A realidade dun Celta de canteira

Julio Álvarez- Buylla VIGO

BANCADA DE RÍO

XOAN CARLOS GIL

03 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

O Celta segue un ano máis en Primeira e van dez. Un número redondo que chega, ademais, no punto no que o equipo volve lembrar a aquel Celta da metade deste decenio cuxo modelo de xogo tanto facía gozar ao afeccionado ao fútbol. Con todo, o maior valor desta recuperación, quizais radique en conseguilo cos rapaces da canteira que ano a ano fixéronse oco no equipo ata ser maioría esta tempada. Un referendo a unha traxectoria meritoria que debería servir de espello aos que aínda soñan con chegar e a quen teñen que dirixir e tutelar os pasos deses soños.

A vitoria ante o Levante entendo que deixa varias situacións que poderían ser merecedoras de análises. Coudet non só transmitiu todas as virtudes futbolísticas xa comentadas en numerosas ocasións, senón que, ademais, ensinou» ao equipo a competir, a ser regular e a gañar sufrindo. Este Celta atopou a regularidade no xogo, no rendemento e na forma de disputar os partidos. Unha regularidade que lle valeu para competir ante calquera rival facéndonos esquecer aquela montaña rusa que facía imprevisible que Celta iamos presenciar. E iso conseguiuno afianzando a presión, involucrando no proceso defensivo aos once xogadores e mellorando as prestacións defensivas ante os centros á área ou o balón parado.

Contra o Levante o partido estivo aberto, tivo os seus momentos de alternativas sobre todo tras o primeiro gol celeste e finalmente sóubose sufrir finalizando cun xogador menos sobre o campo. Regularidade celeste, un valor á alza.

O do primeiro gol do Celta demostra que os celestes empezan xa a xogar de memoria. Que gran noticia. Exemplos hai moitos durante os partidos, pero o do venres talvez sexa a máxima expresión deste feito. Para pór o balón de Iago onde se puxo hai que ter moita calidade, pero tamén hai que ler que alguén o vai recibir aí e o mesmo poderíase dicir de quen o recibe e de quen executa coa mesma precisión o desmarque de ruptura e o remate.

Normalmente, as cousas non suceden por casualidade, e menos no deporte de competición. O anómalo número de lesións musculares ten unha explicación. A acumulación de esforzos e a fatiga aparecen como claros candidatos á situación e requiren unha xestión.

Chegou entre división de opinións Nolito. Hoxe, poderíase pór en valor a súa adaptación a un modelo defensivo que lle obriga a percorrer moitos metros e que implica moito desgaste. Poderíase destacar a súa verticalidade, a súa calidade, a súa ilusión e o seu compromiso, pero a min o que máis me sorprende é o seu pase de primeiras. Ese pase vertical ao primeiro toque que sempre sorprende e que sempre xera algo. O venres foi sobre Aarón Martín no prólogo do segundo gol, marcado por Solari . Pero tamén o foi sobre a ruptura de Santi Mina que rematou en penalti ante o Sevilla ou o pase sobre a ruptura de dianteiro vigués no primeiro gol ante o Elxe.