Un punto que non sacia o apetito

La Voz VIGO

BANCADA DE RÍO

Óscar Vázquez

02 dic 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Punto que sabe a pouco o conseguido polo Celta en Balaídos ante un rival ordenado, pero non superior. A mellora pálpase, pero non se consolida coa suficiente forza como para observar cambios importantes. Loxicamente o persoal do Celta é a que é, cos seus defectos e as súas virtudes. Pensar que, a este nivel, o cambio de adestrador ía resultar milagroso sería máis un fervoroso desexo que unha realidade. A chegada de Óscar modificou cousas e ilusionou o descaro inicial de Barcelona, un descaro que provocou unha sacudida en afeccionados e equipo pero que aos poucos parece estar a perder forza. É certo que se debe manter o optimismo, pero a día de hoxe só se pode pensar nun obxectivo que debe estar centrado en salvarse e planificar. Pero isto é fútbol e o domingo quizais esteamos a falar doutra cousa, oxalá.

1 La clave

Sen espazos

O Celta non foi capaz de aproveitar a superioridade numérica por dentro ante un rival que ameazou con presionar pero que xogou case todo o partido moi curto, apenas deixando espazos entre as súas liñas. Con Pape e Lobotka case sempre xogando por diante do omnipresente Joaquín e a súa parella de pivote, a xa habitual inferioridade en banda esta vez tamén se produciu por dentro, ante un Valladolid que intentou vivir do erro celeste e que na primeira parte non tivo o balón, pero si as ocasións, a excepción do man a man de Aspas xerado por el mesmo. O paso dos minutos alongou un pouco máis ao rival. O Celta cambiou e co Toro fixando aos centrais e con Rafinha xogando entre liñas atopou a melloría e roldou o gol que se lle negou no último suspiro.

Ofensiva

En ataque posicional

O venres volveuse a demostrar as dificultades do Celta á hora executar o ataque posicional e isto non é novo. A circulación de balón non foi o suficientemente rápida como para xerar espazos na basculación do rival. En amplitude non se xerou superioridade, unhas veces pola distancia entre extremos/interiores cos laterais e outras porque os laterais non chegan en profundidade, sobre todo pola esquerda onde Olaza prioriza o centro á área ao desborde. Pape e Lobotka, implicados na saída de balón e sen ser llegadores, mantivéronse por detrás do balón, así que ao Celta unha vez chegaba a tres cuartos a opción que quedaba era desbordar ben individualmente ou colectivamente e iso non saíu.

3 En defensa

A presión tras perda

Óscar sorprendeunos a todos en Barcelona cun posicionamento alto e unha presión importante na saída de balón que provocou no rival o desconcerto durante moitos minutos. Si é certo que os vigueses manteñen o posicionamento alto no inicio do xogo rival, pero nos dous últimos partidos a presión tras perdida ha ir perdendo metros e iniciativa.

O debate

Onde é mellor Aspas?

O debate sobre onde rende mellor Aspas está aí. Hai quen pensa que xogar por detrás do dianteiro beneficia o seu xogo entre liñas e que ese primeiro pase tras a recuperación cando pasa polas súas botas, el mesmo convérteo en mellor e máis perigoso. Por contra esa demarcación obriga a desprazar a outras posicións aos Rafinha, Brais ou Denis. Tamén hai quen pensa que xogando de 9 con calquera destes tres xogadores por detrás favorecerá o xogo ao espazo e ás costas da defensa contraria, lembrando aqueles tempos onde compartía tridente con Nolito e Orellana. E a resposta é…

Julio Álvarez-Buylla é adestrador nacional de fútbol.

[[\playbuzzencuesta::60c292ef-11eb-4ef4-9cc6-485504723c6b]