Gelo Castiñeiras lembra os eloxios que recibiu de Maradona tras o Barça-Celta de 1982
27 novs 2020 . Actualizado ás 20:29 h.O 21 de novembro de 1982, un céltico de 23 anos convertíase no protagonista do Barcelona-Celta ao lograr anular a Maradona. Dino as crónicas da época e o protagonista, Gelo Castiñeiras, conta que o propio Pelusa recoñeceulle o mérito. «Felicitoume ao final do partido: 'Grazas por non darme unha patada, boludo. Foi unha marcaxe espléndida'. É palabra súa e queda para toda a vida», di.
Gelo asegura que, a pesar da súa admiración polo astro arxentino, el non tiña «medo a ninguén». «O que me puña en tensión eran os adestradores. Nun caso como ese, de ter que enfrontarche ao Barcelona de Maradona, a semana anterior xa che estaban comendo a cabeza aínda que tiveses outro partido antes», comenta. Pero a súa filosofía era saltar ao campo e «facer o que tes que facer».
Ese foi a súa formulación ese día: facelo o mellor posible. E saíu ben. «Marcar a Maradona, e máis fóra de casa, tiña que ser a cara de can. Así andaba eu detrás de el», comenta. Consciente de que «se lle dabas algo de liberdade, unha vez que collía o balón, xa podías esquecerche porque che facía de todo», el tiña como principal premisa a anticipación. «Durante o partido ía todo o tempo con el. Dicíame: ‘Déixame xa, boludo'».
Castiñeiras lembra os eloxios dos compañeiros no vestiario e na prensa nos días posteriores. «Os xornalistas falaban de min por esa marcaxe coma se fose un deus», relata. Pero o Deus, lembra, era el. «Claro que o admiraba, era un ídolo. É unha noticia que se recibe moi mal ao irse axiña que», indica á vez que sinala que levara «un tren de vida moi alto».
«Impecable, firme no anticipo, correcto na contención e cunha soberbia limpeza», indicaba La Voz sobre ela na crónica do partido. «Gelo anulou os 90 minutos a Maradona sen propinarlle unha soa patada nin cometerlle unha soa falta», encomiábanlle. Na previa, o céltico desfíxose en eloxios a Diego Armando: «É un superclase, un xogador excepcional. Todo o fai doado e é unha papeleta marcarlle», dicía admitindo que só o viu pola tele.
Orgulloso daquela mítica marcaxe a Maradona, Gelo tira de humildade 38 anos despois e non pasa por alto a segunda parte da historia: «Aquel 2-2 estivo moi ben, pero na volta en Balaídos perdemos 0-4». E Maradona aínda llas vería co Celta -xa sen Castiñeiras- unha vez máis, xa en 1992, marcando e dándolle o triunfo esta vez ao Sevilla.
