Javi Varas: «Gustoume alongar a experiencia no Celta »

M. V. F. VIGO

BANCADA DE RÍO

M. MORALEJO

O gardameta sevillano lembra a súa etapa en Vigo, na tempada 2012/2013

26 may 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Só estivo un ano en Vigo, pero o Celta calou en Javi Varas e el fixo o propio no celtismo. O último porteiro non canteirán que defendeu de forma estable a meta do equipo vigués proclama un gran cariño polo club e admite que lle gustou estar máis tempo no equipo no que militou na tempada 2012/2013. Conserva grandes recordos e moitos amigos e volve cada ano.

-Contaba con saír do Sevilla naquel verán do 2012?

-Máis ou menos víao vir polo pouco protagonismo que tivera. Apetecíame xogar, xurdiron opcións e a mellor pareceume o Celta . Chamoume Paco Herrera e foi importante para min, porque era a miña primeira saída de casa, cun bebé dun aniño... A miña muller chegou chorando por non querer marcharse e foise chorando por non querer irse de Vigo. A decisión foi acertada ao 100 %.

-Dicía que tivo outras opcións. Por que lle pareceu Vigo a mellor opción sendo un recentemente ascendido e na outra punta de España?

-Moitas veces é por intuición. É certo que era un recentemente ascendido e que seguramente iamos pelexar por salvarnos, pero todo o mundo coñece a historia do Celta e o que fora. Só había ir a Galicia a xogar e fun co descoñecemento do que había, pero falar con Paco axudoume moito. Tampouco era o mesmo interese o que mostraban uns e outros e iso faiche decantarche.

xr castro

-Que lembra daquela conversación con Herrera?

-Explicoume como era o club, que ía manter a súa filosofía e que estaba facendo as cousas ben despois de pasar un mal momento. Faloume de como quería xogar, das instalacións... E foi o que me atopei, non como outras veces, que che venden unha realidade bonita e logo é outra cousa. Foi sincero e fieime da súa palabra. Non coñecía xogadores en Vigo para preguntar.

-Pensaba que sufrirían tanto?

-¡Tanto non! Estivemos todo o ano coqueteando co descenso e acórdome de saír do campo do Betis a catro ou seis puntos deles, cun partido máis porque xogaramos contra o Atlético pola final de Copa. Víase moi complicado, pero o grupo era buenísimo, espectacular. Sen ese nivel humano no vestiario, dificilmente poderíase ter sacado adiante. Ía preparado para sufrir e cría que salvado ese primeiro escollo, o equipo ía crecer en anos posteriores, como sucedeu.

«Vigo é un dos sitios onde máis feliz fun»

-Falaba da importancia do grupo humano. Facilitou a súa adaptación?

Si, sentinme moi ben, como en ningún lado. O primeiro día coincidín con Samuel (Llorca) no hotel, eramos as primeiras fichaxes. E despois do primeiro adestramento lembro ir tomar unha cervexa con Toni, Mario, Álex, Sergio, Dani... Desde o primeiro día sentinme súper querido. Xa na viaxe desde Sevilla coincidira con Mario, que viña de Huelva. Viña dun club como o Sevilla e sabía que o Celta era máis humilde, pero adapteime á perfección. Sigo indo cada ano e manteño boas amizades. Apeteceume estar moito máis tempo, pero o fútbol márcache ese destino. Volvín a Sevilla e gañei un título que tampouco contaba, pero Vigo é un dos sitios onde máis feliz fun.

M. MORALEJO

-Como foi a competencia con Sergio Álvarez?

-Sergio é o meu amigo, todo o mundo coñece o seu talante, o traballador que é. Sexa cal for a situación que lle toque vivir, é unha persoa moi estable, apértache moito, non ten un día de relaxación. É traballador desde que chega ata que se vai e iso ao compañeiro faille estar alerta. Xoguei moito ese ano, pero mantívome baixo control, foi impresionante. Foi unha competencia forxada desde a amizade, e isto axuda moitísimo. Sigo tendo contacto con el, escribinlle en canto souben da súa lesión. A competencia non foi incómoda, era o seu primeiro ano en Primeira e seguro que aprendeu desa situación. Despois foi protagonista e importante para o Celta . Tiven poucos compañeiros con ese nivel de traballo de intensidade, de seguir e apertar aínda que non estea a xogar.

