía condicións, pero admite: «É ventajista dicilo, porque tamén pensamos que chegarían outros e aínda non o fixeron ou xa quedaron polo camiño. Pero dicir que non lle viamos a Carlos este futuro sería mentir».
Manel, que tratou aos seus pais, pon o foco no papel da familia no desenvolvemento de Domínguez de quen destaca que ten «a cabeza moi ben amoblada». E as palabras do seu proxenitor parecen confirmalo no sentido de inculcarlle o traballo e a humildade. «Cada ano tivo compañeiros novos e outros que non seguiron. Sempre lle dicía que tiña que aproveitar cada tempada, porque podía ser a última», subliña. E engade: «O Celta o que quere é que cada ano vaias a máis, e el foi moi traballador e disciplinado nese sentido».
Este verán agardáballe o salto ao Celta B, co que tardou cinco xornadas en debutar. «Intentamos prepararlles para iso. En xuvenís xogas con xente da túa idade e no fútbol profesional compites con xogadores doutras idades, nacionalidades, con máis madurez nese tipo de fútbol... E require unha adaptación», sinala Giráldez. Nese sentido, Carlos non lle preocupaba: «Ten a personalidade perfecta para ser futbolista: non se queixa, escoita, quere aprender, é competitivo, autoexigente e intelixente xogando ao fútbol. É fiable, apenas comete erros», descríbelle.
Fernández apunta que tivo a paciencia de agardar a súa oportunidade e espremela: «Tiña unha competencia dura e cando puido entrar, demostrou que estaba á altura», indica. O seu pai revela que quedaba co bo e nunca deixaba de esforzarse: «O primeiro ano sénior é complicado e el ía mentalizado. Seguía traballando e non se comía a cabeza. Estaba contento porque dicía que con Onésimo, aínda que non xogase, estaba a aprender moito», conta. Tiña claro, engade, que «o importante era que cando chegase a ocasión, fixéseo ben».
E o domingo, o reto era o mesmo: estar á altura. «Nunca vin un partido tan nervioso, pensando en que o fixese ben ou, polo menos, que non o fixese mal», se sincera José Carlos, que tamén notou esas sensacións no seu fillo que compara coas de os seus inicios na base do Celta . «Facíalle moita ilusión, pero ía moi nervioso a xogar. Tivo moita sorte de coincidir nese momento con Álex Otero e Caloi, que lle guiaron e tranquilizáronlle», agradece botando a vista atrás.
José Carlos non soubo ata o mesmo día que o seu fillo xogaría: «Non dixo nada a ninguén. Sabendo as baixas que había, podiamos intuír que igual tiña minutos, pero non que fóra a ser titular», admite. Todos coinciden en que é unha persoa tranquila e, tras os nervios lóxicos «foise afianzando». Agora, asegura que o seu fillo ten presente que «o seu equipo é o B» e toca seguir esforándose como ata agora. «Nunca foi o mellor do seu equipo, pero creceu e chegou a base de traballo».
