A amizade entre dúas viguesas e o único celtista de Tánxer

Míriam Vázquez Fraga VIGO / LA VOZ

BANCADA DE RÍO

Marga Rodríguez e Mar Tizón coñeceron a Mehdi Matboule a través da páxina de Facebook de Bancada de Río e o mes pasado reuníronse en Marrocos

15 novs 2019 . Actualizado ás 12:33 h.

Non o pode asegurar ao 100 %, pero Mehdi Matboule está convencido de que é o único celtista de Tánxer, de onde é natural e onde reside. O mes pasado recibía a visita de dúas amigas celtistas desde Vigo, Mar Tizón e Marga Rodríguez, pero non porque teña vivido en Galicia -nunca a pisou- nin teña ascendencia, senón que as coñeceu a través da páxina de Facebook de Bancada de Río, da que os tres eran seguidores e a través da que Marga e Mehdi entraron en contacto en primeiro lugar.

Mehdi, de 27 anos, empezou a interesarse polo Celta aos 10 por mor dun 3-1 ao Barcelona (corría o ano 2001). «Foi un amor casual e espontáneo, unha coincidencia. Eu soñaba con ser futbolista e quedei impresionado por Mostovoi, que foi a estrela do partido. De súpeto atopeime a min mesmo animando ao Celta con paixón mentres a xente da miña ao redor apoiaba ao Barcelona», lembra destacando que no seu país todo o mundo apoia ao Real Madrid ou ao club culé. Admite que primeiro lle marabillou o xogador, o Tsar, e de aí pasou a simpatizar con todo o equipo. «Gustábame o xeito en que xogaban, o estilo de ataque. Sempre digo que o Celta xoga para marcar goles, non para defender, ¡mesmo se gaña 7-0!».

Desde esa época, Mehdi sempre seguiu ao Celta e un bo día, fai ao redor de catro anos, leu un comentario de Marga en Bancada de Río e decidiu mandarlle unha solicitude de amizade. Por que a ela? «Foi ao azar, unha coincidencia xenial porque Marga resultou ser unha gran persoa e acabámonos facendo amigos», responde . O obxectivo de entrar en contacto cunha persoa afeccionada do Celta era clara: «Quería que algún afeccionado vigués me explicase exactamente que era a afouteza, en que consistía. Sempre quixera sabelo. E grazas a ela puiden entendelo e convertelo no meu estilo de vida ante un obstáculo ou unha dificultade na miña vida», debulla.

Marga confesa que cando recibiu a solicitude de amizade de Mehdi foi bastante reticente e, de feito, nun primeiro momento non a aceptou. «Estrañoume moito e deixeino estar. De alí a uns días, mandoume unha mensaxe. Dicíame que era celtista, o único de Tánxer, que os seus amigos se rían del porque alí a ninguén coñecía a este equipo. Quería contactar con algún celtista para que lle pasase información e ter máis contacto co club», explica. Entón si aceptou e comezaron a falar de cando en vez, primeiro por Internet e logo por teléfono, cada vez máis ata considerarse amigos. Pronto se sumou Mar, amiga á súa vez de Marga. «Ela sempre me falaba das conversacións que tiña con Mehdi, do moito que lle gustaría ir algún día a Balaídos. E empecei a gravarlle eu vídeos nos partidos para mandarlle», lembra Mar.

As dúas viguesas, amigas e compañeiras de traballo, tiñan en mente desde hai tempo unha viaxe a Marrakech e cando Mehdi sóuboo animounas a pasarse por Tánxer e coñecerse, como así fixeron. «Portouse connosco coma se fósemos da súa familia. Levámoslle unha camiseta de Hugo Mallo, o seu xogador preferido, e unha bandeira asinada polos xogadores e alucinaba. Non daba crédito», explica Mar con gratitude. E engade que o momento en que as recibiu no aeroporto tivo un punto cómico. «Quedamos en ir todos con camisetas do Celta para recoñecernos, aínda que nos vimos en fotos. Cando nos atopamos os gardas mirábannos cunha cara...», rememora.

Aínda que as amigas se aloxaban nun hotel, admiten que as súas familias as tacharon de pouco menos que tolas por ir reunirse con alguén a quen non coñecían en persoa. «Levounos á súa casa e presentounos á súa familia, todos encantadores, e pediunos que lles explicásemos tamén a eles que é a afouteza», detalla Marga. Tanto na casa da súa familia como na que agora comparte coa súa esposa respírase celtismo. «Quedamos asustadas, porque ten unha bufanda presidindo o salón da casa dos seus pais e outra na parede do seu cuarto na súa», explica Marga. Ela mesmo lle chegou a enviar camisetas desde España que el lle pagaba con antelación.

Tamén para Mehdi a visita de Marga e Mar foi moi especial. «Foi marabilloso telas aquí, fíxome moi feliz», conta. Conta que xunto á súa muller -que é xa celtista tamén, como o seu pai- e un amigo próximo tratou de mostrarlles o máis destacado da cidade, aínda que insiste en que dous días non son suficientes. «Estou moi agradecido pola camiseta asinada por Hugo e a bandeira asinada por todos os xogadores. Agardo que algún día poida velos en persoa en Balaídos».

Mehdi, deseñador gráfico de profesión -mesmo creou unha páxina para o negocio de Marga, unha florería-, lamenta a dificultade de conexións con Vigo para poder viaxar, aínda que agarda poder facelo no futuro. Por algo a súa lema de vida, di, é «nunca renderse e sempre afouteza».