O excéltico regresou a casa tras dous días en coma nos que se temeu pola súa vida
20 ene 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Fernando Cáceres está de volta. De volta en casa e de volta á vida tras pasar dous días en coma inducido e que os médicos volvesen pór en dúbida que o puidese contar. Como xa pasara no 2009, cando recibiu un disparo que lle fixo perder un ollo e deixoulle en cadeira de rodas -aínda que a base de esforzo, teña logrado camiñar-. Pero o exfutbolista arxentino volveu a sobreporse a outro golpe inesperado.
O que foi central do Celta entre 1998 e o 2004 é algo parco en palabras cando se lle pregunta por este último susto, como querendo deixalo no esquecemento igual que procurou facer co asalto de fai once anos. «O importante é o desenlace, que estou aquí e estou ben», subliña alén do teléfono. O seu afán por pasar páxina vén dado precisamente por todo o que viviu e que lle fai valorar «poder seguir ao lado da xente que che quere».
Cáceres, cuxa saúde non se resentiu unha vez que saíu adiante tras o tiroteo e quitando as secuelas que logrou ir minimizando, explica que este episodio «foi algo totalmente inesperado, un problema de medicamentos» que lle fixo comezar a convulsionar o pasado 6 de xaneiro. Foi trasladado ao hospital e estivo dous días en coma inducido dada a súa gravidade. «Ao principio, a situación era como para estar preocupados e foron momentos difíciles, pero agora mesmo atópome exactamente igual que antes», celebra.
Á pregunta de se se temeu pola súa vida, di que non chegou a preguntalo, pero sabe —como tamén transcendeu— que foi así. «Non o falei cos médicos. A situación foi complicada, pero o importante é que se resolveu», reitera. Cando espertou lembraba «máis ou menos» o sucedido, pero o cariño dos seus fíxolle recuperar pronto a tranquilidade a pesar de verse na cama dun hospital. Cando se lle di que volveu a demostrar ser un sobrevivente, afirma: «Iso é polas ganas que un ten de vivir e seguir cara a adiante».
Impresionado polo cariño
Tamén lle chegou, a pesar dos quilómetros de distancia, o cariño desde Vigo, como desde Zaragoza e outros lugares onde xogou. «Síntome moi agradecido. Teño un lindo recordo de Vigo e é moi agradable seguir sendo lembrado tamén alí a medida que pasan os anos», comenta. Asegura que lle impresiona pola cantidade de tempo que pasou. «Dáche unha sorpresa, pero é xente especial. Xa mo demostraron cando estaba alí, teñen unha calidade humana grande para acoller a xogadores doutros países na súa cidade. Ao ver que o cariño segue, un sorpréndese e agradéceo».
Agora, Cáceres fai xa vida normal. «Dixéronme que ao chegar a casa descansase o máximo posible e cando me vise cun pouquiño de forza, recuperase a miña vida normal. Iso é o que está a pasar agora», di feliz.