«Tiven poucos compañeiros co traballo e nivel de intensidade de Sergio Álvarez»

-Cales foron os seus mellores e peores momentos no Celta ?

-O pero foi cando me lesionei en Valladolid , non poder despedirme da xente no campo. Pero á vez é dos mellores polo cariño que recibín e sigo recibindo da xente de Vigo. Só estiven un ano, pero séguense acordando de min. O bo cando che afastas un pouco do fútbol é iso. Viron en min traballo e compromiso, ese cariño non o paga un título nin un diploma, é o mellor regalo que che levas do fútbol.

-Aquela lesión desencadeou o debut de Rubén Blanco . Sorprendeulle a súa evolución?

-Era súper mozo e Sergio estaba lesionado da clavícula. Rubén apuntaba xeitos, estaba a ser convocado pola selección en categorías inferiores, pero sempre tes a incerteza de como vai reaccionar ante unha situación tan importante. Talvez esa frialdade que transmite veulle ben. Tería os seus nervios por dentro, pero as primeiras sensacións foron positivas e o día do Espanyol estivo magnífico. Pensabamos que podía ser un porteiro importante, pero era novo e non se sabía como o ía xestionar. Seguiu crecendo e é un porteiro consagrado en Primeira. Supoño que sempre lembrará que lle dei eu a alternativa (risos). Alegroume de que lle vaia ben, o porteiro faise coa idade e aínda mellorará máis cousas. O Celta ten porteiro para moito tempo.

BENITO ORDOÑEZ

«De Iago non me sorprende nada do que conseguiu»

-Tamén era a primeira tempada de Aspas en Primeira. Podíase imaxinar todo o que logrou logo?

-De Iago non me sorprende nada. Víase que era diferente, á parte dun enfermo do fútbol, era fútbol 24 horas. Nese ano xa foi súper importante e non tiña dúbida de que ía ser un xogador recoñecido en Primeira. Si que tiven a dúbida cando se foi a Liverpool e Sevilla. Tiña características para xogar, pero en casa séntese arroupado. Víalo día a día e era diferente ao que hai en Primeira. Con outros tes dúbidas, pero con Iago non. Segue sen haber ese tipo de dianteiro na categoría.

-Que recordo ten de Paco Herrera e da substitución por Abel Resino?

-Con Paco tamén estiven nas Palmas e xa me dixo que non me ía asinar máis, que sempre lle cesaban (ri). Tiven unha relación moi próxima con el e sigo mantendo contacto, preocúpase de ti e da túa familia, é un gran tipo e sabe moito de fútbol, confiou en min e téñolle moitísimo aprecio. Ás veces o adestrador é o que menos culpa ten e o máis doado que pague os pratos rotos. Resino foi un revulsivo, non creo que cambiase demasiado o xogo, pero empezáronse a dar algúns resultados máis positivos e chegamos con opcións ao final. Creo que con Paco seguramente fose igual, pero o club decidiu cambiar e sempre queda a dúbida.

Jorge Zapata

-Lembra ter chegado a dar por perdido o obxectivo da salvación?

-Perdido non o cheguei a ver, pero si que saímos mal do campo do Betis, cun gol legalísimo anulado a Túñez e sen un empate que nos mantiña máis vivos. Aí velo difícil, tes un partido máis e é complicado. Acórdome dunha frase, que era que tiñamos que aprender a empatar, porque sempre gañabamos ou perdiamos e fóronllenos puntos importantes.

-Como viviu, desde fóra, o partido da salvación?

