O Celta cumpriu o guion

Julio A. Buylla ANÁLISE

BANCADA DE RÍO

Mercedes Moralejo

19 oct 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

O Celta volveu dar a de cal a pesar de perder, sen facer méritos pare iso, contra un Atlético que fixo o xusto para gañar. A pesar de non sumar, os vigueses volveron callar un partido máis que aceptable no que deron unha imaxe de competir de ti a ti ante un rival ao que mesmo superou.

Cumprindo un guion agardado, o Celta pareceuse máis ao equipo que derrotou ao Valencia que ao se enfrontou a Osasuna. Os vigueses sobrepuxéronse ao temperán gol en contra e volveron xerar máis ocasións que nos tres últimos partidos, demostrando outra vez que se atopan a gusto sendo verticais e sobre todo cando poden liberar a Aspas para aparecer entre liñas dando sentido e velocidade ao ataque celeste.

Pero a realidade dita que nesta liga hai máis partidos contra Osasunas que contra Valencias e que se o Celta non é capaz de ter un plan que adapte o seu modelo de xogo para facelo competitivo contra quen non deixan espazos, se repliegan e esixen ese punto de despregamento físico propio de quen partido a partido está a xogarse a permanencia, o pasado terá moitas opcións de repetirse. Queda tempo, quedan oportunidades e ata o mercado de inverno non haberá novidades, así que os célticos deberán centrase no presente, en competir e sumar desde xa para non volver incluír na ecuación desta tempada a incógnita do estrés competitivo provocado polas dinámicas negativas.

O plan de partido

Agardábanse os tres centrais e así o ratificou un Óscar que demostrou saber como facer fronte a un Atlético que, a diferenza do Celta , apenas cambia e apenas propón alternativas a sistema e xogo. Os vigueses elixiron unha arma efectiva contra o rombo do rival no medio campo. Xuntouse Tapia a Koke mentres Nolito e Beltrán, este último con axuda de Carreira, controlaron a Correa e Lemar por dentro. Ao plan axudaron os centrais rivais gardando a liña con Mina e que non saíron nin unha vez a tapar por dentro os espazos xerados aos lados dun Torreira desbordado polas caídas de Aspas e a posición sorprendente dun Beltrán que atacou case á súa altura. Cos rivais fixados por dentro, o Celta aproveitou as chegadas das súas carrileros, máis profundas que en anteriores ocasións, para ser máis vertical, atopar os espazos e volver xerar ocasións e perigo. Mina, Fontán e Sergio puideron empatar antes do descanso e obrigaron a Simeone a tocar o seu defensa dando entrada a un Felipe menos contemplativo e desprazando a Fermoso ao lateral para minimizar o perigo das transicións celestes. O paso dos minutos e os movementos dos bancos equilibraron un partido que mereceu outro resultado final.

O balón parado

Sorprendeu o sábado en Balaídos a superioridade celeste nas accións a balón parado tanto defensivas como ofensivas. O Celta defendeu mellor e atacou mellor ante un rival que presume de ter nestas accións un punto forte. O Atlético tivo problemas para evitar remátelos celestes que roldou o gol en varias ocasións sobre todo coa de Murillo a catro minutos do final.

A canteira

Non parece ser un momento doado, pero cada fin de semana a noticia positiva atopámola no paso adiante dado por un novo xogador da canteira. Esta vez Sergio Carreira, quen realizou un notable partido no que defendeu ben a súa parcela e ademais soubo aproveitar os espazos para chegar a situacións de ataque. Boa noticia que se une ás dos debuts de Miguel, Gabri, Fontán e mesmo a consolidación de Iván Villar, pero que por contra nos fai cuestionarnos o papel no persoal doutros xogadores chamados a ter un peso máis importante e que por unha cousa ou outra non contan nestes momentos para Óscar. Xogadores cuxa achega debería descargar de responsabilidade aos canteiráns facilitando a súa progresión no primeiro equipo e na categoría.