Agónica derrota do Celta nun deses partidos nos que non hai un motivo claro polo que o gañas ou o perdes e que dependen dos pequenos detalles ou erros puntuais. En partidos así, non é doado repasar o encontro e buscar unha clave no xogo que vaia máis aló das consecuencias da inferioridade numérica dun dos dous equipos a partir do minuto 63. Inferioridade que é certo que vén dun erro, pero que neste xogo existen. A partir de aí, os vigueses xogaron co que tiñan, mostrándose serios en defensa á vez que pouco ambiciosos no seu posicionamento defensivo e inoperantes en ataque, pero nada distinto do mostrado por un rival que se atopou coa vitoria.
Cando dous equipos xogan a anularse, o resultado da contenda queda a mercé deses poucos xogadores que teñen a capacidade de ofrecer algo distinto que rompa o equilibrio. E aí apareceu Kang In quen foi capaz de xerar as dúas xogadas claves do partido. O primeiro balón sobre Maxi rompeu o equilibrio de forzas e o segundo sobre Manu Vallejo serviu para sentenciar un partido con sinal de repartición de puntos. E practicamente aí estivo a diferenza entre dous equipos que xogaron ao mesmo.
A presión alta de ambos e a intensidade defensiva provocaron o exceso de balóns longos en vantaxe para as defensas e, como consecuencia, os escasos roubos en campo contrario que non favoreceron a verticalidade do xogo. Sucedéronse as interrupcións e os ataques posicionales demasiado horizontais pola falta de receptores para eses balóns que superan liñas. Así que entre a falta de continuidade no xogo e a precipitación en ataque dun e outro, os porteiros pasaron desapercibidos durante gran parte do partido.
E é que o Celta intentou construír o seu xogo de diversos xeitos. Intentouno con Araujo, aínda que en moita menor medida que contra o Elxe, intentouno con Tapia entre centrais e mesmo o intentou con Denis vindo recibir á zona do lateral dereito, pero esta vez atopouse un rival defensivamente empalagoso que fixando e mantendo agrupada a súa última liña defensiva afanouse en pechar os espazos por dentro.
E aí foi onde o ataque vigués foi previsible, entre outras cousas porque os seus interiores e os seus xogadores de ataque non aparecían, simplemente estaban. Para xogar e recibir por dentro é moi importante a mobilidade dos posibles receptores do balón e que estes se «escurezan», é dicir, que aparezan ás costas das súas respectivas marcas evitando estar por diante delas. Os vigueses, con dúas puntas en continua loita corpo a corpo cos centrais rivais, non atoparon ese xogador que o partido parecía demandar para darlle pausa e evolucionar o xogo de ataque. Entre outras cousas, porque os mellores expoñentes para ese xogo, Iago e Brais, non estaban por sanción.
Con todo, os célticos tampouco atoparon a réplica do conxunto local durante os primeiros 63 minutos nos que ambos os equipos non perseveraron nas súas dificultades para xerar ocasións de perigo. E aí é cando apareceu o coreano Kang In, único xogador que daba mostras de poder cambiar o destino do partido.
Cando nun partido igualado quedas en inferioridade, unha opción á que se adoita acudir é defenderche e tratar de sacar vantaxe da desorde defensiva do rival provocado pola inquedanza que xera ter que gañar cun máis. E aí o Celta loitou e defendeuse, pero faltoulle frescura e faltáronlle ideas para facer dano a un Valencia que cos centrais en campo rival e os seus laterais desposuídos das precaucións iniciais, estaba envorcado no ataque e con moitos espazos ás súas costas. Todo o contrario, o equipo se replegó nun bloque talvez demasiado baixo. Certo é que hai veces que o rival che somete de tal xeito que acaba meténdoche atrás, pero non parecía que fose o caso tendo en conta o perigo que os valencianistas demostraran. Cun Celta sen resposta ofensiva e sen medo que transmitir ao rival, chegou o agónico gol da derrota nunha das poucas ocasións xeradas polos chés en superioridade.
