Non é estraño que a un equipo que rota tan pouco acábenlle castigando as lesións musculares. O paradoxal é que caian como moscas, en sete días, os catro futbolistas que máis minutos levan na chepa. Con Mallo aínda resolvendo o seu, gañarlle ao Levante pareceu unha de vaqueiros. quedas sen roomba. quedas sen Aspas. E quedas con dez porque Murillo tampouco resiste. Tantos puntos como enfermos. Hai vitorias con facturas máis caras que unha terraza en Eivissa.
Se as lesións quedan en pataca minuta, que diría Caneda, avarías con pronta redención, o Celta pode estar máis que satisfeito. E gardar na videoteca do salón outra desas xenialidades que ven emborronadas nas crónicas cando os sucesos apertan como esta vez. Esa pelota de Aspas no segundo preciso. Nin unha décima antes, nin unha centésima despois, para habilitar e evitar o fóra de xogo no desmarque de Brais. E o toque supremo de Méndez coa esquerda, delicado, preciso, elegante, mortal. Cando o fútbol deriva en fantasía, se pestañeas, pérdescho.
Brais quería ser mediapunta, pero o posto extinguiuse. Hai anos, os clubs tiñan máis mediapuntas que balóns. Hoxe farán un documental cos que sobreviven. Brais adaptouse á banda e a ter que defender tanto ou máis que atacar. A estar máis no atasco que na resolución. Debeu acostumarse a permanecer moitas veces en segunda liña, mentres no festival dos últimos metros tocan outros. Todo sexa por non romper o equilibrio, aínda que aparente ás veces xerarlle frustración.
A Brais pásalle un pouco ao que a Michael Collins, ao que acaban de enterrar. Collins percorreu 386.000 quilómetros polo espazo durante 76 horas para quedar mirando desde o Apolo 11 como Neil Armstrong e Buzz Aldrin dábanse unha volta televisada pola lúa. Armstrong levou toda a fama, por aquilo de pór un pé antes, pero Buzz polo menos pode dicir que tamén a pisou. Collins tivo que quedar en órbita, empantanado aos mandos do Apolo durante 20 horas, non fóra a ser que a nave tomase a de Orión e deixáselles alí colgados. Que vaia sería. Montar aquel serán para ver aos heroes daquela consumíndose entre cráteres.
«Desde tempos de Adán, ningún humano coñeceu unha soidade como Mike Collins» recolleu o diario da misión. Brais debe sentir moitas veces unha nostalxia parecida. Ter a área tan preto e tan lonxe á vez. Estrañar o seu sitio na foto final de debuxos animados. Brais saltou do Apolo para colgar a súa luva da bandeira.