Aspas traslada ao campo a súa visión de xogo no momento xusto
01 dic 2020 . Actualizado ás 10:48 h.Talento e atrevemento aliáronse na tarde do domingo para dar como resultado unha vitoria tan necesaria como xusta. Os vigueses, esquecéndose da delicada situación clasificatoria, saíron sen complexos a por o rival, obrigándolle a defenderse durante 45 minutos e atopando na súa xogador referencia o factor diferencial cando máis se igualou o choque. Un partido que devolve a alegría a equipo e afección transmitindo a idea de que aínda isto pode ser mellor.
O Celta saíu con presión alta e despregamento físico. Estivo curto en defensa e curto en ataque, o que lle permitiu roubar rápido e asociarse para circular con rapidez e verticalidade. Os vigueses buscaron os espazos entre mediocentros e centrais para recibir por dentro e saír por fóra ou ben virar, para buscar a ruptura sobre os centrais. O rival non sabía se perseguir ou gardar a posición e estas dúbidas interpretáronas perfectamente os celestes, primeiro con Brais e Nolito e logo con desmárquelos de apoio de Aspas entre liñas. O xogo ofensivo do Celta foi eficaz na xeración de múltiples oportunidades, pero foi insuficiente na súa definición de cara a gol.
O que achegou e achega Aspas a este equipo está fóra de toda dúbida, non xa só con goles e liderado, senón mesmo en como fai xogar aos seus compañeiros. Calquera cualificativo superlativo valería para definir a un xogador que converte en arte a pausa e a toma de decisións. A pausa para conxelar o momento, para analizar, para deixar chegar aos seus compañeiros, ese instante fugaz de preparación da posterior toma de decisión. Cando por fin chega ese preciso momento de execución, ademais é capaz de trasladar ao campo a súa visión do xogo no momento xusto e executar de xeito eficiente. Estes dous aspectos tan difíciles de adestrar, de mellorar e que só se explican co talento foron suficientes para desarbolar a un Granada que non atopou a forma de paralo.
Porque os visitantes quedaron a medias no seu ataque aos puntos débiles celestes. O posicionamento defensivo de risco dos vigueses debe axustar as vixilancias defensivas e ofensivas sobre todo cando o rival logra saír da presión ou cando se produce unha perdida inesperada no medio campo con lle como sucedeu no gol visitante. A presión ademais de ser ordenada debe articular as suficientes axudas defensivas para evitar desaxustes na última liña defensiva. Tamén serán necesarias alternativas aos metros que teñen que defender os interiores tanto en amplitude como en profundidade. O rival apenas incorporou aos carrileros ao ataque e tampouco buscou con cambios de orientación os espazos defensivos deixados polos vigueses e isto axudou.
Outro dos cambios notorios apreciados nestes dous partidos está na dirección do equipo. Coudet, ao contrario que o seu predecesor, parece apostar por un once basee e por un modelo de xogo definido. Unha forma de xogar atrevida, arriscada e vertical pero que potencia virtudes nos célticos. E iso, sobre todo, gózao Aspas, xogador referencia que se manexa como peixe na auga nas transicións. Quizais o equipo deberá reforzar o traballo físico, porque como se viu na segunda parte ,cando o cansazo afecta, o equipo alóngase e aos vigueses cústalles moito máis asociarse e roubar en campo contrario. Tempo ao tempo, aínda que isto parece ter outra cara.
