Eduardo Galo, fillo de galegos, llas ingeniaba na súa infancia para «investigar» sobre o que segue sendo o seu equipo
06 may 2021 . Actualizado ás 09:41 h.Nacido en Buenos Aires, pero de ascendencia galega, Eduardo Galo Campos preguntoulle un bo día aos seus avós, con quen convivía, cal era o equipo de Vigo, sabedor de que alí nacera a súa avoa Milagros . «Ela era de Bouzas e o meu avó, don Ricardo, fillo de galegos. Pregunteilles e respondéronme que o Celta e aí empecei a investigar como puiden», lembra no inicio do seu relato sobre como naceu a súa afección polo equipo vigués.
Esa «investigación» dista moito do que puidese realizar un neno hoxe en día nesas circunstancias, salienta. «Década dos 70, nada de Internet nin redes sociais nin nada», aclara. O seu primeiro aliado foi a revista O Gráfico. «A través dela puiden dar con algo de información e, ademais, descubrín para a miña sorpresa que tiña as cores do club do cal son seareiro desde sempre, o Racing Club de Avellaneda, celeste e branco tamén», lembra con cariño.
Aínda que aos seus avós tamén lles interesaba saber como lle ían as cousas ao equipo, rememora que apenas chegaba información e tiñan que conformarse con moi pouco. «A táboa de posicións co diario do luns e grazas. Moito Real Madrid e Barcelona e algo do Atleti... Pouco máis», debulla sobre a realidade daqueles anos.
Co paso do tempo e a evolución das tecnoloxías puido ir informándose «máis e máis». E a tarefa volveuse tamén algo máis sinxela a medida que xogadores arxentinos comezaron a chegar ao Celta . «Futbolistas como Gustavo López, Cáceres, Gustavo Cabral (ex Racing), daquela o Chacho, Berizzo axudaron a que os medios do meu país désenlle mais cobertura ao meu querido Celta », agradece.
E a chegada do cable supuxo outra dimensión. «Comezaron a transmitir os partidos. Gozaba de ver aos xogadores do meu país lucindo a camiseta do Celta pero moito tamén as épocas de Mostovoi e Karpin... Soubemos ter grandes equipos», valora. E dando un salto no tempo, destaca «la gran campaña co Toto de técnico en Europa League» onde o equipo estivo «tan preto». Agora, novamente, énchelle de orgullo ver a outro arxentino á fronte. «O Chacho foi campión con Racing como técnico e tamén chegou Solari, que deu a volta en Avellaneda».
Para el, seguir ao Celta na distancia é actualmente «moito máis sinxelo». «Hai sitios e a información está por todos lados así que é por iso que ás veces, sobre todo cando non imos ben, como nos últimos anos, descargo as miñas rifas nas redes. Iso si, sempre con respecto», asegura. Non oculta que lle gustaría «ver ao Celta pelexar máis arriba, por cousas importantes, xogar as copas europeas», porque subliña que, para el, o Celta «é un grande». Como o é Iago Aspas, de quen enxalza «a súa maxia e o seu amor incondicional pola camiseta».
Pero a súa gran materia pendente é poder pisar un día o estadio vigués. «Non perdo as esperanzas dalgunha vez sentarme a gozar e seguramente a emocionarme en Balaídos como o fago na distancia», conta. Considérao «unha conta a saldar», especialmente despois do intento frustrado do 2020. «Tiña todo máis ou menos arranxado para ir o ano pasado, pero a pandemia alterou todo. Ir vou ir, iso é seguro», sostén.
Tampouco frutificou, de momento, o seu intento de facerse cunha camiseta do equipo. «A miña última parella viaxou fai tres anos por traballo a España e fíxena ir a Balaídos a sacar fotos e tróuxome unha bufanda e outros cositas.... pero non a camiseta. «Estaba pechado, díxome...». En fin». Ía ser a primeira: «Non quero comprala acá... Ten que ter «cheiro a Vigo»... xa vou ir «a por ela».