-Nerviosísimo, nun palco e sen poder sentarme en todo o partido. Lembro os minutos finais con Hugo detrás da portería, os dous desexando que pitase, porque chegaban boas noticias da vitoria da Real en Riazor. Sufriramos moitísimo e era un grupo que se merecía seguir en Primeira. Foi un día de nervios, pásase moito peor fose do campo cando estás involucrado nun proxecto. Foi algo que queda aí non se se para a historia do Celta , porque conseguiron cousas moi importantes, pero si creo que un grupo de mozos humildes conseguiron algo valioso.

-Houbo algunha posibilidade real de que seguise no Celta ?

-Non. Recordo que na cea de despedida o presidente, ao que lle teño moito cariño, agradeceume o meu compromiso diante de todos e dixo que sempre tería aberta a porta do Celta . Logo chegou Luis Enrique e quixo ver o que tiña en portería, porque se lle convencía prefería reforzar outras posicións, e decidiu quedar co que tiña, Sergio, Yoel e Rubén. E fixo un ano espectacular coa portería ben cuberta. Sempre me mantiven en contacto e preguntei aos meus axentes pola posibilidade de ir ao Celta , pero tamén fixen unha boa pretemporada e o Sevilla quixo que quedase para facer competencia a Beto. Así que non houbo posibilidade, aínda que me gustou alongar a experiencia en Vigo, a miña carreira foi por outros camiños e non xurdiu.

Óscar Vazquez

-Como se sentiu nos regresos a Balaídos como visitante?

-Sinto moito cariño cada vez que piso a cidade. Cando saía o calendario sempre miraba cando me tocaba visitar Vigo. Sempre foi bonito, desde que saía a quentar. Tiña claro que ían reaccionar ben e son momentos que se quedan gravados, síntoma de que a xente che garda cariño e recoñecemento, que é o máis importante que che levas.

-Como está sendo a súa vida unha vez retirado?

-Tiven varias opcións para involucrarme xa, pero tiña claro seguir cos cursos de adestrador de porteiros. Mentres, xurdiume a posibilidade de adestrar na escola do Sevilla cos máis pequenos. Non se que vai deparar o futuro, pero o mundo que traballei desde mozo é o dos porteiros e estoume formando porque non é igual estar dun lado que doutro. É un ano de recolocarche e ver por onde tirar, pero vou seguir vinculado ao fútbol.Chegáronme propostas e tiven contactos, por sorte en todos os lugares en que estiven saín ben, menos talvez en Granada. Non teño présa por decidir.

«Cando me entrevistan aquí dinme que se me nota que sinto algo moi bonito polo Celta »

-Rematada a súa carreira, que papel xoga o Celta cando bota a vista atrás?

-Importantísimo, era a miña primeira saída e namoreime da cidade. Sempre digo que se non seguise en Sevilla, viviría en Vigo. Cando me entrevistan aquí dinme que se me nota moito que sinto algo moi bonito por ese club aínda que fose un ano. Marcoume para sempre en moitos aspectos, a min e á miña familia. O Sevilla, evidentemente, é o club da miña vida, pero o Celta xoga unha porcentaxe moi alta.

Isaac Ferrera

-Que pensa do regreso da Liga tras a pandemia?

-Estou expectante, con medo e receo do que poida pasar, porque non o vexo nada claro. Tómese a decisión que se tome, vai haber beneficiados e prexudicados e non quero pórme na pel de quen teña que decidir. Xamais pensei que o fútbol é o máis importante na miña vida, téñoo claro e haberá moita xente que pense como eu. A vida é moito máis e teño dúbidas de como van ser a partir de agora o fútbol e a vida.

-E como ve ao Celta para esta recta final?

-Ha coqueteado demasiado co descenso e ten un plantillón. É complicado cando che metes nestas situacións, costa, pero tocounos vivilo outras veces. Por persoal deberían estar máis arriba e agardo que se se remata sálvense ben, non creo que teñan que sufrir ata última hora. E logo deben resetear un pouco, levan anos con cambios de adestradores e deben buscar estabilidade. O Celta é un club ao que todo o mundo quere ir. Ten que pensar por que lle sucedeu isto e que volvamos ver ao club onde debe estar, pelando por postos importantes da Liga .

XOAN CARLOS GIL