Os vigueses sumaron algo máis que un punto na súa visita ao Bernabéu. Un punto que consolida un cambio sustentado nun cambio de fase ofensiva, no resurgimiento de Rafinha e no que por agora parece un acerto nas incorporacións invernais, algo doutra banda non habitual nos últimos tempos. O Celta expuxo un partido intelixente no que ademais tivo a fortuna de adiantarse no marcador. Soubo replegarse, aguantar e mesmo tivo a gran ocasión de volver marcar antes do descanso. O paso polo vestiario arengó a un Madrid que insistiu pero obtivo a resposta viguesa moi segura, sobre todo dentro da área. Xa en desvantaxe, Óscar fixo o que se lle pide a un adestrador, buscar solucións e está vez saíu cara. A cara dun equipo que non se rendeu e que transmite esperanza. Pero ollo, o domingo vén o Leganés.
1 A clave
O celta saltou ao terreo de xogo esquecéndose da súa condición clasificatoria. Saíu con descaro, marcou un gol e xuntou lineas buscando sorprender ao Madrid nunha contra. Os brancos atraeron por dentro para buscar os espazos por fóra, aínda que priorizaron o centro ao desborde facilitando a tarefa defensiva celeste que se mostrou moi segura nos centros á área. Tras o descanso, o Madrid seguiu finalizando por fóra, pero esta vez encarou e atopou as dificultades por parte de celestes na banda de Marcelo e Hazard, protagonistas da remontada. Óscar García Junyent volveu arriscar e a mover o sistema e o banco. Os locais cejaron na presión dos vinte primeiros minutos da segunda parte e os vigueses fóronse estirando crendo que a oportunidade chegaría, actitude inusual dun equipo en descenso. Esa perseveranza atopou premio no espazo creado por Aspas, visionado por Denis e ocupado posteriormente por Mina.
2a evolución
O Celta perdeu posesión pero ataca máis e mellor. Os últimos partidos así parecen avalalo, aínda que quizais poida parecer conxuntural polo nivel dos últimos rivais celestes. A chegada Óscar está a conseguir flexibilizar un ataque ata agora previsible, horizontal e pouco profundo. O Celta non ataca como antes, non ten tanto o balón, pero cando o ten a súa primeira idea é transicionar con velocidade e xogar en vertical buscando superar as liñas defensivas do rival. Aspas xoga máis libre e a súa capacidade para atraer rivais xera espazos tanto ao punta como á chegada de xogadores de segunda liña como un Rafinha certeiro e desbordante na condución ou un Okay que parece máis cómodo deixando ás súas costas a un pivote gardián da súa posición.
3 A xerarquía
Se durante os primeiros 45 minutos o Celta mantívose forte abortando con eficacia os centros laterais, a segunda parte tivo en Murillo ao máximo expoñente defensivo. Ao central colombiano contáronselle polo menos media ducia de intervencións individuais decisivas para manter aos vigueses no partido sobre todo a raíz do primeiro gol madridista.
4 A variantes
Óscar aposta por un equipo flexible tácticamente e as modificacións na disposición dos xogadores hanse convertido en algo habitual xa non só no inicio se non que tamén durante os partidos. Se a aposta do técnico xogando como local foi un 4-3-3 no que Aspas coa chegada de Smolov partiu desde a banda e Rafinha compartiu medio campo con Okay. Fóra de Balaídos a aposta polo 5-3-2 foi basicamente visitando rivais da parte alta, buscando protexer máis ao equipo. A procura de solucións do adestrador durante o partido e a toma de decisións son virtudes a valorar e o técnico vigués non dubidou modificar a súa formulación buscando cambiar cousas facendo bo o devandito de quen non arrisca non gana.
5 A recuperacións
O rol actual de dous xogadores que chegaron xerando unhas expectativas neles mesmos e na afección e que non parecen estar a se cumprir nin a nivel individual nin colectivo non é, nin moito menos, sinxelo. Por iso cobra mais valor a súa achega nos minutos finais. Unha via aberta de cara a un futuro que resultará duro e que o Domingo vivirá o seu primeiro duelo decisivo ante o Leganés.
