Celtismo desde Paysandú moito antes de Maxi

M. V: F. VIGO

BANCADA DE RÍO

CEDIDA

Emiliano Seijo, neto de galegos emigrados, vive a súa paixón polo Celta na distancia

20 ago 2020 . Actualizado ás 11:29 h.

Maxi Gómez puxo no seu día a Paysandú no mapa do celtismo. Como exemplo, o perfil de Facebook de Bancada de Río conta con 336 seguidores desa cidade que se empezaron a interesar polo Celta por mor da chegada do dianteiro no ano 2017. Con todo, non todos empezaron a estar pendentes do equipo por mor daquela fichaxe. Porque Emiliano Seijo, de 26 anos, nacido en Montevideo e residente en Paysandú, é celtista desde moito antes.

A súa conexión con Galicia vén do século pasado, destaca, dos seus avós paternos nados en Galicia. «O meu avó pertencía ao municipio da Capela, mentres que a miña avoa Carmen era oriúnda de Ferrol. Eles inmigraron a Uruguai logo da II Guerra Mundial», relata. Alí instaláronse de forma permanente, comezaron a traballar e fixeron a súa vida. «Froito dese matrimonio naceu o meu pai, Luis, uruguaio nacionalizado español, o cal no ano 2000 decidiu emigrar a España en busca de traballo e instalouse na cidade de Vigo, un lugar que ata ese momento era descoñecido para min», conta penetrándose xa na orixe do seu celtismo.

Porque a chegada do seu proxenitor á cidade deulle pé a Emiliano para comezar a «explorar» o seu ADN galego, engade. «O meu pai contábame moitas anécdotas acerca da cidade e os seus habitantes. A maioría desas anécdotas incluían ao noso querido Celta , o equipo da cidade que nese momento se atopaba nun moi bo momento», lembra. Era a época do EuroCelta e a final de Copa do 2001. «Contábame acerca dos celtistas, dese gran grupo de afeccionados que tinguía a cidade das nosas cores cada fin de semana cando o equipo saltaba ao campo de xogo. Todo isto alimentou unha parte de min que nunca explorara, sentía que ese era o meu lugar e que desexaría vivir esa experiencia algún día», expresa.

Non esqueceu como lle falaba o seu pai da dupla Karpiny Mostovoi, «que tantas alegrías deron ao celtismo», e doutros posteriores. «Cruzábase polas rúas de Vigo a algúns como Diego Placente, Pablo Cavallero, Pinto, Juanfran... E tampouco deixaba de mencionar aos uruguaios que tiveron paso polo equipo como Pablo “O Canario” García ou Fabián Cannobio», apunta.

Xa na época de Segunda, cando el creceu e comezou a tomar «máis conciencia de fútbol», había dous célticos que Luis lle destacaba especialmente. «Falaba moito de Roberto Trashorras e Dani Abalo, sendo o segundo un dos meus favoritos, onde ata hoxe en día conservo unha camiseta daquelas épocas co número 7», revela. No 2009, nunha viaxe do seu pai a Uruguai, lembra que lle falou por primeira vez de «un rapaz na canteira chamado Iago Aspas que tiña pinta de crack”.

Todo o que lle ía transmitindo o seu pai sobre o Celta facía que crecese nel o interese polo equipo. «O meu primeiro partido como afeccionado do Celta fronte a un televisor foi na derrota contra o Atlético Madrid no 2010 con gol de Diego Forlán e a partir dese momento, comecei a seguir ao equipo máis de preto», indica. Logrou chegar a ver «o repechaje -play-off-» contra o Granada no que o equipo perdeu «por penais, ascendendo ao ano seguinte», rememora.

A raíz do ascenso, Emiliano comezou «a respirar celeste máis forte que nunca». «Ata hoxe en día levo ao Celta onde vaia. Se non podo ver o partido, trato de sintonizar algunhas cadeas españolas que relatan os partidos ou seguir o resultado polo móbil», detalla. Entende que para algunhas persoas poida resultar estraño. «Pero o meu amor polo Celta equiparouse co meu amor por Peñarol, o equipo que sigo aquí no meu país», agrega.

Ten claro o top-3 de goles célticos que máis berrou -»o 3-2 de Iago ao Vilarreal en 2019, o 2-0 de Cabral ao Shakhtar e o 1-0 de Iago ao Deportivo en Riazor»- así como a eliminación en Old Trafford como capítulo máis amargo. «Pero a nosa afección sempre se destacou por non castigar ao equipo e despedimos aqueles xogadores como heroes que lograron unha gran batalla», subliña. Porque se mostra convencido de que «a pesar dos bos e malos partidos, no ADN celtista non se contempla deixar o equipo á deriva e demostrouse nestes últimos anos».

En directo en Montevideo

Fai catro anos, Emiliano puido ver ao Celta en directo por primeira vez con motivo da viaxe do equipo ao seu país en pretemporada. «. Viaxei xunto á miña parella 400 quilómetros para ver en vivo ao meu Celta no Gran Parque Central contra Nacional. En ningún momento pensei que ese partido fose un amigable, goceino de principio a fin con moita emoción», di. Ese día propúxose cumprir un día o que presenta como o seu gran soño: «Ver ao meu querido Celta xogar en Balaídos e poder cantar A Rianxeira. Talvez para moitas persoas isto non poida significar nada, pero pódolles asegurar que para min sería tocar o ceo coas mans».

Do mesmo xeito, ter uruguaios no persoal do Celta supón «un orgullo moi grande» para el. «Aquí, en Paysandú, o nome do Celta tomou forza desde o paso de Maxi Gómez polo club, un gran xogador que puido destacar no club e deixar pegada. Hoxe en día podo gozar de Lucas Olaza», di antes de catalogarlle como «un dos mellores laterais da Liga ». Non se esquece do Toro Fernández: «Desexo que logre aproveitar nalgún momento a súa oportunidade e obter grandes logros como céltico».

O pai de Emiliano regresou a Uruguai no 2014. «Non está alá máis. Agradézolle por facerme celtista porque é un dos agasallos máis grandes que me deu», valora. Asegura que defende ao Celta alá onde vai «a pesar de que nunca faltan eses seguidores dos equipos grandes que fan bromas, pero a eles fáltalles o que a nós nos sobra: afouteza e corazón». Seijo non descarta seguir os pasos do seu pai: «Estou a pensar en emigrar logo de rematar os meus estudos». Pero preto ou lonxe, ten claro que o seu celtismo seguirá igual de vivo.